Jacaranda's en meer

De week erop kabbelde ook redelijk rustig voort. Al is rustig hier een relatief begrip: ik ben met Milan en Tijn op maandagmiddag gaan zwemmen (Thirza zit dan op het kinderdagverblijf, dus daar hoef ik dan niet op te letten). In het olympische bad hier in de buurt kan hij dan even echt goede baantjes maken, wat op zich lang niet zo slecht gaat. Nadeel is wel dat meneer het heeel snel koud krijgt, zelfs in het solarheated zwembad. Er is ook nog een semi-overdekt zwembad, maar daar worden dan weer net zwemlessen gegeven, en ik wil juist een beetje af van de in mijn ogen typische zwemlessen hier. Stof tot nadenken dus weer.

Thuis lekker verven. Ik mocht
zowaar een staart in doen!

Uiteraard naast Paige

Op dinsdag mocht Milan weer een felbegeerde Student of the Week award in ontvangst nemen, waar hij altijd erg trots op is. Vervolgens tennisles, wat hij ook erg leuk vindt (welke sport niet?). Woensdag is het weer Nederlandse school en op donderdag ben ik meegeweest met een "excursie" van Thirza naar de grote school (Oakleigh van Milan en Tijn dus). Veel kinderen uit haar groep gaan na de zomervakantie naar school (Thirza blijft nog een jaartje op Kindy), dus daar gingen ze met de hele groep alvast een kijkje nemen. Een boekje lezen en kleuren in een Prep klas, kijken in de bibliotheek, de groententuin, de toiletten en tot slot een boterhammetje eten van de tuckshop (soort schoolkantine).

Op donderdag is nu ook de nieuwe voetbaltraining. Milan doet mee met een soort extra nacompetitie en krijgt dan ook wat meer professionele training. Het was wel al gelijk te zien dat alleen de wat fanatiekere spelertjes hier aan meedoen, want het tempo en niveau lag gelijk al een stuk hoger.

Spelen met Maddie en Alana terwijl de moeders koffie drinken

De dag erna had hij ook gelijk al zijn eerste wedstrijd. En waar hij in de normale competitie toch bij de beste spelers hoorde, waren de rollen nu toch wel even omgedraaid... Hij zit ook in een U(nder)8/U9 team, dus er zitten jongens bij die 1,5 jaar ouder zijn, dus dat was wel even schrikken van het niveau. Er zit ook een echte balvirtuoos in zijn team, die in zijn eentje alle 5 de doelpunten maakte. Ze wonnen uiteindelijk met 5-1, dus dat was dan wel weer eens leuk, na zoveel keer verliezen of net gelijkspelen.

Op zaterdag kregen we nog een collega van Arjen met zijn vrouw en twee kinderen op de barbecue, wat heel gezellig was. We zijn nu ook heel blij met ons zwembad, want het is zo relaxed om zo eerst even in het water te plonzen voor wie dat wil en dan lekker buiten op het terras wat te eten en te kletsen, terwijl de kinderen zo her en der rondlopen of op het gras spelen.


Op zondag zijn we nog even naar de botanische tuinen gegaan waar allerlei kinderactiviteiten waren ter gelegenheid van de start van de kinderweek. Het viel een beetje tegen, want het was allemaal meer gericht op de leeftijd van Thirza en niet veel ouder, maar ze vermaakten zich toch wel met wat verven, kleien, een ballonkunstenaar, bouwblokken en gewoon even op een picknickkleedje luisteren naar het jeugdorkest en vervolgens de Afrikaanse drummer (die wel kon drummen, maar iets minder goed kon zingen, au!).

Verder is dit het seizoen van de Jacaranda's. De bomen hangen haast krom van de mooie paarse bloemen en je ziet ze werkelijk overal in Brisbane. Wel grappig eigenlijk, want toen we hier in Januari kwamen, waren ze al uitgebloeid en dan zijn het verder geen bijzondere of opvallende bomen. En nu lijkt de hele stad ineens bedekt met een soort paarse gloed en kun je in de auto telspelletjes doen wie de meeste Jacaranda's ziet aan zijn kant van de auto (een soort kerstbomentelspel!). Echt heel mooi en hierbij twee foto's die een beetje een beeld geven van wat we hier zien. De foto met de donkerder paarse bloemen erbij is genomen vanuit Thirza's slaapkamer.

