Weekend

 

Het was vorige week een beetje een rommelig weekend. Zaterdag eerst de voetbal van Milan, waarbij we ons hadden verslapen. Is ook eigenlijk niets voor ons: wedstrijden die beginnen om 9 uur, waardoor je nog eerder je bed uit moet dan op een schooldag! Ze moeten er toch eerder zijn en we moeten er nog naar toe rijden etc. Arjen was vroeg gaan werken (de kwartaalafsluiting komt er weer aan) en belde ons gelukkig wakker. Het lijkt wel of hij ons een beetje kent... Zeker Thirza kan sacherijnig zijn als ze wakker gemaakt moet worden en ook Tijn kan soms zijn kont tegen de krib gooien als hij een verkeerde bui heeft. Milan zal niet gauw mopperen als het voor de voetbal is, dus dat scheelt dan weer. De wedstrijd eindigde in 0-0, ze kunnen wel patent aanvragen op een gelijkspel!

Thuis Milan snel even douchen en toen nog even een huis bekeken. Voor het eerst dat ik het echt wel een mooi huis vond (regelmatig lijkt een huis toch mooier/ruimer op de foto's dan in het echt), maar ja, natuurlijk zonder zwembad, dus... lastig, lastig. Thuis weer de gebruikelijke zaterdagklusjes zoals opruimen, wassen, lunchen en wat huiswerk. Toen weer snel in de auto want Milan had zijn allereerste echte kinderfeestje! Hij mocht op Hamish' 8e verjaardag komen en ze gingen klimmen op zo'n klimwand. Helemaal goed dus voor Milan en hij was erg trots dat hij mocht komen. Arjen is uit het werk gaan hardlopen want hij doet volgende week zondag mee aan de Bridge to Brisbane run (10 km, start 06.00 uur, ik schat de kans dat we gaan kijken dus bijzonder klein in...) en is na afloop Milan weer op gaan halen. Feestjes zijn hier volgens mij allemaal op zaterdag. Deels denk ik omdat ze hier natuurlijk geen vrije woensdagmiddag kennen maar volgens mij ook omdat ouders ook nog regelmatig blijven op een feestje! Dus naast het feit dat je allerlei kinderen over de vloer hebt, krijg je ook nog eens ouders te verzorgen. Weet niet helemaal zeker of dat altijd zo werkt, of alleen bij de kleintjes of nu alleen bij dit feestje om te helpen als veiligheidspersoon die beneden staat als een kind klimt, maar toch..

Goed, zaterdagavond nog bij een Indiër gegeten, kon beter, kon slechter, maar vaak vinden ze het wel gezellig om uit eten te gaan. Milan was alleen versleten: hij had uiteindelijk toch bijna de hele dag gesport. Hij viel bijna op mijn schoot in slaap en is thuis gelijk naar bed gegaan.

Zondag zijn we nog naar een grote markt in Bulimba gegaan. Dat viel een beetje tegen: heel druk en zo veel eettentjes dat het haast zoeken was naar de gewone kraampjes. Uiteindelijk dus maar een rondje gelopen, even in het speeltuintje in het park gespeeld, ergens even een broodje gegeten en toen weer naar huis. Eigenlijk ook wel even lekker, even wat rommelen in en om het huis en wat klusjes allerlei.

Hierbij ook nog wat extra foto's van Nieuw-Zeeland, die nog op zijn telefoon stonden. We zijn al een beetje aan het kijken voor onszelf voor over een paar maanden. De zomervakantie hier is van half december tot eind januari, dus een goede gelegenheid om het dan eens met z'n allen te gaan bekijken!

Een staaltje bureaucratie

Waarschuwing: als je al genoeg bureaucratie meemaakt in je dagelijkse leven: lees dit dan niet! Of... misschien juist wel, om te weten dat het altijd nog erger kan! Hoe dan ook, een lang verhaal, dus wees voorbereid...

