Verhuizen met de Colombiaanse slag!

Pfff... weer een huis op z'n kop!

Het weekend voor de verhuizing hebben we eerst nog met Milan een bezoekje gebracht aan de Ikea. Alle kamers in het nieuwe huis hebben inbouwkasten, behalve zijn kamer. En verder (gaat het niet altijd zo bij de Ikea??) nog een kleedje hier, een dingetje zus en een prulletje zo... Overigens is de Ikea hier bijna letterlijk 2x zo duur als in Nederland, al betekent dat dan nog steeds dat het voor Australische begrippen goedkoop is! De zaterdag vloog dus voorbij met heen en weer rijden, kast in elkaar zetten enz. Gelukkig kon oma lekker zwemmen met de kinderen terwijl opa een boekje las.. Ook de zondag ging geruisloos (maar niet zweetloos helaas) voorbij met spullen overbrengen van onze kant en zwemmen van de andere kant.

Ook in het nieuwe huis gaan tv kijken
en knuffelen hand in hand.

12 Weatherhead Avenue, 4060 Ashgrove, Queensland.

Op maandag zouden de inpakkers komen. Aan de telefoon had Arjen de keus gekregen: of twee vrouwelijke inpakkers van de gespecialiseerde inpakservice of twee mannen die dan ook gelijk al een verhuistruck mee zouden nemen. Gek genoeg was de laatste optie goedkoper, maar het leek ons wel handig als ze wellicht al een vrachtje over zouden kunnen brengen. Toen de 2 verhuizers uit Colombia op de stoep stonden, bleek al gauw waarom zij goedkoper waren! Ze hadden niet echt doorgekregen dat ze moesten inpakken en hadden dat dus ook nog nooit gedaan... Het begin verliep zacht gezegd dan ook niet echt soepel: ze stonden te staren boven een koffiekopje en hadden (zucht, steun) geen idee hoe ze dat nou eens netjes in moesten pakken. Vervolgens hadden ze een briljant en efficiënt systeem bedacht waarbij er één het op goed geluk in het pakpapier rolde, het vervolgens aan (lijdzaam wachtende) nummer twee gaf, die het dan weer in de doos legde. Aangezien verhuizers hier per uur en niet per klus betaald worden en het me ook niet zo goed idee leek als ze 's avonds nog niet klaar zouden zijn, heb ik maar ingegrepen en ze allebei een eigen kast/doos toegewezen.


Na een poosje ging het gelukkig beter, al was ik blij dat het maar 1 km verderop moest en niet op een container op zee, want dan had ik toch heel wat minder vertrouwen gehad in een goede afloop. Maar goed, op zo'n moment valt er niet meer te doen dan wat bijsturen en proberen de boel een beetje onder controle te houden, want de mannen wegsturen leek me ook geen optie: we wilden verhuizen! Uiteindelijk waren de meeste losse dingen ingepakt en werd er gelijk maar een lading dozen overgebracht. Dat was wel weer handig dan, en we konden gelijk al wat keukenspullen uitpakken. En zowaar: er was niets gebroken!! Milan kreeg overigens weinig mee van de rommelige dag, want die mocht met een vriendje uit zijn voetbalteam mee naar een binnenspeeltuin en bij hem thuis spelen.

Dinsdag zou de echte verhuisdag zijn, maar door de verschillende tijdsgroepen van de verhuizer, zouden ze ergens tussen 11 en 14 komen. Je raadt het al: dat was natuurlijk om 14 uur... 's Ochtends hadden we dus zelf nog maar wat losse rommel overgebracht, dus we hoopten dat het niet al te veel werk meer zou zijn. Dat viel toch nog tegen, onvoorstelbaar wat er toch nog uit alle hoeken en gaten van zo'n relatief klein huis komt zetten! Het hielp natuurlijk ook niet mee dat Milan en Tijn hoogslapers hebben, want het was een hoop werk om die uit elkaar te halen. Om een lang verhaal kort te maken: pas om 21.30 uur was alles echt over en verlieten de verhuizers (die al om 07.30 begonnen waren) ons huis. Wij hadden het inmiddels ook wel aardig gehad en waren moe, vies en warm! Even de douche uittesten dus in het nieuwe huis, een drankje en dan naar bed!