En weer terug naar het normale leven

Na de zondag op het strand hadden we gelukkig nog 1 bonusdagje: maandag 7 oktober was het labour day, wat een vrije dag voor iedereen betekende. Ik ben nog steeds niet zo thuis in alle vrije dagen hier, want soms verzetten ze ook gewoon een feestdag als dat zo uitkomt, dus geen idee wat deze dag nu eigenlijk inhield. Niemand die zich er ook druk over maakt: vrij is vrij en daar moet je verder niet te moeilijk over doen! Voor ons dus een dagje om even te luieren rondom het zwembad en om koffers te pakken, want op dinsdag zouden de vakantie van opa en oma er al weer opzitten. Als afscheidscadeautje gaven ze nog een opblaasboot voor in het zwembad, die uiteraard direct uitgetest moest worden en goedgekeurd werd.

Tijn met het hoedje van Paige op.

Op dinsdag was het feest dan echt voorbij en moesten Milan en Tijn weer naar school en brachten wij met Thirza opa en oma naar het vliegveld. Arjen ging daarna ook weer aan het werk en gelukkig had ik Thirza nog thuis als overgang, want wat was het op woensdag ineens stil in huis toen ook zij naar de Kindy was! Van drie weken lang vaak zeven mensen in huis naar alleen! En weer even wennen aan het normale ritme in het toch nog wel redelijk nieuwe huis. Maar, alles went weer gauw en als eenmaal de school weer begint, kom je er gauw weer in met een briefje hier, een formuliertje daar, een zwemles zus een een excursie zo.

Kortom, de dagen vliegen weer gewoon voorbij en met alle activiteiten is het nog steeds lastig om nou eens echt vaart te maken met het uitpakken van de laatste dozen (zucht).  Thirza zat ook weer snel in haar Kindy ritme en het is zo grappig om haar te zien met vriendin Paige. Als ze 's ochtends binnenkomt, wordt ze al bijna door haar besprongen, wat ze op dat moment nog niet leuk vindt, maar ze zoeken elkaar wel telkens op en Paige moedert lekker over haar. Dat zagen we ook in het park, waar we op donderdag Paige toevallig tegenkwamen. Thirza wordt dan door haar geduwd op de schommel en ook Tijn is niet vies van een knuffeltje meer of minder, dus die is ook dikke mik met haar. Paige is wel een drama queen volgens haar moeder, want wat had ze thuis gezegd? "Thirza is my best friend forever. Even if I die, she will still be my best friend!" Over vriendschap tot in de dood gesproken... Thirza is zelf ietsje nuchterder, maar op de vraag wie op haar verjaardagsfeestje zou mogen komen, is het antwoord "Paige en Feline (haar nichtje)". Jammer alleen dat Paige al bijna 5 is en dus volgend jaar naar school gaat terwijl Thirza nog een jaar Kindy voor de boeg heeft.

Altijd leuk: anderen natspuiten.

Voordeel van drukke weken is trouwens wel weer dat het ook weer weekend is voor je het weet, en met nog steeds mooi weer leek het ons op zondag 13 oktober een goed moment voor park 2 van onze jaarkaart: Wet & Wild! Een beetje lastig foto's nemen daar, maar het was wel erg leuk.