Vorige week ben ik druk geweest om over te stappen naar een andere telefoonprovider. De oude stopte er helaas mee, dus het was weer een puzzel om uit te vinden waar ik nu weer naar toe moest. In Nederland vond ik dat al een ramp, maar in een nieuw land is dat nog weer lastiger. Goedkope sim-only abonnementen kennen ze hier volgens mij niet, een abonnement is minstens $30 per maand en eigenlijk bel ik niet veel. We hebben een vaste lijn en naar Nederland gaat alles via de skype, dus ja. Prepaid dus, al zijn de meeste prepaid contracten niet veel voordeliger want dan vervalt je tegoed na 30 dagen. Eindelijk had ik wat gevonden (Aldi mobiel, ja, ja!), dus ik denk: simkaart erin, even activeren en klaar is Kees.

Niet dus, want de Australische overheid heeft bedacht dat ook voor een prepaid contract de provider je identificatie moet checken. Onzinnig naar mijn idee, want het idee van prepaid is juist dat een provider geen risico loopt en dus niet veel van je hoeft te weten. Werkte ook uitstekend tijdens onze vakantie in Nederland. Maar goed, online kon je wel activeren met je Queensland driverslicence of je Medicare kaart. Heb ik beide niet: nog gewoon een Nederlands/internationaal rijbewijs en Nederlandse ziektekostenverzekering via Van Oord. Zucht, bellen dus maar met de helpdesk (ik zal maar niet vermelden hoe lang ik in de wacht stond). Goed, ik alle gegevens doorgeven, o.a. paspoortnummer (nogmaals: voor prepaid!). Ik denk aan het einde van het gesprek: oke, klaar. Nee, moest ik nog weer allerlei scans opsturen van paspoort, bankpas en volgens mij wat ik ook maar in huis heb qua identificatie. Zucht, ik overal foto's van maken en dan weer online. Mag het maar in 1 foto, dus weer alle identificatie (die ik net weer opgeborgen had) bij elkaar harken om het allemaal op 1 foto te zetten.

Goed, toen moest het lukken toch? Nee, komt er een dag later via de mail: de man aan de telefoon had Sandra Derkhout genoteerd en dat matchte niet met mijn identificatie. Weer bellen, ze corrigeren aan de telefoon mijn naam, maar in plaats van dat ze het gelijk goedkeuren, moet ik weer de scans uploaden (die ze al hadden..) omdat het weer helemaal door het proces heen moest. Weer een dag later krijg ik weer een foutmelding, want ik had om nummerbehoud gevraagd en nu klopte mijn naam weer niet met de de vorige provider. Dat was ik al weer vergeten: bij het eerste prepaidcontract hadden we het in de winkel op Arjens naam gezet omdat we toen ook tegen het identificatieprobleem aanliepen en hij wel een Queensland rijbewijs heeft. Zucht. Weer bellen dus maar en nu maar besloten om niet te moeilijk te doen en het contract (wat er dus eigenlijk niet is, want prepaid...) op Arjens naam te zetten zodat het nummer overgedragen kan worden en het via zijn rijbewijs loopt.

Weer twee dagen later (weekend) kregen we weer een foutmelding! Op maandag dus maar weer eens bellen, al word ik nu niet eens meer te woord gestaan omdat ik niet Arjen van Die ben! Privacy policy regels, bla, bla en ik ben direct persona non grata. Advies was wel om nog even mijn oude provider te bellen om te controleren of het nummer nog wel vrij is om overgedragen te worden. Daar doe ik me maar voor alsof ik Arjen ben (zo'n buitenlandse naam zegt hen toch niet veel over man/vrouw hoopte ik). Maar ja, daar val ik ook door de mand omdat volgens hen naam en telefoonnummer niet matchen. Als ik suggereer dat het misschien dan toch op mijn naam staat met identificatie van Arjen, wordt me verteld dat het geen gokspelletje is (in andere woorden maar toch) en willen ze me ook niets meer vertellen. Aaaahhhh! Stoom kwam uit mijn oren!

Arjen dus maar ingeschakeld om zowel de oude als de nieuwe provider te bellen. Hij heeft het oude nummer gedeblokkeerd gekregen (hoera), waarop Aldi dat wilde uittesten door mij daarop te bellen. Ik had alleen de  nieuwe Aldi sim al in mijn telefoon zitten, dus dat werkte niet. Gelukkig kon hij ze ervan overtuigen om toch de procedure nog weer eens op te starten, dus daar hopen we nu maar op. Ik heb overwogen om maar gewoon dat startpakket weg te gooien en naar een andere te gaan, maar doordat alle regels rondom privacy en identificatie etc. voornamelijk van bovenaf opgelegd zijn, leek het me niet dat ik daar veel wijzer van zou worden. Op hoop van zegen dus maar! Diepe zucht. Ik hoor Arjen wel eens klagen over de bemoeizuchtige Australische overheid en ik kan me er inmiddels iets bij voorstellen...

