Whale watching en Great Barrier Reef

Zoals inmiddels gebruikelijk is het al weer (veel te) lang geleden dat ik geschreven heb. Geen idee hoe de dagen zich vullen, maar het gebeurt wel! Eigenlijk weet ik het wel: reading groups, zwemlessen op school, hand- en spandiensten bij Thirza's daycare of Kindy, sporten, het gewone huishouden, helpen met huiswerk, halen en brengen voor playdates, gitaar oefenen, naar de voetbal, niet bij het zwembad vandaan kunnen als ze gaan zwemmen, naar de Nederlandse school enz. enz. Al met al is Facebook dan vaak een handiger (sneller) alternatief om veel mensen op de hoogte te houden van het dagelijkse wel en wee. Maar goed, ik had nog wel wat in draft staan (ook al heel lang), dus dat ga ik toch op jullie loslaten. En de vakantie waar ik het over heb, tja, dat was dus de vakantie van eind september/begin oktober! De volgende vakantie is al weer in zicht!

Op de foto met Captain Dog

En voordat ik daar echt mee van wal steek, nog even wat ander nieuws: we komen begin maart 2015 weer terug naar Nederland! De meeste (grote) projecten voor Van Oord zijn afgelopen of lopen af, dus de Nederlanders hier verlaten langzaamaan Australië. Arjen rondt hier nog de jaarsluiting af, wat rond eind januari klaar zou moeten zijn (voor zover zijn werk ooit klaar is :-)). En ja, dan laten we ons de kans niet ontglippen om nog een laatste keer hier in de regio op vakantie te gaan. We hebben nog wel even getwijfeld, maar Nieuw-Zeeland is vorig jaar zo goed bevallen, dat we dat gewoon nog een keer doen. Doe je ook niet meer zo makkelijk vanuit Nederland! We proberen er nog Sydney aan vast te plakken voordat we eind februari weer naar Nederland vliegen. Een dubbel gevoel: we hebben het hier heel goed (gehad) en zullen het land en niet te vergeten de mensen die we hier hebben leren kennen zeker gaan missen. We zullen het meenemen in ons hart (en in de honderden, zo niet duizenden foto's, ha, ha!) en hopen ook stukjes van onszelf achter te laten in de harten van mensen die ons hier dierbaar zijn geworden. Maar uiteraard zal het ook weer fijn zijn om familie en vrienden terug te zien en weer in de buurt te hebben.

Maar goed, nu weer even terug in de tijd!

Voor de vakantie hebben we nog iets van ons wensenlijstje af kunnen strepen: whale watching! Ja, de oplettende lezers zullen zich misschien herinneren dat we dat al in Nieuw Zeeland gedaan hadden. Inderdaad, maar daar zwemmen andere walvissen die telkens even boven komen en dan weer een uur onder water verdwijnen. Voor de kust van Australië zwemmen de humpback whales die veel korter onder water zijn en die je in dat opzicht beter kunt volgen.

We zouden eerst gaan op vaderdag (hier in september), maar die tocht ging niet door vanwege te harde wind. De week erna mochten we wel en stonden we rond het middaguur gereed in Mooloolaba (wederom een bijzondere plaatsnaam) voor de Whale One tour. Ze hadden ons aangeraden om allemaal toch wel pilletjes in te nemen tegen zeeziekte en dat was geen loze tip. Niet lang nadat we de haven uit waren en snelheid van de boot omhoog ging, met de bijbehorende deining was het al snel raak aan boord. De ene na de andere zagen we onderuit gaan of een innige relatie onderhouden met een spuugzakje.

Bij ons ging alles goed, al had ik het toch ook even een poosje moeilijk, de continue deining maakt je behoorlijk weeïg! Maar goed, na toch wel een lange tijd varen konden we dan toch eindelijk wat whales bewonderen. Moeders met jonkies die nu weer op weg terug zijn naar Antarctica en regelmatig een mooie show geven. De schipper had het volgens mij goed naar zijn zin en zag op een gegeven moment telkens weer nieuwe whales waar hij op af ging, waardoor we uiteindelijk later dan gepland weer terug waren in de haven. Ik vond het toen ook wel weer goed zo! Been there, done that, don't need to do it again! En grappig hoe een lichaam een soort verdedigingsmechanisme inzet, want vrijwel alle zeezieken aan boord lagen op een gegeven moment te slapen! Aan het eind van de blog nog 2 filmpjes, met ook gelijk een leuke registratie van de nodige irritaties en wedstrijden onderling :-).

