Het vertrek nadert...

Oma en Arjen werden door Milan en Tijn verdreven
naar de kindertafel

Milan als de immer jolige gastheer

De dagen buitelen over elkaar heen deze week en vliegen voorbij. Nog wat gewerkt in de tuin om hem nog enigszins toonbaar te maken, de garage wat opgeruimd (het ondergeschoven kindje), naar een kerstmusical geweest en uiteraard de kerstdagen doorgebracht met familie. Op donderdag, zoals vele anderen geloof ik, naar het kerstcircus geweest. Vrijdag had in theorie een rustige dag kunnen worden om alvast wat te gaan pakken, maar op mysterieuze wijze werd deze gevuld door Milan wegbrengen naar een vriendje, een Engelse les, boodschappen doen, een cadeautje van Tijn ruilen, nog een keer boodschappen doen, de was doen, kinderen eten geven, opruimen, Milan weer ophalen, laatste ronde boodschappen (en Milan nog even voetbalplaatjes posten bij de Plus), Tijn wegbrengen naar nichtje Renske voor nog een laatste logeerpartij, Milan wegbrengen naar oma voor een logeerpartij, eten koken en dan tot grote verbazing erachter komen dat de dag al weer bijna om is. Ik troost me maar met de wetenschap dat het velen van jullie ook zo vergaat: je hebt het gevoel "niets" gedaan te hebben die dag terwijl de hele tijd bezig bent geweest. En als je het al stiekem waagt om even te gaan zitten, hebben kinderen daar een soort zesde zintuig voor en weten ze op uiterst inventieve wijze er wel voor te zorgen dat dat nooit lang duurt!

Vaste prik: "Oma, boekie leze!"



Vier neven op een rij.

Maar goed, nu weer even door naar gisteren. Velen van jullie hebben we gezien op ons afscheids"feestje" en ondanks het feit dat het moeilijk was om gedag te zeggen tegen velen van jullie heb ik er toch ook heel erg van genoten. Vrijwel iedereen was er en ook al lukt het niet om iedereen uitgebreid te spreken, het was toch fijn om jullie allemaal te zien. En het was niet nodig, maar we zijn ook zeker heel blij met de herinneringscadeaus die we hebben gekregen.

Een fotomodelletje op de nu al favoriete
nieuwe poef van oma.

Het afscheid nemen valt niet mee, zeker niet van mensen waarvan je hoopt dat ze er toch nog wel zullen zijn als we terugkomen en van mensen van wie je weet dat ze zelf een moeilijke en zware tijd doormaken. Veel meer dan een extra knuffel kun je elkaar dan niet bieden. We zullen jullie missen! Oh ja, we zijn in alle drukte vergeten om ons eigen fototoestel mee te nemen gisteren, dus we houden ons aanbevolen voor foto's! (Tip: via www.wetransfer.com kun je heel makkelijk meerdere grote bestanden versturen).

Thirza is een echte schoenenfan en
weet overal wat te vinden.

Vrienden van wie we al eerder afscheid moesten nemen vanwege hun vakantie waren er voor mijn gevoel toch een beetje bij vandaag, want welke liedjes vielen me op vandaag tijdens de Top 2000? De Carpenters met "I'm on the..." en ABBA met Happy New Year. Dit is wellicht een cryptisch stukje maar Geral weet wel wat ik bedoel! Ik heb Happy New Year maar even extra hard gezet en lekker meegebruld!

Met Don Christiaan (speciaal
voor Jurre)

Vandaag hadden we eindelijk tijd om alvast wat koffers te pakken en het huis nog verder leeg te ruimen. Verder komen er nog steeds allerlei to-do dingen terecht op allerlei lijstjes, ik word er een beetje moe van. M'n hoofd is toe aan een beetje rust. Ha, ha, ijdele hoop vrees ik, want ik heb zo'n vaag vermoeden dat het geregel en de lijstjes weer vrolijk doorgaan als we eenmaal daar zijn. Maar toch, het zal toch goed zijn om dingen hier af te kunnen ronden. Het is net als je bijna op vakantie gaat: de laatste week ben je er ook echt aan toe!

Wat superleuk: een familie-memoryspel!

Voor nu uiteraard nog even voor iedereen: een goede jaarwisseling toegewenst en al het goede voor 2013!

Onze eigen clown

Een prijs en nog een afscheid

Een parcours met allerlei opdrachten

Thirza houdt de score wel bij!

