De buurt verkennen

Gisteren zijn we maar eens een rondje door de buurt gaan lopen. Onderweg kwamen we wat kinderen tegen die hun honden aan het uitlaten waren. Maar eens gevraagd of die in de buurt woonden en ook naar Oakleigh State School gingen. En ja, een jongen en meisje (tweeling) gingen net als Milan naar Year 2. Vervolgens even een speelpauze bij het speeltuintje op "ons" veldje. Daar even een praatje gemaakt met een man die met zijn twee kinderen mee kwam om even te spelen. Zijn dochter ging ook naar Year 2, maar naar de combinatieklas waar Milan niet in zit (er zijn 3 klassen Year 1 en 3 klassen Year 2 plus een combinatieklas 1/2). Groep 1 en 2 kennen ze hier overigens niet, een jaar voor Year 1 heb je een Prep(aratory) year en eventueel een jaar daarvoor heb je Kindergarten. Het kan dus zijn dat je kind pas met 5,5 jaar voor het eerst naar school gaat! Peuterspeelzalen heb ik hier ook nog niet ontdekt. Even wennen dus aan het andere systeem.

Het schoolzwembad

Leuk soort kabelbaan!

Daarna even doorgelopen richting school. Het hek stond open dus ook daar de speelterreinen maar even ontdekt (en goedgekeurd). Er werd in een van de zalen van de school taekwondo les gegeven dus we waren zeker niet de enigen die rond de school liepen. Bij een ander speeltuintje raakte ik aan de praat met een andere moeder. Ze had zelf veel gereisd en ook in Europa gewoond, dus het was wel even leuk bijkletsen over verhuizen naar het buitenland in het algemeen. Grappig was dat ze ook een opmerking maakte over het feit dat je eigenlijk helemaal niet zo veel spullen nodig hebt en soms denkt: "Waarom heb ik destijds eigenlijk die container op pad gestuurd? Ik wil dat straks helemaal niet meer uitpakken en een plekje geven!" Ze had zelf 4 kinderen. De oudste is wat ouder dan Milan, maar zit een klas hoger, de tweede is wat jonger dan Tijn en gaat dus naar Prep, de derde is een maandje jonger dan Thirza en de vierde was net 6 weken oud. We hebben wel ruim een half uur staan te praten, dus dat was wel erg gezellig en ze woont bijna schuin tegenover ons. We hebben dus al min of meer afgesproken om straks eens een bakje koffie te gaan doen als de jongens naar school zijn, en dan kunnen de meiden hopelijk samen spelen. Leuk om zo de eerste stappen te zetten naar integratie in de buurt!

Jump!

Weer thuis had iedereen honger en dorst en hebben we de nieuwe pan maar eens uitgetest voor pannenkoeken. En ik weet niet hoe dat komt, maar dan willen ze allemaal ineens helpen?!? Zo jammer dat ze die neiging nou nooit krijgen als ik aan het opruimen ben of zo.. Hulp is dan uiteraard een relatief begrip, want het komt meer neer op: Wie mag de eieren erin doen (met als subcategorie: wie mag dat als eerste doen), wie mag in het beslag roeren (niet te wild!!) en tenslotte uiteraard: Wie mag de eerste pannenkoek. Resultaat: eieren die naast de kom belanden, garde op de grond, bloem over het aanrecht, ruzie, tranen, duwen (ik kan er niet bij!!) en teleurstelling bij de verliezers van de eerste pannenkoek. Zo jammer dat zoiets altijd in bladen als Libelle etc. zo idyllisch wordt afgebeeld met blije, lachende mensen die in hun mooiste kleren geheel vredig en uitgerust bezig zijn. Ach, ze waren uiteindelijk wel lekker! Geen tijd gehad om foto's te maken overigens, te druk met bakken en (figuurlijke) brandjes blussen!