Even bijkletsen onder het genot van een knabbeltje

We wilden met z'n allen in de Mammoth Falls (zie plaatje) en aangezien Thirza net een meter is, mocht zij daar ook precies in. Toen we in de buurt kwamen van de attractie, begon Tijn al te jammeren dat hij dat veel te eng vond, terwijl Milan en Thirza al vooruit renden. Tijn was bang dat we wel heel erg steil naar beneden zouden gaan, want hij had de steile band gezien waarover de banden naar boven worden getransporteerd. Het viel nog niet mee om hem ervan te overtuigen dat het allemaal wel mee zou vallen en moesten hem beloven weer met hem terug te gaan als hij het echt te eng vond. Al met al stapte hij dan toch in met knikkende knieën, terwijl Thirza onverschrokken plaatsnam. Uiteindelijk vond hij het natuurlijk toch best leuk, al vond hij het vervolgens ook totaal geen straf om weer terug te gaan naar het "kikkerbadje" om daar samen met Thirza te spelen terwijl Arjen met Milan het ruigere werk afging.

Tot slot nog even een heel kort filmpje van Milan op de tennisbaan.

Glass House Mountains en Mooloolaba

Zondag 6 oktober was het tijd om dan eindelijk nog een keer een dagje naar het (vasteland)strand te gaan. Er werd ruim 30°C opgegeven, dus want anders moet je doen op zo'n dag dan het water opzoeken nietwaar? Onderweg maakten we nog even een tussenstop bij de Glass House Mountains. Voor degenen die er wat meer over willen weten, hier even een stukje van Wikipedia:

The Glass House Mountains are a group of eleven hills that rise abruptly from the coastal plain on the Sunshine Coast, Queensland, Australia. The highest mountain is Mount Beerwah at 556 m above sea level, but the most identifiable of all the mountains is Mount Tibrogargan which appears like a giant ape sitting by the roadside staring out to sea.

The mountains were named by explorer Captain James Cook on 17 May 1770. The peaks reminded him of the glass furnaces in his home county of Yorkshire. Matthew Flinders explored the area and climbed Mount Beerburrum after sailing along Pumicestone Passage in 1799.

The range was formed as molten lava cooled to form hard rock in the cores of volcanoes between 26-27 million years ago. The source of the lava was from the East Australia hotspot. The cores of the mountains contain columns of comendite from lava which cools quickly into a hard rock. The surrounding softer rocks have been eroded in the subsequent time, forming the spectacular  plugs that remain today.^[2] The peaks location relative to each other exhibits an alignment that is believed to have occurred due to fracturing.

Na een tussenstop op het uitzichtpunt reden we weer verder. We konden er nog een wandelroute lopen, maar het was echt te warm daarvoor, en het strand van Moololaba (what's in a name..) lonkte! We hadden ook al wat tijd "verspeeld" met het kopen van twee waveboards eerder die dag. We hadden kinderen daar mee gezien op Stradbroke Island, en dat zag er toch wel erg leuk uit... En het bleek ook erg leuk!

Tijn heeft ook altijd wat graaf- en bouwtijd nodig..

Milan dook de golven in met zijn Cars waveboard en kon er geen genoeg van krijgen. Tijn en Thirza vermaakten zich ook met de andere, die door de branding getrokken kon worden (goede workout voor papa en mama..). Het water was heerlijk, de golven hoog en het lekkere windje maakte het gevoel van een vakantiedag compleet.

... terwijl Milan liefst eindeloos de golven trotseert.

Veel te snel was het al weer tijd om naar huis te gaan, maar de plannen voor een nieuw bezoek, met waveboards, werd al weer gepland. Uiteraard nog twee leuke filmpjes met de nieuwe aanwinsten.

King Island

Na een rustige donderdag, waarop Arjen ook moest werken, hielden we het programma voor vrijdag 4 oktober ook niet te ingewikkeld. We besloten naar Wellington Point te rijden en vandaar uit bij eb via het dan vrijgekomen zandpad naar King Island te lopen (zie kaartje)