Zaterdag was een dag van "nieuwe ronde, nieuwe kansen". Even het afscheid van school vergeten en Milan deed gewoon nog even mee met een schooltafeltennistoernooi. Soms denk ik wel eens dat ik gek ben dat we altijd alles maar doen... Ach ja, Milan en sport is nu eenmaal een goede combinatie en hij had er echt zin in. Hij zat bij Jurgen uit zijn klas, vroegere klasgenoot Coen uit groep 3 en nog een ander meisje in een groepje, dus dat was best gezellig. Nou doet Milan nooit zo maar mee voor de gezelligheid, maar altijd voor de win (als iemand ook een slechte verliezer is...). Na afloop stond hij dus samen met Coen te likkebaarden bij de prijzen en vroeg mij tien keer of ik dacht dat hij een trofee zou winnen. Nu deden er niet zo super veel kinderen mee, zo'n 25 schat ik, en er waren wel 12 prijzen, maar ja... Zelf was hij er overigens vol van overtuigd dat hij het (uiteraard) heel goed gedaan had, en dat hij zeker wel in de prijzen zou vallen. En ja hoor, het lukte hem nog ook. Het Accoord deed het sowieso niet slecht, want Coen was 2e van groep 3, Jurgen 3e van groep 4 en Milan 2e van groep 4. Maar ik zag zijn handen trillen van de zenuwen toen hij vol trots aankwam met de trofee en meldde: "Ik zei het toch dat ik zou winnnen!".

Met een blij kind dus weer naar huis, eten, wassen, opruimen en klusjes allerlei. Toen om half vier weer richting de kantine van ASWH om tijdens de kerstborrel afscheid te nemen van zijn voetbalvrienden van F7. Ook al waren de resultaten nog voor verbetering vatbaar, de mannen hadden altijd lol in het spel en ze groeiden met elke wedstrijd. En ook de vriendschap groeide, wat wel te zien is op de foto. Als afscheid kreeg hij nog een t-shirt met daarop de teamfoto. Erg leuk, bedankt! Hij is er erg trots op en moest en zou hem de volgende dag aan. Met een vest er overheen ging dat prima!

En natuurlijk nog even voetbalplaatjes
plakken!

Tijn en Thirza vermaken zich met
een filmpje.

Oh ja, ik kom er door alle vragen achter dat ik hier nog niet eens vermeld heb wanneer we nu precies vertrekken. Dat is dus op 3 januari. We vieren de feestdagen nog hier en hebben de 2e nog tijd om alles in te pakken en de laatste dingen te regelen en gaan dan de dag erna weg. Eerst zouden we de ochtendvlucht hebben met Singapore Airlines, maar omdat de aansluitende vlucht van Singapore naar Brisbane vol zat, vliegen we nu pas 's avonds om 21 uur met KLM en na een overstap in Singapore door met Quantas waarna we op zaterdagochtend in Brisbane aankomen. Daar gaan we eerst in een gemeubileerd appartement vlakbij het kantoor totdat we meubels hebben voor ons huis.

En dan nog maar even een huishoudelijke mededeling: jullie kunnen ons op skype vinden onder "Sandra Berkhout" of "arjensandra" of met ons mailadres "sandra_arjen@online.nl". Moet lukken dus!

Afscheid, tranen en een feestje.

We hebben een rare, emotionele week achter de rug. Milan had dinsdag zijn laatste Engelse les, waar ik later   nog wel eens een apart berichtje aan zal wijden. Vervolgens Tijn zijn laatste zwemles. Tijn was nooit zo'n zwemfanaat, en heeft in badje 1 heel wat afgehuild (in badje 2 overigens ook, toen wij hem in de zomervakantie brachten omdat de BSO zwem dan stil lag). Ook de eerste les in badje 3 was eng. Maar, eerlijk gezegd, de laatste tijd had hij het juist weer iets te gezellig in badje 3 en was het geinen en lachen met de anderen. Hoe dan ook, 's avonds in bed was het huilen vanwege de laatste zwemles. Tijn leeft altijd wat meer bij de dag, dus opeens kwam het als een schok binnen.