 Nu dus een stukje over de vakantie, al gedeeltelijk geschreven tijdens de vakantie zelf:

Het was weer tijd voor een Aussie vakantie, en dit keer gingen we naar het zonnige noorden. Voor ons gevoel is het natuurlijk nog steeds het zonnige zuiden, maar dat gaat op het zuidelijk halfrond uiteraard niet op. Milan wilde, na de nodige aardrijkskundelessen op school, graag naar het Great Barrier Reef, en dat vonden wij ook wel een goed idee. Dat klinkt altijd weer makkelijker (en goedkoper) gezegd dan gedaan, want het betekent of vliegen, of schreeuwend dure island resorts. Maar na het nodige speurwerk vonden we dan toch Great Keppel Island, net aan de zuidkant van het Reef, op rijafstand en nog enigszins betaalbaar. We combineerden het met een aantal nachten aan de capricorn coast, op het vasteland dus vlak voor Great Keppel Island (GKI vanaf nu).

Arjen was de eerste weekend van de vakantie nog voor werk naar Darwin, en had daarna nog wat laatste werkdingen af te ronden, dus op woensdag vertrokken we. Achteraf geen slechte planning, want er was aardig wat regen gevallen op de voorgaande dagen. En ook onderweg kregen we regelmatig een buitje over ons heen, maar de weersverwachtingen waren goed, dus we maakten ons niet te veel zorgen.

De rit van 8 uur verliep eigenlijk heel goed, we vertrokken rond 8 uur in de ochtend en konden de stops in Gympie, Gin Gin (ze zijn erg goed in gekke plaatsnamen hier) en ergens bij een historical village redelijk beperkt houden, waardoor we rond 17.45 aankwamen bij Island view holiday park. Milan, Tijn en Thirza renden er meteen vandoor om het enorme springkussen uit te gaan testen terwijl ons de taak wachtte van uitpakken, bedden opmaken en de boel een beetje te installeren. Na het eten was iedereen moe en doken we ons bed in.

Op donderdag gingen we eerst naar Yeppoon om wat boodschappen te doen, te tanken en onderweg stopten we ook even in de haven waar we later de boot zouden gaan nemen naar GKI. Na de lunch was het tijd om eens een kijkje op het strand te gaan nemen. We hadden vanaf de camping inderdaad uitzicht op de diverse eilanden die voor de kust liggen, dus ook het strand was een kwestie van de weg oversteken. Het was een megabreed, bruinig strand, wat meer uitnodigde om een strandwandeling te maken dan om te gaan liggen/zitten.

Er waren ook heel veel kleine meertjes voor de echte zee, met heerlijk warm water, waar we allemaal lekker doorheen banjerden. Tijn vond het zeewier dat overal te vinden was maar niks, maar kon zich wel vinden in een lekker modderbadje. Thirza was de grootste waaghals van allemaal en die was al snel door. Zover kwamen wij niet, want met het zeewier was het niet zo lekker om te zwemmen en het zeewater was ook een stuk frisser.

Op vrijdag reden we naar Emu Park (ja, zo heet het plaatsje...), waar we eerst, tot groot ongenoegen van Milan, even bij het monument (the Singing Ship) wilde kijken boven op een heuvel nadat we al met de auto langs een goed strand gereden waren. Van bovenaf had je een fantastisch uitzicht, maar daar was volgens hem natuurlijk ook niets moois aan. We klauterden van daar naar beneden en kwamen op een verlaten stukje strand uit met een hoop rotsen, stenen, schelpen en een mooi voetbalplekje voor de grootste mannen. Tijn vermaakte zich met steentjes en Thirza was ook lekker aan rommelen.

Milan vond het op een gegeven moment toch tijd om naar “zijn” echte strand te gaan, twee baaien verderop. Terwijl we terugliepen naar de auto hadden we vervolgens een heerlijke discussie over hoe we daar naartoe moesten gaan. Volgens hem konden we beter/sneller gaan lopen, terwijl wij met de auto wilden gaan (met alle strandspullen die we al in onze handen hadden..). Mopperdemopper dus... Maar goed, we gingen eindelijk naar zijn strand, waar de zee een stuk dichterbij was en ook geen wier had. Nog wel wat koud om te zwemmen, maar met het board was het ook heerlijk zoeven door de branding.