http://goo.gl/maps/LryzL

De start was niet zo super, want vooral Tijn vond dit maar een stomme bezigheid en vertikte het om zijn eigen slippers en/of drinkfles te dragen. En dat terwijl wij volbeladen waren met tassen eten, kleding, handdoeken en wat een mens nog maar meer mee kan zeulen op een dagje weg (per definitie veel dus). Mopperen, huilen, jammeren en sacherijnig was hij en als hij eenmaal in zo'n bui is (en dat komt op zich niet eens zo vaak voor), dan kan hij er ook heeeel lang in blijven hangen. En onderweg moest er weer talloze keren gestopt worden om een vestje aan te doen (er was zowaar een frisse wind die dag!), slippers weer aan te doen (de schelpen doen zeer aan mijn voeten!), iets te eten en wat al niet meer. En uiteraard zijn dat telkens aparte stops, en uiteraard ook voor elk kind apart. Zucht... Voordeel is dat je van een bezoekje aan een eiland dat ± 1 km vanaf het vasteland ligt, gerust een dagvullend programma kan maken. Dat dan weer wel! Gelukkig is het pad ruim voor maximale eb al begaanbaar en dus ook nog lang daarna, anders zouden we vast in de problemen zijn gekomen! Stiekem waren Milan en Tijn daar ook wel een beetje bang voor, want we hadden al allerlei noodscenario's voor ze moeten bedenken, mochten we toch vast komen te zitten!


Eenmaal op het eiland zochten we een plekje uit de wind, waar we lekker op onze handdoeken konden liggen, kuilen konden graven, schelpen konden zoeken en konden genieten van het uitzicht om ons heen. Die schelpen waren we overigens onderweg al druk aan het rapen geweest, er zijn zo veel mooie dat je bijna niet meer kunt stoppen!

Weer terug bij de auto besloten we maar naar huis te gaan, om nog even een rustige namiddag te hebben na alle lange dagen die we eerder die week gehad hadden.

Op zaterdag hadden we ook een dagje in en om het huis, en namen Arjen en ik 's avonds van de gelegenheid gebruik om nog een keer samen uit eten te gaan. We vonden een mooi plekje aan Eagle Street Pier, een pier vol restaurantjes met prachtig uitzicht op de rivier en de mooi verlichte Story Bridge. Altijd even een gok om zonder veel voorkennis een goed restaurant te vinden in een druk gebied, maar we hebben heerlijk gegeten en, wat een zaligheid zo af en toe, onze zinnen af kunnen maken zonder intussen diverse keren onderbroken te worden...

North Stradbroke Island en... walvissen!

Voor vrijdag 2 oktober stond North Stradbroke Island op het programma. Dat stond al langer op ons verlanglijstje maar omdat het nog wel een redelijke reis is en het walvissenseizoen (wanneer ze dus langs de kust van Brisbane trekken) van ongeveer juli t/m oktober loopt, was het er dus nog niet echt van gekomen. Zoals jullie op het kaartje:

http://goo.gl/maps/JuNoj

kunnen zien, liggen Moreton Island en Stradbroke Island voor de kust van Brisbane, waardoor je een groot baaigebied krijgt als je richting de kust rijdt. Om bij de echte oceaanzandstranden te komen, moet je dus of naar de in het noorden gelegen Sunshine Coast rijden of naar de in het zuiden gelegen Cold Coast. Of je moet dus overvaren naar Moreton of Stradbroke Island. We waren uiteindelijk net op tijd voor de boot van 10 uur vanuit Cleveland, die ons in 25 minuten naar Dunwich bracht. Je auto meenemen op de langzamere pont kost al $149,-, dus we hadden besloten de auto achter te laten en gewoon de bus te nemen naar het noordoostelijke puntje van het eiland. Op de boot was het al een hoop plezier, want de wind waait heel leuk al je kleren omhoog (Marilyn Monroe was er niets bij!).