Milan samen met klasgenootje Miles ds-en in bed.

Dinsdagavond hebben we figuurlijk de vlag uitgestoken, want, jawel, de aanvraag was goedgekeurd en mijn nummer was overgedragen! Nu maar hopen dat de Aldi hier niet failliet gaat of zo, zodat ik weer moet veranderen... En dat alles om een starterssimkaart van $5 te activeren...

Nu ik het toch over de Aldi heb, de winkel is hier wel een prettige winkel, wat ruimer en luxer dan in Nederland naar mijn idee en ook met meer keus wat verschillende merken betreft. Het blijft het Aldi concept uiteraard, maar het is hier eigenlijk wel een sympathieke underdog. Ze moeten namelijk opboksen tegen wat ze hier wel eens een duopoly noemen van twee grote supermarkten die samen vrijwel de hele markt bedienen. Je hebt de Coles en de Woolworths, beiden redelijk luxe en dure winkels, hoewel de Coles zich nog enigszins als de prijsvechter voordoet.

De kookaburra in de tuin

De prinses bij haar broer op schoot

Het vervelende aan de winkels (al zullen de meeste Australiërs het daar niet mee eens zijn vrees ik) is dat ze automatisch al je boodschappen inpakken in tientallen kleine dunne plastic tasjes. Ze hebben daar aparte rekjes voor waar de cassiëre dat direct instopt en ik heb zo'n hekel aan al die honderden tasjes die op zo'n manier je huis inwandelen. Sommige dingen koop ik alsnog bij de Coles omdat de Aldi die niet heeft (daar moet je gewoon je eigen boodschappentas meenemen), maar dan neem ik ook mijn eigen tassen mee. Dat vinden ze in de winkel volgens mij weer niks, want het verstoort hun routine en ze hebben niet eens een band waar de gescande boodschappen op kunnen liggen, want normaal stoppen ze het direct in hun tasjes. Onhandig dus, en de kassaman die het meest achter de kassa staat, is ook niet de snuggerste want hij heeft ook nog steeds niet door dat ik mijn eigen tassen heb.. Zo, ik heb weer genoeg frustratie van me afgeschreven! Fijne laatste vakantiedagen allemaal, hier kijken ze al weer uit naar de vakantie over 3,5 week! Oh ja, tussendoor nog wat foto's van Tauranga in Nieuw-Zeeland, waar Arjen vorige week voor het werk was. En nog wat foto's allerlei uiteraard.

Kindy Thirza

Thirza is deze week bij de Kindy gestart. Ze was al bij de daycare in de wijk naast ons omdat het er geen plek leek te zijn bij de Kindy, maar er was nu toch ineens een plaatsje vrij. Net wat handiger, want het ligt net naast de school en ze houden ook de schooluren aan. Ze zijn ook specifiek voor kinderen die het jaar erna naar school gaan, grofweg dus tussen de 3,5 en 4,5 jaar oud.

Het was wel te merken dat ze de daycare al gewend is, want ze kent de Australische routine al een beetje en lijkt haar plekje al gevonden te hebben. Ze gaan bijvoorbeeld na de lunch altijd even rusten/slapen en mogen dan zelf kiezen waar ze hun matje neer willen leggen. Thirza had gekozen voor het "huisje" dat ze gebouwd hebben van allerlei dozen en was zowaar bijna direct in slaap gevallen en had lekker liggen snurken! Verder mocht ze helpen met cakejes bakken en hadden ze haar al goed betrokken bij alles. Er is daar net een mooie nieuwe soort avonturentuin aangelegd en ze hebben in de bomen zelfs een kookaburranest (ijsvogelsoort).

Ze had het in ieder geval erg leuk gevonden en wilde de volgende dag graag terug. Ze gaat nu de ene week op woensdag-donderdag-vrijdag en de andere week op donderdag-vrijdag, altijd in een vaste groep. Er is dan nog een andere vaste groep kinderen die op maandag, dinsdag en de andere woensdag gaat.