Op zaterdag gingen we naar de Capricorn Caves, iets boven Rockhampton, zo’n 3 kwartier rijden. We kwamen daar de vriendjes Ethan en Declan tegen van de camping, die bij hun opa en oma logeerden. We hadden een leuke rondleiding door de grotten en bleven nog even hangen bij het restaurant voor de lunch en een korte bushwalk. Vervolgens reden we door naar Mount Archer waar we een prachtig uitzicht hadden over de vallei, Rockhampton met de kronkelende Fitzroy rivier en aan de andere kant de oceaan. We konden gelukkig nog twee korte bushwalks konden doen. Tot groot ongenoegen uiteraard van voornamelijk Milan en Tijn, die liever terug wilden naar hun vriendjes op de camping. We konden de ellende nog enigszins verzachten doordat we wat wilde aardbeien/frambozen vonden onderweg, maar ze waren toch blij dat we weer in de auto zaten terug naar ons huisje. Dus bij aankomst vlogen de heren gelijk naar de speeltuin al koos Thirza toch eerst voor een ijsje.

De zondag werd besteed aan boodschappen doen voor GKI, want er valt daar weinig meer te kopen wat levensmiddelen betreft. Ook wilden we nog snorkelsets kopen, zodat we daar hopelijk wat van het reef zouden kunnen zien. En terwijl het kleine volk genoot van de rest van de dag op de camping met hun vrienden, waren wij bezig met spullen sorteren, inpakken, voorkoken enz. Je mocht namelijk maar 1 koffer en 1 stuks handbagage p.p. meenemen op de boot (of weer een hoop bijbetalen), en dat is niet heel veel als je ook al je eten en drinken mee moet nemen! Er is ook wel weer een restaurant op het eiland maar 3 maaltijden per dag * 5 dagen * 5 personen....

Goed, volgende blog (wanneer...?) verder over GKI, dit nu eindelijk maar eens het net opslingeren!

Verhuisd en term 3

De verhuizing lijkt inmiddels al weer een eeuwigheid geleden en alles verliep dit keer prima. We raken eraan gewend wellicht? We wisten weer wat beter wat ons te wachten stond en dit keer heb ik weer wat dozen vooraf gepakt die ik hier opzij gezet heb omdat ik ze toch niet meer verwacht nodig te hebben. Er is weer wat speelgoed via de plaatselijke marktplaats verkocht of ingeleverd bij de school fair en daar hoop ik nog even mee door te gaan...

Inmiddels heeft ook alles weer zijn plekje gevonden en iedereen was ook weer heel snel gewend aan het nieuwe huis. We zijn er weer wat op vooruit gegaan en het is een fijn, ruim huis. Wel weer wat verder rijden naar school. Op zich niet zo erg, al vind ik het vervelender als er na school nog weer kinderen opgehaald moeten worden van speelafspraakjes ed. Dan krijg je wel het gevoel een taxi-dienst te draaien. Maar goed, we hebben weer vier slaapkamers op één verdieping, wat vooral Milan wel fijn vindt die voorheen apart lag.


Ook term drie, waar ze na onze vakantie in Nederland mee gestart waren, zit er al weer op! De tijd vliegt en ik weet soms werkelijk niet waar de weken naartoe gaan! We zijn nog naar de EKKA geweest, de beroemde jaarlijkse tentoonstelling van Brisbane waar zelfs een dag vrij voor wordt gegeven.

Oorspronkelijk gestart als een landbouwtentoonstelling (de eerste was al in 1876!) en bedoeld om de Queensland cultuur, produkten etc. tentoon te stellen. Het is nu een soms bizarre mix van dieren (met daarbij prijzen voor beste/mooiste koe of wat dan ook), kermis, eettentjes, theater, boomstamzaagwedstrijden, culturele tentoonstellingen en activiteiten en niet te vergeten de showbags. Ook een fenomeen dat wij niet kennen, maar een bijzonder populair onderdeel! Showbags zijn tassen die je kunt kopen (lees: waar je bijna niet onderuit kunt komen als je kinderen hebt) met van alles en nog wat. Veel thematassen zoals Disney, Despicable Me, snoep, Barbie, sportclubs, magazines enz. enz. Je hebt keus uit maar liefst 350 verschillende showtassen, dus je kunt je voorstellen dat we wel even zoet waren voordat iedereen een keus had gemaakt!