Rond 11 uur stapten we uit bij Point Lookout en konden we beginnen aan de North Gorge Walk:
http://goo.gl/maps/CJE88

Een fantastisch mooi pad dat langs de oceaan voert. Het pad is maar 1,5 km lang, maar met alle mooie uitzichten kun je er met gemak een hele ochtend mee zoet zijn. Op het grote uitzichtpunt, een grote rotspartij hebben we zeker wel 1,5 uur gezeten denk ik. Toen we er net aankwamen, hadden we gelijk al geluk: we zagen grote zeeschildpadden zwemmen en een aantal dolfijnen. Ook konden we in de verte wat walvissen ontwaren. Het was echt een heerlijke plek: het was genoeg om gewoon daar te zitten en uit te kijken over die grote oceaan met een heerlijk briesje om ons heen. Gewoon alleen maar "zijn", en niet denken aan de tijd of waar je nog naar toe moet of wilt of wat dan ook. Eerlijk gezegd hielp de rust ook doordat de kinderen het prima naar hun zin hadden. De rotspartij had allerlei uitgesleten vlakken, die voor hen kamers van een groot huis werden. Vervolgens werden de losse steentjes die ze vonden muntstukken waardoor er al gauw een levendige handel plaatsvond. En als echte kapitalisten werd er ook snel een bankdirecteur aangesteld die de uitbundige geldstromen moesten beheren. Ze hadden gelukkig wel een vrij sociaal klimaat geschapen, want wij kregen geld van hen om bij de bank geld te kunnen kopen (ja, dat kan blijkbaar!) om daar weer allerlei spulletjes bij ze van te kunnen kopen. Kortom, we hadden daar nog wel uren kunnen blijven.

Na ongeveer een half uur, zagen we vier walvissen in de verte. Langzaamaan schoven ze telkens een stukje op en zagen we ze weer bovenkomen. Een prachtig schouwspel en elke keer weer afwachten waar ze boven zouden komen en hoeveel we van ze te zien zouden krijgen. Arjen heeft geprobeerd het te filmen, wat nog lastig was omdat je toch flink moet inzoomen en het dan weer moeilijk wordt om ze snel voor de lens te krijgen als ze weer ergens tevoorschijn komen. Maar om het in het echt te zien was echt een hele mooie ervaring en wat mij betreft de topper in wat we tot nu toe in Australië gezien en gedaan hebben.

Maar goed, uiteindelijk was het toch tijd om de rest van het pad af te lopen en ook het strand eens van dichterbij te gaan bekijken. Het water was heerlijk (volgens het Lifeguard bord 21°C, en dat dus met de zomer nog niet begonnen) met hoge golven, die zeker Milan wel kon waarderen. Verder lekker wat zonnen, kuilen graven, in het zand spelen en genieten van het mooie uitzicht, witte zand en azuurblauwe water.

Veel te snel was het al weer tijd om op te stappen en de terugreis van bus, boot en auto weer te aanvaarden. Al met al een heerlijke dag, en zeker nog eens voor herhaling vatbaar! Ook dit keer weer te veel mooie foto's om er een kleine selectie uit te maken, dus erbij weer een fotopresentatie en nog een filmpje van de walvissen. Zoals gezegd, moeilijk te vangen en in het echt natuurlijk veel mooier, maar toch om een beetje een idee te krijgen.

Lone Pine Koala Sanctuary

Voor onze toeristen mocht een bezoekje aan het Lone Pine Koala Sanctuary natuurlijk niet ontbreken. Wij hadden er al wel wat kortere bezoekjes gebracht, maar nog niet alle shows gezien. En Milan had een foto met een koala nog hoog op zijn lijstje staan, dus dat moest er vandaag ook maar van komen. Arjen was gelukkig ook weer opgeknapt na een dagje op bed, al was inmiddels Milan aan een nieuwe ronde begonnen, ditmaal in de vorm van diarree... Maar het mocht de pret niet drukken en hij voelde zich er niet echt ellendig door, dus we begonnen met de Koala presentatie, vervolgens snel door naar de Birds of Prey show om het ochtendprogramma af te sluiten met de dog and sheep show met schapenscheren als toegift. Na een lunchpauze was het haasten naar de fotoplek, zodat we ook de slangen en krokodillen nog konden zien. We besloten toen ook maar gelijk het complete fotopakket aan te schaffen van slang, krokodil en koala, want Milan is niet gauw iets te gek. Voor Tijn hoefde dat allemaal niet, terwijl Thirza eigenlijk al stond te trappelen om met de slang op de foto te gaan. Wie weet nog iets voor de toekomst misschien, ze leek ons nu nog iets te jong voor een 8 kg zware slang om haar schoudertjes...