Al groot maar toch ook nog heel klein

En de dag erna waren de emoties niet minder. Woensdag was de laatste werkdag van juf Saskia, dus na school nog even afscheid nemen. We zouden haar 's avonds nog wel zien op het kerstfeest van school in de Bethelkerk, maar wisten niet of er dan nog gelegenheid zou zijn in alle drukte. Milan mocht de vierde kaars aansteken, waar hij erg trots op was en hij was de hele middag bezorgd of we toch wel op tijd zouden zijn (hij kent ons inmiddels..!). Typisch alleen dan dat je op het moment van vertrek toch nog boos moet worden... Maar goed, het was een mooie dienst en na afloop stonden we toch nog even te praten met Tijn zijn juffen en kon hij dus nog een keer afscheid nemen van juf Saskia en juf Petra (de invalster tijdens het zwangerschapsverlof van Saskia die ook een zeer warm plekje in Tijns hart heeft veroverd). Maar achteraf denk ik dat ik 'm misschien wel iets te veel afscheid heb laten nemen, want het was onderweg naar huis en in bed weer dikke tranen: "Zie ik juf Saskia dan noooit meer?". Uitgelegd dat dat niet zo was en dat we zeker op school zouden gaan kijken als we hier op vakantie zouden zijn. Maar volgens mij moet ik het afscheid nemen wel wat anders gaan bekijken voor hen. Wij als volwassenen zien de laatste keer dat we iemand zien voor vertrek ook echt weer als een aanleiding om nog een keer duidelijk afscheid te nemen, ook hebben we dat al min of meer eerder gedaan. En zeker voor Tijn moet ik dat er niet te veel "inwrijven". Voor hem kan een gewoon "dag!" ook goed zijn, en dan niet nog een keer en nog een keer. Niet dat je het feit van weggaan en afscheid nemen moet vermijden, maar te veel nadruk op het afscheid maakt hem verdrietig.

Wat zijn ze lekker bezig!

Op vrijdag hadden we de tweede ronde afscheid. Ze mochten allebei op school trakteren. De dag ervoor was ik even niet zo zeker dat dat nou zo'n fantastisch plan was, want daar stond ik 60 hengeltjes in elkaar te draaien (hetzelfde recept als op Milans verjaardag, een mens moet ook weer niet te creatief willen zijn), en op 60 ballonnen een afscheidswens te schrijven. Na 30 ballonnen die eindigden op "liefs Milan", zat dat zo in mijn systeem, dat ik geen "liefs Tijn" meer erop kreeg en dus minimaal 6 ballonnen verprutste. Daar heeft een mens dan voor doorgeleerd! Oh ja, en dan nog even een cadeautje voor de juffen, met een kaartje erbij, en een traktatie voor de juffen. En of het nog niet genoeg was: vrijdagmiddag hadden we ook nog Tijns vervroegde kinderfeestje! Omdat hij op 20 februari jarig is en dan pas 3 weken daar op school zit, zal zijn kinderfeestje daar wat in het water vallen, dus hadden we hem beloofd dat hij hier nog een keer zijn vriendjes uit mocht nodigen. Planning was volgende week vrijdag, maar omdat er dan twee van de vier niet konden, is dat na wat heen en weer geregel verzet naar de 21e. Als de wereld was vergaan, hadden we dat in ieder geval feestend gedaan! En ik had op donderdag toch wel tijd om dat nog even voor te bereiden (ahum).

Thirza wil natuurlijk ook meedoen

Op vrijdag was ik alle drukte van de dag ervoor wel weer vergeten en stond ik sniffend op het schoolplein. Iedereen die afscheid komt nemen en lieve woorden (of broodnodige knuffels) heeft en alle mooie persoonlijke cadeaus van de klassen maakten het zeker voor mij wel emotioneel. Milan was heeel blij met zijn vriendenboekje van de klas. Een foto en verhaaltje van elk kind: hij liet thuis zijn broodje met worst koud worden om het allemaal eerst te kunnen lezen. Ook cadeaus van de ouderraad en bij Tijn een geknutseld handje van elk kind met een wens. Te veel om op te noemen en een tas vol. Ik had het er echt wel moeilijk mee. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik daar op het schoolplein stond toen Milan net 4 was. Ik kende geen ouders, geen leerkrachten en wist nog niet hoe het er op school aan toe ging. En nu laat je een vertrouwde wereld waar je kinderen een veilige en fijne plek hebben achter. Maar juf Saskia, Mariët, Hanneke en Joyce: nogmaals bedankt, jullie hebben niet alleen Milan en Tijn maar ook ons een groot plezier gedaan.

Cakejes versieren onder leiding van Tijn

Het was misschien maar goed dat ik daarna moest gaan schakelen naar feeststemming voor Tijn, maar het eerste half uur vond ik dat nog niet zo makkelijk. Maar het werd toch wel een leuk feestje, al was Tijn moe en hoesterig, hij zit tegen ziek worden aan. Ook Milan was moe en de ondergeschikte rol ligt hem van nature al niet zo. Ze hebben geverfd, gedansd, gegeten en de tijd vloog om. 's Avonds waren we moe en leeg en had ik hoofdpijn van een rare dag. Morgen weer een nieuwe dag!