Ook konden ze met Lego spelen en allerlei proefjes doen (de chemie kwam dus weer even boven..). Verder is er genoeg om een dag rond te struinen, met als hoogtepunt de slotshow aan het begin van de avond met optredens van artiesten, monstertruckshows en het slotvuurwerk. Dat laatste maakte veel indruk vorig jaar, maar we zijn denk ik verwend geraakt, want dit jaar maakte het al duidelijk minder indruk op mij. Thirza viel zelfs op schoot in slaap na een lange en enerverende dag.

Daarnaast is ook de Oakleigh State School Fair een belangrijke dag in het schoolleven. Dit keer iets minder groot van opzet omdat het hele voorplein in de revisie was, maar nog steeds een indrukwekkend staaltje van vrijwilligerswerk. Mensen zijn hier heel betrokken bij school naar mijn idee en leveren veel tijd en energie om allerlei activiteiten mogelijk te maken. Onderschat de macht en kracht niet van de P&C committee (Parents and Citizens) die een behoorlijke vinger in de pap heeft maar ook bedragen bij elkaar harkt voor de school waar je U tegen zegt. Fundraising zit ze hier in het bloed denk ik wel eens. Maar goed, de school Fair is vooral een leuke dag voor de kinderen met kermisattracties, lekker eten, spelletjes, Trash and Treasure (rommelmarkt), kraampjes enz. Elke klas had ook een groot kunstwerk gemaakt op canvas dat dan weer geveild werd.

Zo, er is nog weer veel meer te vertellen, maar eens nog even wat filmpjes van de Fair. Ik lijk het maar niet te leren, want wederom vergeet ik dat ik in landscape moet filmen en niet in portrait! Bij de rondleiding die Tijn gegeven heeft door het nieuwe huis ging het gelukkig beter; zou ik het ooit nog leren??

Back to reality!

Afscheid van Paige voor de vakantie, die weer terug is
naar Wales.

Met Mathilda tijdens het Out of the Box
Festival, een Kindy excursie

Na thuiskomst van vakantie werden we al heel snel weer de werkelijkheid ingeslingerd: na aankomst op vrijdag, kregen we op maandag een mailtje van de makelaar van het huis waar we nu in wonen. De eigenaren van het huis, die op het moment in Melbourne wonen, komen weer terug naar Brisbane en dus moeten aan het einde van de huurperiode het huis uit! En dat is al snel: uiterlijk 19 september. Zucht, op deze deja-vu zaten we eigenlijk niet te wachten.

De Gong Garden

We hadden ook al snel door dat er weinig te onderhandelen viel om het nog te rekken, wat misschien nog wel te doen was geweest als ze het huis hadden willen verkopen. De lokale Funda dus maar weer op om te kijken wat de markt te bieden had. Vorig jaar hadden we wat langer de tijd om te zoeken en toen viel het al niet mee om iets te vinden in de buurt dat voldeed aan onze wensen. We wisten dus dat we of concessies moesten doen aan het huis of aan de afstand tot school/werk.

Daar wordt je moe van, zo'n festival!

Op woensdag hadden we dus al onze eerste bezichtiging te pakken. Een waanzinnig mooi huis, maar dus wel wat verder weg en via een drukke weg. Diezelfde dag kwam er nog een ander huis nieuw op de site, en omdat dat via dezelfde makelaar was als van ons huis nu, konden we daar gelijk een afspraak voor vrijdag voor maken. Ook een mooi huis, groter/mooier dan het huidige en ook dichterbij werk dan nu. Lang niet zo mooi als het eerste, maar dus wel iets praktischer. Wel weer verder van school dan nu uiteraard.

En dan volgen de dames een verfworkshop..

Goed, na wat heen en weer gebel en wat onderhandelingen her en der was de zaak dus ongeveer in een week beklonken: het wordt het tweede huis, wat dichterbij en praktischer maar minder mooi en luxe dan het huis van de eerste bezichtiging. Wat is wijsheid... Milan vond het jammer want die zag de hangmat van het eerste huis (gemeubileerd) wel erg zitten.. Nou ja, het is waarschijnlijk maar voor een maand of 7. We krijgen nu 15 augustus de sleutel, kunnen het weekend nog zelf wat losse spullen overbrengen, maandag komen de inpakkers, dinsdag de 19e de echte verhuizing, woensdag nog een dag voor evt. laatste rommeltjes en op donderdag komen de schoonmakers voor dit huis, wat dan weer op vrijdag de 22 opgeleverd moet worden. Klinkt simpel nietwaar, zo in één zin?