Nog wat foto's en een filmpje dus van Thirza bij de Kindy die ze overdag gemaakt hadden. De foto's worden dan aan het einde van de dag en de volgende dag op groot scherm vertoond en kreeg ik vervolgens mee op usb. Ook thuis nog een filmpje met Thirza's grote "Taaadaaa!" uitroep. Dat vindt ze leuk om uit te roepen als ze bv. iets verstopt en het dan vervolgens tevoorschijn tovert...

Een weekje allerlei

 
 Afgelopen weekend had Arjen op zaterdag lekker vrij: hij had twee halve zaterdagen werken ingewisseld voor een dagje werken op de Ekka feestdag. Hij kon dus ongestoord mee met het voetballen van Milan, en blijkbaar bracht dat geluk: ze wonnen hun allereerste wedstrijd met 2-0! Een overwinning waar de mannen (en Gabriella uit hun team) lang naar uitgekeken en naar toegewerkt hadden, want ze waren in de loop der weken wel steeds beter gaan spelen. Maar nu dan toch eindelijk... En Milan had het eerste doelpunt gescoord, dus zijn dag kon sowieso niet meer stuk.

Vervolgens nog even bij een huis gaan kijken. We moeten nog steeds gaan verhuizen, de eigenaren van dit huis willen het (leeg) gaan verkopen, dus we moeten er in ieder geval aan het einde van het jaar uit. Als we eerder wat vinden, zullen ze ons niet aan het huurcontract houden. En aangezien er niet veel vrijkomt in deze wijk, houden we het goed in de gaten om in ieder geval er als de kippen bij te zijn als er wat geschikts op de markt komt. Maar eenvoudig is het niet: of te duur, of de eigenaren lijken alsnog de intentie te hebben om het op termijn te verkopen (en ik wil niet het risico lopen om nog een keer te moeten verhuizen!) of te klein en in de meeste gevallen zonder zwembad. Is natuurlijk luxe, zo'n zwembad, maar het zomerseizoen staat wel voor de deur, dus als het enigszins mogelijk is... Het huis dat we bezichtigd hebben, was wel redelijk: wat oud en oubollig maar wel ruim, maar zonder zwembad. Toch nog maar even afwachten, we kunnen het ons nog een paar maanden veroorloven om kieskeurig te zijn...

Zaterdagmiddag hebben we nog een rondje gelopen in het Bank Street Reserve. Eigenlijk een soort bos, gewoon op 10 minuten lopen van ons huis. Ik was er al eens overdag geweest, maar we waren er nog nooit met z'n allen geweest, raar eigenlijk. Het was natuurlijk eerst mopper, mopper, omdat ze niet mee wilden, maar het bleek natuurlijk toch wel leuk te zijn. We maakten een soort avonturentocht lang de bedding van de Enoggera creek en ontmoetten toen een moeder met twee kinderen met Nederlandse roots. De kinderen vermaakten zich prima met het maken van een dam in de creek en met het springen van een grote zandheuvel, terwijl wij stonden te kletsen. De moeder van de vrouw was na de oorlog, zoals zo velen, naar Australië gekomen en was met een Australiër getrouwd. Destijds werd het als slecht beschouwd om je kinderen tweetalig op te voeden, dus ze had zelf tot haar vierde met haar moeder nog Nederlands gesproken, maar daarna niet meer. Maar het toeval was, dat ze later zelf met een man trouwde die eenzelfde achtergrond had (ook hij heeft Nederlandse voorouders), waardoor ze nu alsnog weer zijn Nederlandse achternaam heeft. Een leuke ontmoeting en de middag vloog voorbij. Thuis bleek dat we de halve creek uitgebaggerd hadden, want je wilt niet weten hoeveel zand er van onze kinderen afkwam (echte baggeraars..)!

Zaterdagavond zijn Arjen en Milan, samen met wat collega's nog naar een AFL (Australian Football League) wedstrijd geweest. Die stond nog op het verlanglijstje, dus voor het seizoen voorbij is, moest dat toch nog wel even gebeuren. Ik kan er zelf eigenlijk weinig zinnigs over vermelden vrees ik, maar Milan heeft het uiteraard weer prima naar zijn zin gehad. Fanatiek juichen voor "zijn" team en verwend worden door de collega's die drinken en patatjes voor hem haalden. Een latertje voor hem, want ze waren naar elven thuis.