Maar ja, het bloed kruipt waar het niet gaan kan, en toen als laatste de krokodil aan de beurt was, glipten Tijn en Thirza er toch ook gezellig bij. Er moest nog even wat geschoven worden, want Thirza begon te protesteren dat ze iets te weinig krokodil vast had! Ja, onze tante laat wel van zich horen als het niet helemaal naar haar zin gaat!

Verder uiteraard nog de kangaroes voeren en wat knuffelen met de cavia's en kleine kuikentjes. We moesten uiteindelijk nog snel zijn om wat andere dieren te bekijken voor de laatste activiteit, de lorikeet feeding, plaats zou vinden. Het zijn inmiddels al aardig verwende vogels, want ze krijgen 2x per dag hun eten op een presenteerblaadje aangereikt, dus soms vertikken ze het gewoon op om je voerplankje te komen zitten en wachten ze gewoon tot jij reikt om bij hen in de buurt te komen..

Aan het einde van de dag had Milan nog een skype-sessie met zijn oude klas uit Nederland, wat hij erg leuk vond en waar hij uiteraard trots zijn foto's kon laten zien! Dit keer ook weer een filmpje met alle foto's (duurt wel 7 minuten, dus voor de liefhebbers), want het was te moeilijk om er maar een paar uit te kiezen. Wel apart natuurlijk nog even de trofeeën van Milan...

South Bank en het laatste slachtoffer

Op zondag was iedereen weer aardig op de been, maar besloten we het toch maar een beetje rustig aan te doen door wat te varen op de Brisbane river en wat winkels in het centrum af te gaan. Opa greep de gelegenheid aan de winkels te vermijden door thuis nog een beetje bij te tanken. We struinden de kraampjes en wat winkeltjes af en besloten toen gelijk maar even het museum in het stadhuis mee te pakken. Voor iedereen wat wils, een tentoonstelling over de Wereldtentoonstelling uit 1988 die toen in Brisbane werd gehouden en de start inluidde van de groei van de stad en waarvan het prachtige South Bank gebied de erfenis is. Verder een tentoonstelling over de rivier, waarbij Milan, Tijn en Thirza lekker lui op grote zitkussens naar een filmpje keken over de rivier. We hadden ook nog graag de klokkentoren bezocht, maar de wachttijd daarvoor was zo lang, dat we dat maar een andere keer moeten doen.

Doordat de rivier zo door de stad kronkelt, kun je heel makkelijk je route plannen rondom het water. We stapten op de boot bij St Vincent's hospital op Kangaroo Point (de lange poot land waar de M7 het water overgaat via de beroemde Story Bridge). We stappen dan uit bij Eagle Street Pier, waar allerlei restaurantjes aan het water zijn, lopen dan via de grote winkelstraat Queen Street richting North Quay waar je weer op de boot kunt stappen en zo weer, met een mogelijk tussenstop bij het strandje van South Bank, terugvaart naar je beginpunt. Zie ook dit kaartje:
http://goo.gl/maps/FKlrZ

Dit keer maakten we ook de tussenstop bij het strandje want dat was uiteraard de bestemming waar de kinderen zich op verheugd hadden. We konden niet eens lang blijven, want de dag was weer voorbij gevlogen, maar zelfs een uurtje daar geeft gelijk vakantiegevoel.

De volgende dag besloten we het nog maar eens gedeeltelijk over te doen door wat musea bij South Bank te bekijken en wat langer de tijd te nemen voor het strandje. Ik had net Thirza weggebracht naar de daycare en was de spullen aan het pakken, toen Arjen groen en geel van het werk terugkwam. Hij had het lang weten te redden, maar was nu toch ook geveld door het overgeefvirus. Hij dus zijn bed in en wij op pad!

