Een nieuw huis!

Een aantal van jullie heeft het al gelezen op Facebook, maar we hebben een nieuw huis! Eindelijk, eindelijk want ik begon de moed al een beetje op te geven dat we binnen afzienbare tijd een huis naar ons zin zouden vinden. Huizen waren of te ver weg, of hadden geen zwembad, of waren te duur, of aan een drukke weg, of er waren gewoonweg bijna geen huurhuizen die op de markt kwamen!

Maar goed, het huis waar we dus vorige week zaterdag zijn gaan kijken, zag er op papier al goed uit, al leek de benedenverdieping een beetje raar op de plattegrond: je zou door de garage naar de vierde slaapkamer moeten. Niet echt praktisch dus, en we hebben toch wel vier slaapkamers nodig. Maar goed, de bewoners vonden dat destijds dus blijkbaar ook, en hebben nog een soort extra open kamertje en een gangetje gemaakt, waardoor dat er een stuk beter uitzag. Het had eigenlijk alles wat op ons wensenlijstje stond, dus in het weekend alle formulieren ingevuld en gezorgd dat het maandag bij de makelaar lag. Nog wel spannend, want er waren meerdere gegadigden, maar we kregen aan het einde van de dag gelukkig groen licht! Afgelopen week dus weer allerlei formulieren invullen om het rond te krijgen en ook weer tientallen keren contact met de makelaar van ons huidige huis om er toch zeker van te zijn dat ze ons (zoals beloofd) niet aan het huurcontract zouden houden als we eerder zouden vertrekken. En zelf ook maar weer achter verhuizers aan, want op kantoor was er een secretaresse ziek en de ander op vakantie.

Uiteindelijk zijn de meeste dingen nu geregeld en krijgen we as. vrijdag (op Arjens verjaardag) de sleutel van het huis. Dan in het weekend proberen zelf alvast een hoop losse troep over te brengen en nog een kast kopen voor Milans kamer. Maandag komen de inpakkers en dinsdag gaan we over. Eigenlijk wel grappig, in Nederland ben je normaal gesproken veel langer bezig met voorbereidingen voor een verhuizing en hier ben je 2,5 week na de bezichtiging van een huis gewoon over! Minder tijd om je er druk over te maken, zullen we maar zeggen.. Ik heb overigens helaas geen foto's (meer) van het huis, want het huis is al van de makelaarsite af. Nog een weekje wachten dus.

En dan hebben we ook nog opa en oma die drie weken op bezoek komen en dus midden in een verhuizing rollen! Zeker Milan kijkt daar wel naar uit, hij vindt het leuk om nu eens iemand uit Nederland alles van zijn leven hier te laten zien. Hij heeft gisteren al een welkomstbord gemaakt voor als ze aankomen op het vliegveld en vindt ook ook wel een grappig idee dat hij straks voor hen kan gaan vertalen. Al is hij er van overtuigd dat ze de taal wel snel op zullen pikken (dat heeft hij toch ook gedaan...?) We zullen zien... Tijn heeft het ook trots verteld tegen de juf, maar vindt het dagenoverzicht nog lastig: hij had ze zondagavond via de skype een goede reis gewenst en dacht toen dat ze maandag aan zouden komen. Nog een extra dagje wachten dus. We zullen zien... Al met al is ons huis nu een grote bende met een extra bed erbij en toch al wat dozen met ingepakte rommeltjes her en der.

De jongens zitten nu in hun laatste schoolweek en hebben dan twee weken vakantie. Na de vakantie is het nog 10 weken buffelen en dan zit hun eerste Australische schooljaar er al weer op, ongelofelijk! We zijn nog niet zo ver, maar toch. En wat hebben ze al veel geleerd tot nu toe! Ik hoor Milan en Tijn soms af en toe onderling Engels praten of zinnetjes leren aan Thirza. Afgelopen donderdag was er een Star Gazing Night van Year 1 op school, waarbij er eerst een soort dinnerpicknick werd gehouden op het grote veld van school met aansluiten sterren kijken door grote telescopen die opgesteld waren door de lokale sterrenwachtclub. Je ziet dan hoe Tijn lekker rondrent tussen zijn klasgenootjes en ook hoe dol hij op zijn juf is (en zij op hem!).

Zaterdag hebben we nog een keer officieel het voetbalseizoen afgesloten. Alle kinderen kregen een mooie trofee uitgereikt, een teamfoto en kregen nog wat lekker te eten en drinken. Tot groot verdriet van Milan, liet Thirza 's avonds de trofee in tientallen stukjes vallen. Hij is inmiddels weer gelijmd, maar uiteraard niet meer zo mooi als hij was..

Geen misselijke huizen in de bergen...

Tijn had afgelopen zaterdag ook zijn allereerste kinderfeestje. Dat was in eerste instantie een minder groot succes, want alle eerste keren zijn altijd moeilijk voor Tijn. Nadat we diverse keren hadden geprobeerd weg te komen, terwijl Milan al enthousiast meedeed met alle Ninja-thema spelletjes, had de moeder van de jarige de perfecte oplossing: Milan mocht ook blijven en dat was genoeg geruststelling voor Tijn. Uiteraard had hij vervolgens Milan helemaal niet meer nodig en was het feit dat hij er was genoeg. Het gezin was niet lang daarvoor verhuisd en woonde nu een half uur rijden vanaf ons huis, dus wij hebben in de tussentijd wat rondgereden door de bergen daar, met prachtige uitzichten over grote meren. Ze hadden ook een gigantische lap grond bij hun huis, dus de kinderen konden zich lekker uitleven. En uiteindelijk wilden Tijn niet eens meer mee toen we ze op kwamen halen!