Arjen thuis en klusjes in huis

Milan kon toch nog even zijn fashion skipak aan!

Afgelopen donderdag is Arjen weer thuis gekomen. De terugvlucht is hem beter bevallen dan de heenvlucht. Meer meevliegen met de nacht wat het makkelijker maakte om te slapen. Wat wel even een schok was: de temperatuur! Van +30°C naar -2°C! Zeker Milan was blij dat hij weer terug was, die heeft er altijd het meeste moeite mee als Milan weg is. Hij had nog geluk want toen ik Arjen rond 9 uur van het station had opgehaald, zagen we hem nog net lopen naar de gym. Hij vloog Arjen in zijn armen, die vervolgens nog even met hem mee kon de kleedkamer in.

Goed klemzetten met het tafeltje helpt ook tegen het weglopen!

Wij hebben ons in die twee weken ook best vermaakt met met vieren van Sinterklaas, het maken van wat kerstknutsels (geen boom dit jaar!), spelen in de sneeuw en op verzoek van Milan ontbijten bij de Hema. Dat laatste ging boven verwachting goed, ze bleven zowaar redelijk goed zitten zonder direct rondjes te gaan rennen door het restaurantje, te gaan gluren bij andere mensen of gymnastiekoefeningen te doen bij het hekje van de toiletten...

Toch nog een beetje kerst(knutsel)gevoel!

Teameffort: de auto's schoonmaken. Bij de tweede
 auto was de animo overigens heel wat minder..

Thirza wordt intussen naast het engeltje dat ze altijd al was ook steeds meer een dondersteentje. Gierend van de lach kan ze wegrennen, verstoppen, heftig protesteren, zich dingen van een ander toe-eigenen, het glashard ontkennen als ze bijvoorbeeld een beker drinken omgooit en flink drammen als ze iets in haar hoofd heeft. Tegelijkertijd is ze ook vaak ontzettend grappig omdat ze alles nadoet en -zegt, wat vaak heel komisch is. Vandaag nog gaf ik aan de telefoon iemand onze postcode door (3344 BB). Vervolgens loopt ze rond te banjeren terwijl ze continu "negen, negen, Bernard, Bernard" zegt. De negen heeft ze ergens anders vandaan, maar dat Bernard komt dan zo grappig dat bekkie uit. Maar waag het eens te lachen! Dan krijg je streng: "Niet lachen mama!" toegebeten. Ook zegt ze bij alles op dwingende toon: "Ik ga dat doen!" En waag het dan eens om te willen helpen... Als iets dan niet lukt, wordt er huilend gemeld, maar helpen mag dan nog steeds niet. Pas na een paar meldingen is het dan ineens "jij moet mij helpen". Niets nieuws onder de zon voor een twee-jarige, ik weet het, maar zorg maar dat je geen haast en een hoop geduld hebt! Gisteren barstte ze in tranen uit omdat ik had gezegd dat ze de enveloppen niet mocht verscheuren. Een standje komt bij haar altijd hard aan, want eigenlijk is ze nooit echt bewust stout (afkloppen!). En eigenlijk had ik natuurlijk die enveloppen niet voor het grijpen moeten laten liggen. Getroost worden wilde ze niet, maar de bui vloog over toen Tijn haar liet lachen door zijn imitatie van een hond. Vervolgens komt ze het dan even goedmaken en zegt ze "Ik ben nu niet meer verdrietig, ik ben weer blij". En daar worden wij dan ook weer blij van..

Even bijknuffelen.

Zaterdag was weer een volle dag. Tijn had Engelse les, boodschappen doen en toen hebben we de auto's schoon gemaakt om ze in de verkoop te zetten. Alledrie vonden ze het wel leuk om mee te kliederen, wat een leuk plaatje opleverde. Vervolgens nog even langs de Ikea om nog een paar spullen voor het huis hier te kopen en om gelijk vast eens te kijken wat eventueel geschikt zou zijn voor het huis daar. Ikea vindt je tenslotte overal en we hebben geen tijd om daar allerlei verschillende zaken af te lopen met lange levertijden.

Thirza aapt alles na en zit ook fanatiek te ds-en.