In de tussentijd was ik overigens ook nog ziek geworden. Op de eerste woensdag stortte ik een beetje in, met overal pijn in mijn gewrichten. Het begon met een stijve nek, maar al gauw deden mijn polsen, vingers, enkels, schouders, heupen pijn en lag ik de eerste nacht koortsig in bed. Op dat moment leek me naar een dokter toe gaan al een onmogelijke opgave, aangezien ik bijna niet zelf mijn armen onder de dekens kon krijgen, laat staan dat ik me op mijn zij of iets kon draaien. Op donderdag was het 's ochtends (met pijnstillers) al iets beter en kon de dokter me vertellen dat ik waarschijnlijk een virusinfectie had. Souvenir van Nederland....? Bloed prikken dus en extra pijnstillers halen.

Tegen de avond ging het telkens weer bergafwaarts en liep ik al strompelend door het huis, nauwelijks in staat ook maar een arm op te tillen. Elke hoogbejaarde zou me op dat moment met glans verslagen hebben in wat voor fysieke proef ook! Gelukkig kon Arjen bijspringen, want ik kon niet autorijden of langere stukken lopen. Ik had op vrijdagochtend (de beste periode van de dag, redelijk uitgerust en de pijnstiller van de ochtend in volle werking) stoer gezegd tegen Arjen dat hij zijn geplande trip naar Perth die maandag erna best door kon laten gaan, maar had daar op zaterdag toch enigszins spijt van. We hadden 's avonds nog een afscheidsfeestje van vrienden die 6 maanden naar Parijs gaan, maar daar liep ik toch een beetje stijf en ellendig rond.

Gelukkig ging het zondag al echt een heel stuk beter, en maandag nog weer veel beter; net op tijd dus. Het bleek het Parvovirus te zijn, ookwel vijfde ziekte genaamd. Redelijk onschuldig bij kinderen maar een stuk heftiger bij volwassenen. Ik bleek nog geluk gehad te hebben, want als ik de informatie zo mocht geloven, kon er gerust weken of maanden zoet mee zijn.

Thirza kreeg vervolgens op de woensdag erna rode wangen met wat koorts, dus die was waarschijnlijk het volgende slachtoffer. Bij haar verliep het inderdaad redelijk rustig en normaal gesproken zou ik het denk ik niet eens herkend hebben als een officiële ziekte. Arjen kwam op woensdagavond terug uit Perth, en kwam vervolgens op donderdag halverwege de dag ziek thuis. Het leek ons wel duidelijk dus wat hij zou hebben, maar uiteindelijk was het meer griep dan echt de gewrichtspijnen die ik had. Maar ziek was hij wel! Hij is uiteindelijk pas weer eergisteren aan het werk gegaan, en hoopt nu eindelijk van zijn wekenlange verkoudheid af te komen.

Milan en Tijn hebben zich sterk gehouden, dus hopelijk ontspringen zij de dans! Ach ja, de wintervirussen zullen we maar zeggen... We zijn dus nu 2,5 week terug uit Nederland, maar wat is er allemaal al weer gebeurd! Op het moment ben ik bezig om een hoop spullen te sorteren. Nu echt eens kijken welk speelgoed er weg kan (er is al weer wat verkocht via de lokale marktplaats), welke kleren wegkunnen en welke spullen ik al 1,5 niet of nauwelijks gebruikt heb. Die laatste dingen ga ik nu inpakken en laat ik lekker in dozen staan. Dat mag straks weer in de container terug naar Nederland, maar wil ik niet meer uitpakken in het nieuwe huis. Het zijn soms dingen die niet weg hoeven, maar gewoon dubbel zijn, omdat we bijvoorbeeld toch serviesgoed enz. moesten kopen toen we hier aankwamen en de container nog niet gearriveerd was. Het voelt soms als een druppel op de gloeiende plaat, maar toch.

Zo, genoeg weer voor nu. Tot slot nog even ons nieuwe adres voor straks: 3 Fairfax Street, Red Hill 4059, Queensland, Australia. Ik doe er nog wat foto's bij van voor de vakantie, o.a. van het Out of the Box festival waar Thirza met de Kindy naar toe was en de sportdag van Milan.