Bijzondere bomen met een leuk pad erdoor

Op zondag eerst Milan maar even uit laten slapen en toen naar New Farm park, waar een speelbijeenkomst was van de Nederlandse school. Een heel mooi park en supergroot, waar Milan ook al eens gevoetbald heeft. Die parken zijn hier echt wel schitterend en op de speeltuinen die er standaard zijn, wordt ook zeker niet bezuinigd. Het is wel lekker nu dat Thirza ook wat ouder is en je niet meer continu achter een kind aan moet lopen.. kom je ook nog eens aan bijkletsen met andere ouders toe! Al werd Arjen alsnog gestrikt om met Milan te voetballen en hebben Milan en ik een poging tot badmintonnen gedaan.

Tijn kan met stokjes eten!

Na afloop zochten we een leuk lunchtentje (we kenden die buurt niet echt) en belandden bij een Japanner. Tot groot ongenoegen van Milan, want die wilde eerst een ijsje en dan eten, terwijl de omgekeerde volgorde hadden voorgesteld. Vanaf dat punt was niets meer goed, en terwijl Milan normaal de exotische eter is, zaten nu Tijn en Thirza te smikkelen van de gefrituurde vis, rijst en salade (zo exotisch was het kindermenu eigenlijk niet eens). Na lang mieren begon hij toch eindelijk aan zijn gefrituurde kip, en nam toen toch ook maar wat lekkere dingen van ons bord over... Het schepijs van het kindermenu werd alsnog wel afgekeurd (want geen waterijs), dus daar ontfermde Tijn zich wel over.

Milan is het er niet mee eens!

Je ziet hier overigens veel restaurantjes die alleen voor ontbijt en lunch open zijn en dan ook echt wel wat meer bieden dan een broodje en een soepje. Buiten de deur ontbijten is iets wat wij in Nederland sowieso niet kennen (Ikea en Hema tellen niet echt mee vind ik...) maar ook de restaurantlunch is niet echt groot in Nederland. Soms ook weer jammer hier: zie een leuk betaalbaar restaurantje, dan is het geheid 's avonds niet open! Verder is het hier volgens mij duur om een drankvergunning te krijgen, want bij veel restaurantjes zie je BYO (bring your own) staan. Je mag dan dus zelf je flesje wijn meenemen en betaalt alleen wat kurkgeld om het daar te mogen drinken. Drank kun je hier overigens ook niet in een supermarkt of zo kopen, alleen bij gespecialiseerde drankenhandelaren met leuke namen zoals Liquorland, BWS (Beer Wines Spirits), etc.

Tot slot nog even twee filmpjes van Thirza die het fietsen op de veranda ontdekt heeft. Het is soms wel een lekker eigenwijs ding, want ik mag me overal niet te veel mee bemoeien. Pas kreeg ik ook al op mijn kop: "Dat heb je al gezegd, je hoeft het niet nog een keer te zeggen!" Zoiets zegt ze ook in het filmpje. Eigenlijk mocht ik ook helemaal niet filmen. Oh en pas praatte ze al de juffen van de daycare na: "Goodness me!"

Ekka

We zijn afgelopen zaterdag naar de Ekka geweest. Het duurde even voor ons duidelijk was, wat Ekka nu precies inhield en waar de naam vandaag kwam. Niemand die het nu echt goed uit kon leggen, en ik vind het ook lastig want het is van alles en nog wat en de diverse Australische termen hielpen ook niet mee om het goed te begrijpen. Hier dus even de omschrijving van Wikipedia:

The Ekka is the annual agricultural show of Queensland, Australia. Its formal title is the Royal Queensland Show and is held at the Brisbane Exhibition Ground. It was originally called the Brisbane Exhibition, however it is commonly called the Ekka, which is a shortening of the word exhibition.