Op zondag ben ik nog gaan zwemmen met Milan en Tijn. Morgen is zijn laatste zwemles hier en van de overgebleven les op zijn kaart konden we nog een keer vrij zwemmen. Tijn mist nog een beetje de kracht die Milan wel heeft waardoor hij gauw verticaal in het water zakt. En waar Milan vaak blaakt van zelfvertrouwen, kan Tijn daar soms wel wat meer van gebruiken. Ik ben benieuwd hoe het straks verder gaat  in Australië. Op alle scholen wordt in term 1 (januari tot april) en term 4 (oktober tot december) zwemles gegeven op school aan alle groepen. Daarnaast kun je gewoon privé nog zwemlessen regelen: er is een zwemclub die het zwembad van de school gebruikt, dus dat is wel makkelijk. Milan was overigens wat verontwaardigd over het (dus verplichte) schoolzwemmen: hij heeft toch al zijn A, B en C, dus waar is dat dan nog goed voor?! Ach, zodra hij merkt dat hij kan winnen van zijn klasgenootjes (en dat hopen we dan maar!) draait hij wel bij.

Uitgeput na een drukke dag.

Dat is trouwens wel grappig, hun namen staan al op de klassenlijst op de website van de school. Milan komt in Year 2 in een klas van 26 en Tijn in Year 1 in een klas van 24. Op basis van hun geboortedatum gaat Milan dus een half jaar achteruit (Y2 is groep 4) en Tijn een half jaar vooruit. We zullen zien hoe dat allemaal uitpakt.

Er wordt nog steeds geknutseld met de verhuisdozen.
Thirza gebruikt ze om in te verstoppen als ze niet wil aan- of uitkleden.

Oh ja, tot slot van dit lange bericht nog even een welkom aan alle Accoorders, ik merk een hoop nieuwe lezers naar aanleiding van de nieuwsbrief van school. En iemand vroeg me van de week nog of je ook een melding kunt krijgen als er een nieuw bericht is: ja! Vul je mailadres in bij "follow by email" en klik op submit. Dit vindt je wat meer naar onderen in de rechterkolom.

In zo'n doos kun je ook heel goed even rustig een boekje lezen.

Een huis en een brakke nacht

27 Victoria street

Niet zo'n mooie keuken vind ik.
Een goed excuus om er niet te veel tijd in door te brengen..

De application op het huis is onze kant op gevallen, dus vanaf volgend jaar wonen wij op 27 Victoria Street in de wijk Ashgrove! Het huis is niet de mooiste van allemaal, maar het paste in het budget, heeft een redelijk goede school op loopafstand, er is een grasveldje pal naast het huis, het heeft een zwembad, Arjens werk is op 6 km afstand en de Nederlandse school is op 10,5 km afstand. We zijn blij dat het toch gelukt is voordat hij weer terugkomt en de huur gaat in vanaf 5 januari. We zullen alsnog eerst in een gemeubileerd appartement gaan vlakbij het werk, omdat het huis toch ook nog ingericht moet worden. Maar met een beetje geluk zitten we er wel in als de scholen weer beginnen (eind januari). Arjen is ook blij dat de zoektocht voorbij is en hij niet meer allemaal huizen af moet.

op de kaart: http://goo.gl/maps/iW7bX

Hij is gisteren ook gelijk even op bezoek geweest bij de Oakleigh State School en heeft een rondleiding gehad van de principal. Die verontschuldigde zich voor de rondslingerende tassen op de grond, wie weet moeten we ze het idee van luizenzakken aan een kapstokhaakje eens aan de hand doen....

De school heeft wel zijn eigen zwembad waar zwemlessen gegeven worden en waar ook de zwemclub gebruik van maakt. Verder zijn er tennisbanen en een aparte bibliotheek. Voor de rest moet ik me er nog wat verder in verdiepen en/of de verhalen van Arjen horen.

Binnen is het wat "hokkerig"

Hier thuis hebben we gezellige nacht achter de rug. Milan was ziek geworden zondag en we zijn dus eerder van de verjaardag van Renske weg gegaan. Tijn en Thirza mochten nog blijven om met hun favoriete nichtjes te spelen. Hij had hoofdpijn en was gammel. Toen ik naar bed ging werd hij weer wakker van de hoofdpijn om er vervolgens zijn avondeten uit te gooien over zijn bed heen. Kortom, kind verzorgen, bed afhalen, uitspoelen, en wasmachine aan. Toen voor de zekerheid toch maar een anti-lek hoes op ons bed gedaan, want je weet maar nooit. Er was een lege plek in bed, dus Milan lekker bij mij.

Net weer op bed begon Thirza te jammeren. Op zo'n moment kun je eigenlijk niets goed doen bij haar en weet ze zelf eigenlijk niet wat ze wil. Maar weer mijn bed in en gelijk is er bliksemflits en donderslag en ik hoor Thirza schrikken. Ze rent naar ons bed en kruipt er ook maar gezellig bij. Ik wilde haar niet naast Milan laten liggen, mocht hij nog eens moeten overgeven. En wat is dat toch met kinderen dat ze altijd zo dicht mogelijk bij je willen liggen? Ik leek wel een sardientje in het midden!