Vakantie..

Voor vertrek

De ervaren reizigster

Tja, ik weet eigenlijk niet waar ik deze blog mee moet beginnen... Met de fijne vakantie in Nederland, met de rare terugreis waarbij je eigenlijk aan een grote ramp ontsnapt bent of met alle rariteiten die weer voor je voeten rollen zodra je weer hier thuis bent. Ik weet het werkelijk niet. Alles lijkt zo banaal als je alle berichten lees op krantensites, Facebook enz. over al die levens die verwoest zijn. De levens van de slachtoffers maar zeker ook van de nabestaanden. En dan te bedenken dat wij een klein uurtje eerder over hetzelfde gebied gevlogen hebben. Je moet er maar niet te lang bij stilstaan, want dan word je gek, maar toch.

En nog redelijk fris en fruitig bij aankomst

En natuurlijk gelijk jolig met Prisca

En dan voelt het raar om een vrolijk gezellig berichtje te schrijven over de vakantie, terwijl het wel heerlijk was om iedereen te zien! De kinderen hebben overal en nergens gelogeerd en het was af en toe een grote puzzel om het allemaal te laten passen, maar ze hebben er echt van genoten. De heren zijn nog vier dagen naar school geweest, waar ze volgens mij als helden ontvangen werden, wat ook heel leuk was om te zien. We hadden vooraf wat filmpjes gemaakt op en rondom school hier die ze aan hun klas konden laten zien en wat cadeautjes meegenomen, dus dat was ook leuk binnenkomen natuurlijk. Ik zal de filmpjes er nog bij doen, maar zijn natuurlijk min of meer hetzelfde voor beide heren.

Coole dudes!

Tijn speelde weer als vanouds met Luuk en Roemer, terwijl Milan met de vier gevleugelde vrienden weer een logeerpartij en feestje had bij Duco in Lochem. Met voor ons weer een fantastische barbecue bij het ophalen. Thirza was gelijk weer dikke vriendinnen met haar nichtje Feline en sliep de eerste vier nachten na aankomst in vier verschillende huizen!

Gourmetten bij oma en bijknuffelen met de neven.

Tijn was ook weer een goede hulp voor Lianne bij de paarden en als hij haar 's avonds rond een uur of zeven het erf op zag komen om haar rondje te maken, dan vloog hij naar buiten om te helpen. Lekker privé aandacht, wat keuvelen en volgens mij honderduit vragen stellen. Milan had meer interesse in een potje voetbal of de skelter, terwijl Thirza de skelter (skeleton noemde ze hem) ook erg leuk vond.

Op mijn verjaardag zijn we nog een dagje naar Amsterdam geweest. Eerst ouderwets Hollands in de file, maar dan uiteindelijk toch een stukje onvervalst cultuur snuiven in het Rijksmuseum. Zoals we al wel verwachtten was dat eigenlijk wat te hoog gegrepen voor onze kinderen. Het is te leuk om rond te rennen, op de verhoginkjes te gaan staan waar stukken op tentoongesteld worden en om languit op de banken te gaan liggen... Oh, en iedereen moet natuurlijk afzonderlijk continu naar de wc... De suppoosten hebben ons nog net niet met luid applaus uitgeleide gedaan, maar hebben ongetwijfeld een zucht van verlichting geslagen.

Daarna nog wat rondlopen in de stad en even bijkomen met een kopje koffie danwel ijsje/hamburger om langzaam door te lopen naar de Dam. Daar is het ook leuk rondlopen met alle straatartiesten en, niet te vermijden, de duiven op de Dam. En tot slot van de dag pannenkoeken eten in Leiderdorp.

Verder natuurlijk etentjes her en der, een bezoekje aan Tiengemeten op denk ik precies de meest regenachtige dag van onze vakantie, bezoekjes aan de oude Maas, speelafspraakjes en nog veel meer. Het afscheid viel niet mee na drie gezellige weken al schakelde iedereen ook wel weer snel over naar het dagelijkse leven hier. En na wat gebroken nachten hadden we de jetlag ook weer redelijk snel onder controle.

De eerste week weer in Australie had overigens nog genoeg verrassingen voor ons in petto, maar daarover meer in het volgende bericht!