The Ekka is Queensland largest annual event with recent shows drawing more than 400,000 visitors.^[1] It aims to showcase Queensland culture, produce, resources and initiatives. This is done through a range of competitions, award ceremonies, exhibits, educational displays, animal and performances. There is a sideshow alley, showbag pavilion, numerous food and beverage outlets and a range of entertainment including two nightly fireworks displays. It typically starts on a Thursday in August and continues for 10 days to close on a Saturday.

The significance of the first exhibition held in 1876 was described by locals as the most important event since Queensland's separation from New South Wales in 1859.^[2]

Showbags! Showbags!

^{De Ekka is dus wel een begrip hier en bestaat al bijna 140 jaar. Ook wat dingen die ik geleerd heb: een sideshow alley is wat wij kennen als kermis en een showbag is een tas met, van oorsprong, allerlei monstertjes van producenten. Tegenwoordig worden er wel bijna 500 verschillende tassen verkocht in een grote tent.}

Bijvoorbeeld van stripfiguren, sportclubs, diverse soorten snoep, speelgoed, enz. enz. Het deed me haast een beetje denken aan de huishoudbeurs waar ze ook allerlei tasjes proberen te slijten met proefpakjes erin. Maar hier dus grotendeels voor kinderen en een belangrijk onderdeel van de Ekka. Overigens hebben ze ook echt een soort huishoudbeurs onderdeel met allerlei proeverijen en handelaren die hun waren willen slijten. Lekker proeven dus..

Volgens mij heeft deze man ook zijn twijfels...

<sup>Verder heeft het ook zijn eigen "specialiteiten" op culinair gebied: je bezoek is haast niet compleet zonder een strawberry ice cream waarvan de opbrengst naar het goede doel gaat (de eeuwige Australische fundraising) en de dagwood dogs, waarvan het mij een raadsel is hoe dat ooit populair geworden is... Een soort Duitse bratwurst die in deeg gedoopt wordt en dan gefrituurd.. Al met al is het een dag die voor veel Australiërs toch een soort bijzondere betekenis heeft volgens mij. Ze komen er van kinds af aan, bezoeken dan de kindershows en de dieren, struinen vervolgens als tiener de kermis af en gaan er later met hun eigen kinderen weer naar toe om dat precies dezelfde routine te volgen als ze vroeger zelf gedaan hebben.




Er wordt dan ook weer veel geld uitgegeven op zo'n dag, ik las dat de gemiddelde groep (familie denk ik) zo'n $ 280 kwijt is op een dag (225 euro). De toegang is alleen al $ 65,- voor een familie, en dan heb je verder nog niet veel. Toch was het wel een leuke dag, al weet ik niet of ik volgend jaar weer zou willen gaan. We zijn naar de Peppa Pig show geweest (Nijntje achtig, was natuurlijk saai voor Milan en Tijn), naar een goochelshow (te ingewikkeld voor Thirza), hebben lekker geknutseld in tenten, bij de Lego stand gebouwd en de levensgrote Lego versie van de Love boat bewonderd en verder veel rondgelopen om van alles en nog wat te bekijken.

's Avonds was er een grote show in een soort stadion met monstertrucks, schapenshow, optredens en tot slot een spetterende vuurwerkshow. Die laatste was echt fenomenaal, een super combinatie van lasershow, vuurwerkartiesten, en natuurlijk vuurwerk. Veruit de beste vuurwerkshow die ik in mijn leven gezien heb.

Aan het einde van de dag waren we allemaal wel moe van een dag rondstruinen en gingen we tevreden naar huis met onze showbags (je moet je toch aanpassen aan de lokale tradities nietwaar?). Milan zijn AFL (Australian Football League) tas, Tijn een Bricks tas (de C-versie van Lego), Thirza haar Z-versie van Barbie en, jawel, ook ik had een tas met goodies van Women's Weekly waardoor ik nu ook op de hoogte ben van de laatste roddels van de BA-ers (ipv BN-ers).

Tot slot nog wat filmpjes van van alles en nog wat! Een filmpje ook met alle foto's, want het waren er anders te veel. Wel wat door elkaar, want het kwam van verschillende toestellen, maar goed. Oh ja, afgelopen woensdag was zelfs een public holiday hier in Queensland vanwege de Ekka! People's day noemen ze dat, al weerhoudt dat mensen nog niet om hun kinderen alsnog een andere (rustigere) dag van school te halen om een dagje naar de Ekka te gaan.</sup>