Binnen maar toch ook weer buiten

Toen barstte er een noodweer los en ben ik er maar weer even uitgegaan om de dakramen dicht te doen op zolder. Weer naar bed. Om half 3, toen ik diep, diep weg was, meldde Milan dat hij dorst had. Vooruit, voor een ziek kind ga je er toch met liefde uit nietwaar...? Niet wetende echter dat 10 minuten na het slokje water er weer een hele hoos uitkwam, dit keer dus over ons bed. Zucht.....

Hier zie ik me zelf ook wel zitten...

Thirza weer terug naar haar eigen bed, ons bed afhalen, de vorige was uit de machine in de droger en weer een nieuwe erin. Ons bed verschonen en de zoveelste slaappoging ondernemen. Uiteindelijk werd ik toen om 06.30 wakker gebeld door Arjen. Ik heb me vandaag wel eens beter gevoeld....

Taratataaaaa! Hoe decadent!

Zeker aan het einde van de dag begint het me dan op te breken. Het is net of je met drie kinderen ook ergens altijd de controle kwijt bent. Als je een helpt met iets, gooit de ander ergens een beker drinken om en terwijl je dat opruimt moppert de derde dat je nu nog stééds niet dat boekje hebt voorgelezen wat je beloofd. En als je net naar bed wilt gaan, komt er altijd nog iets tussendoor, stoot iemand zich, gaat er wat kapot, raken ze iets kwijt, is er ruzie om niets. Het lijkt hier soms wel een kippenhok!

Het grappige is dat Thirza aan de ene kant ook steeds meer een duveltje wordt maar aan de andere kant wel gevoelig is voor je stemming. Als ze merkt dat het je te veel wordt, zegt ze: "Ben je nog blij mama?" Met andere woorden:  "Is alles nog goed?" Ze kan ook zeggen dat ze zelf blij is, wat ik dan maar min of meer opvat als "gelukkig".

Nou, jullie zijn allemaal weer een beetje op de hoogte! Ga nu gauw naar bed, want mijn ogen vallen dicht!

Arjen in Brisbane

Een tochtje op de Brisbane river

 De tijd vliegt, want Arjen zit inmiddels al ruim een week in Brisbane. Hij is vorige week woensdag vertrokken en had op zaterdag gelijk al een kerstdiner op het werk. De kerstsfeer start daar blijkbaar al een stuk vroeger. Er zit natuurlijk geen Sinterklaas tussen, en de scholen hebben ook een week eerder (zomer)vakantie dan dat wij hier kerstvakantie hebben.

Op zaterdag is hij met een makelaar gelijk wat huizen afgeweest, maar daar zat eigenlijk niets tussen. Huizen die op de huizensite wel aardig leken, vielen van binnen toch tegen. Het valt sowieso nog niet mee vind ik om geschikte huizen te vinden. Misschien zijn onze eisen te hoog, maar we selecteren op de prijsklasse waarbinnen we mogen huren, 4 slaapkamers en, wellicht de bottleneck, een zwembad.... Dat laatste lijkt me toch wel erg lekker met de temperaturen daar. Ik merk in Nederland al dat de kinderen soms het liefst binnen gaan zitten als het buiten echt warm is. En dan is een zwembad natuurlijk wel erg lekker. Verder kijken we natuurlijk naar de afstand tot het werk en, in iets mindere mate, de afstand tot de Nederlandse school. En dan natuurlijk de dagelijkse Australische school. Op de site www.myschool.edu.au kun je heel veel informatie vinden over de prestaties van de scholen, en die verschillen soms best heel veel. Zo hebben ze bv. een normaal verdeling van bottom quarter, 2 middle quarters en top quarters, die voor het totale Australische gemiddelde uiteraard op 25/25/25/25 is gesteld. Individuele scholen krijgen hun eigen relatieve score aan de hand van de resultaten. En dan heb je dus scholen die 1/3/18/79 scoren (dus 79% van de leerlingen horen bij de top quarter) maar ook scholen die dus lager scoren dan het Australische gemiddelde. Niet dat ze nu per se naar de allerbeste school moeten, maar we houden er toch wel rekening mee.

Het stadsstrandje op een zondagmiddag

Verder zijn er state schools en private schools. Over het algemeen zijn de private schools katholiek, waar we zelf niet zo veel mee hebben, dus waarschijnlijk wordt het een state school. Tot slot kijken we naar de ligging van het huis. In tegenstelling tot Nederland, waar je op elke hoek van de straat wel een grasveldje, speeltuintje of strookje groen hebt, heb je daar minder groen tussen de huizen door. Je hebt dan we weer meer gelijk grote parken, maar met een beetje pech zit je daar dus verder vandaan. Misschien moet je loslaten wat je hier gewend bent, maar een trapveldje in de buurt waar je ze zelf naar toen kunt laten gaan is toch wel lekker.

Hier huurt de Nederlandse school lesruimtes

En ja, zo al met al is het dan toch een aardige wensenlijst! Op het moment heeft Arjen een application lopen voor een huis, waar ook nog een andere kandidaat voor is. Niet direct het allermooiste huis, maar qua ligging etc. wel heel goed. Morgen horen we daarvan of we het wel of niet geworden zijn. En anders zijn er misschien nog 1 of 2 andere min of meer geschikte huizen. Mocht dit allemaal niets worden, dan zullen we pas weer echt in januari verder kunnen gaan zoeken. Maar het zou wel fijn zijn als het nu lukt, dan kan hij ook nog even bij de desbetreffende school langs voordat de vakantie begint. Afwachten dus maar!

Sinterklaas

 Zo, de Sinterklaas zit er weer op. De beste man is weer vertrokken en nu maar afwachten of hij volgend jaar ook de grote bootreis naar Brisbane gaat ondernemen! Het is dit jaar allemaal wat meer langs me heen gegaan dan andere jaren, dan ging ik nog wel eens her en der met ze knutselen of schoenen zetten, maar dat was nu wat minder. Vorig jaar was natuurlijk ook de grote intocht in Dordrecht, wat erg leuk was. Toch lijkt het wel of Milan dit jaar meer gelooft dan vorig jaar, toen had hij het meer over nepsinterklazen. Nu nog wel, maar dat lijkt gewoon een soort fenomeen wat erbij hoort. Je hebt de echt en je hebt neppe, dat zijn de hulpsinterklazen. Hij kan ook rustig vragen: komt morgen nu de echte of niet? Pas kwam hij thuis met de mededeling dat klasgenoten hadden gezegd dat Sinterklaas niet bestond. Ik vroeg: "wat denk je zelf?" Hij zei: "Nou, ik denk dat hij gewoon bestaat, want anders krijg je ook geen cadeautjes. Wel dom van ze hoor, om niet te geloven, want dan krijg je ook niks!" Het eigenbelang versterkt het geloof dus danig...

Tijn is gek van dino's

Niet veel later vertelde hij dat hij een "wedje" had gemaakt met een klasgenoot (die al 9 negen is) over het bestaan van Sinterklaas. Om maar liefst 100 euro, uit te betalen in een onbenoemde toekomst. Ik moest zo lachen, vooral toen hij handenwrijvend nog eens extra verduidelijkte: "Dus dan krijg ik 100 euro he mam, als hij echt bestaat! Dat is een hoop geld he?" Dit leek me dus niet het juiste moment om de waarheid te vertellen, de klap zou dubbelhard aankomen.

Loungen na het uitpakken van de cadeaus

Milan kreeg o.a. een fototoestel. Een beetje eigenbelang ook, want omdat Arjen het toestel mee heeft, heb ik hier niets meer. En dan merk je al snel dat de huidige generatie toch anders tegenover de techniek staat.... Hij was er superblij mee en ging gelijk de foto's maken die je hierbij ziet. Maar kwam vervolgens toch even vragen: "Kan je er ook mee bellen?" Euh, nee, het is echt alleen een fototoestel. En even later: "Kan je er ook mee op internet?" Helaas, ook dat niet. We hadden geloof ik beter gewoon gelijk een smartphone voor hem kunnen kopen geloof ik; fototoestellen sterven waarschijnlijk binnenkort ook uit. Hij had hem nog wel meegenomen naar school (onder mijn protest, maar wat Milan in zijn hoofd heeft...) en de juf heeft nog wat foto's gemaakt in de klas. Leuk.

Verder moest er enigszins ingegrepen worden met het schoenen zetten. Ze wilden hem in het begin elke dag zetten, en ook al zei ik dat Sinterklaas daar niet echt tijd voor had elke dag en dat ook andere kindertjes soms aan de beurt waren, daar hadden ze niets mee te maken. Dat zou Sinterklaas zelf wel uitmaken. Nu worden er ook regelmatig brieven aan de Sint geschreven, dus het leek me tijd om Sint dan zelf maar te laten spreken door te vertellen dat schoen zetten alleen in het weekend mocht. Vervolgens werd er strikt geluisterd naar de Sint (deden ze dat maar zo goed naar mij!), met als enig nadeel dat Sint niet specifiek genoeg was geweest, en ze het hele weekend hun schoen wilden zetten, dus vrijdag, zaterdag en zondag. Zucht. Overtuig ze dan maar eens van de bedoeling van de Sint.

Tijn zong overigens hele dagen sinterklaasliedjes en droomde er waarschijnlijk ook over. Milan was pas nog even uit bed gekomen (het is een echt avondmens) en toen ik hem weer naar bed bracht, werd Tijn een beetje wakker en mompelde: "dankuwel Sinterklaas". Milan lachen natuurlijk en proberen er nog meer uit te krijgen, maar dat lukte niet. Bij Thirza is alles wat vertraagd, en ze heeft de Sinterklaasliedjes nu een beetje onder de knie, dus die horen we nog regelmatig. Tijn is al weer snel geswitcht naar de kerst.

Groep 4 van Het Accoord

Milan pupil van de week

 
En na een drukke week volgt uiteraard weer gewoon een druk weekend. Zaterdagochtend begonnen we met het Sinterklaasfeest van Arjens werk. In hun nieuwe kantoor net over de A16, pal aan het water, dus Sint kon met zijn boot aan hun eigen aanlegsteiger aanmeren. Milan en Thirza wilden wel schminken, respectievelijk als zwarte Piet en als vlinder. Tijn uiteraard niet, geen polonaise aan zijn lijf. Het is al heel wat dat hij tegenwoordig verkleed wil, dat is ook jaren taboe geweest.

Vervolgens bij opa en oma even een broodje eten, want we moesten al weer snel door naar het ASWH veld, omdat Milan pupil van de week was. En jullie kennen mij natuurlijk allemaal als een groot voetbalfanaat (ahum), maar dit was toch wel heel erg leuk. We werden ontvangen in de bestuurskamer/sponsorhome met een drankje, waarna Milan met de coach van de selectie mee mocht naar de kleedkamer. Vervolgens mee het veld op bij het warmlopen en een balletje trappen met de reservespelers.

Bij aanvang van de wedstrijd liep hij voorop het veld op naast de scheidsrechters en met de bal in zijn hand. Hij mocht de toss doen (en dan is zo'n euro toch wel moeilijk te vangen..) en dan het hoogtepunt: onder toeziend oog van alle spelers en toeschouwers vanaf de middenstip alleen op de keeper van de tegenpartij af en scoren! Het was zo leuk om te zien en hij ging echt wel als een volleerde voetballer op zijn doel af. Daarna moesten we nog wel lachen, want na het applaus was hij blijkbaar zo van de kaart dat hij gewoon bij de tegenpartij ging zitten toen die het voor de grap bij hen riepen. De ASHW-ers haalden hem snel terug en de rest van de wedstrijd zat hij tussen de grote kerels in de dug-out.

Ik moet bekennen dat wij naar binnen gevlucht zijn en niks van de wedstrijd gezien hebben.... Na afloop van de wedstrijd mocht hij met zijn favoriete speler (niet dat hij die echt al heeft..) weer naar het sponsorhome komen, waar hij een toespraak kreeg van de voorzitter en een bal, vaantje en sjaal kreeg. Hij straalde helemaal en kreeg de lachers nog op zijn hand toen de voorzitter vroeg waar hij weer zou komen spelen als hij terug zou komen uit Australie. Zijn antwoord: "Dat weet ik nog niet!" Lekker dan, na al die cadeaus! Later bleek dat Milan bedoelde dat hij nog niet wist in welk team hij dan zou zitten, terwijl die beste man natuurlijk bedoelde "ASWH".

De catering was inmiddels ook geïnstalleerd, dus uiteindelijk konden we ook nog aanschuiven voor de erwtensoep en broodjes worst. Tijn was in de tussentijd overigens ingestort en had koorts en Thirza viel in de auto op weg naar huis in slaap. Thirza gauw naar bed gebracht en Tijn niet lang erna. Milan zat op de bank met de sjaal om zijn nek de handtekeningen te bestuderen. Paniek toen die er wat af begonnen te slijten na het ballen. De bal mag dus vanaf nu niet meer op de grond.... Hij ligt nu al voor de derde nacht bij hem in bed en ook de sjaal moet elke nacht om. Ook de tos-euro die hij meekreeg van de scheidsrechter is heilig. Soms zijn kinderen met niets tevreden en soms kun je ze met een middag aandacht intens gelukkig maken...