Ook geloof ik de 4e keer dat ik deze foto maak..

We begonnen met het Sciencentre waar altijd wel wat te beleven is. We zijn er nu denk ik al zo'n vier keer geweest, maar door telkens nieuwe tentoonstellingen hebben we nog steeds niet alles gezien wat ze te bieden hebben. Daarna was het toch echt tijd om wat langer door te brengen op het strandje. En dat betekent lekker zwemmen en elkaar ingraven. Sommige dingen veranderen gelukkig nooit!

 

Regenwoud en ziek, ziek...

Nadat Milan donderdagavond al weer een stuk beter was, besloten we op vrijdag naar Mount Tamborine te rijden. Wij zijn daar al vaker geweest, maar het blijft een leuke plek om allerlei activiteiten te doen rondom een soort kunstenaarsdorpje. We begonnen bij de Ceder Falls creek, waar wij ook nog niet eerder geweest waren. Parkeerplaatsen zijn daar erg beperkt en het is nog vrij ver lopen vanaf een volgende mogelijke parkeerplaats, maar dit keer hadden we geluk. En we begrepen ook meteen waarom het daar altijd vol is met parkeren, want wat een prachtige plek!

Ceder Creek Falls

Je loopt langs een klein paadje naar een riviertje dat zich door de rotsvallei kronkelt, en door de rotsen zijn er overal kleinere poeltjes ontstaan waar je lekker kunt zwemmen of kunt spelen of zonnen op de rotsen. Een lekker windje erbij, mooi uitzicht en je kunt er met gemak een hele dag doorbrengen. Er waren ook wat stoere jongens die van de rotsen afdoken, wat Milan erg dom vond, zeker gezien de waarschuwingsborden die we eerder tegengekomen waren. Hij vroeg zich af waarom ze dat nou toch deden al zou het iets te maken kunnen hebben met de meisjes die toekeken... Dat leek hem overigens een zeer domme reden, gezien het feit dat Milan vastbesloten is nooooit verliefd te gaan worden en ook nooooit zulke domme stoere dingen te gaan doen. De tijd zal het leren...

Sandy Creek and Cameron Falls

Vervolgens reden we door naar onze volgende toeristische attractie: een wandeltocht door het regenwoud. Je hebt rond Tamborine Mountain allerlei wandeltochten, van kort tot lang en van eenvoudig tot wat meer uitdagend. We besloten de Sandy Creek/Cameron Falls circuit te lopen van 2.6 km (allow 1 hour, easy grade volgens het boekje). Een mooie tocht met een mooi uitzicht over een waterval en de vallei beneden. Al deden wij er met z'n allen en met de nodige fotostops enz. uiteindelijk toch nog 1,5 uur
over. En veel langer had het ook niet moeten zijn, want Tijn hing met zijn tong op zijn schoenen op het eind. Thirza tippelde overigens nog aardig fit over de eindstreep! In deze blog ook nog een filmpje van onderweg.

Tot slot liepen we met oma nog even snel de winkeltjes langs om wat souvenirs te zoeken. Opa en de kinderen hadden het wel gezien, en bleven wachten bij een klein veldje met allerlei mooie stenen. Op weg naar huis had iedereen honger van alle buitenactiviteiten en besloten we maar een eetstop in te bouwen bij de Ikea.

Op weg naar huis begon ik me niet lekker te voelen en eenmaal thuis was ik ronduit beroerd en misselijk. Ik dook mijn bed in en uiteindelijk begon ik ook met overgeven. Een voorbode van weer een roerige nacht, want ook Tijn en Thirza hadden het virus van Milan opgepikt en waren om de beurt aan het overgeven. Bij Tijn bleef de schade nog wat beperkt, maar Thirza had nog een laatste sessie de volgende ochtend. Het was ook wel een ellendig virus, want ik was de hele volgende dag nog lamlendig en zonder energie. Ook oma had een tik gekregen van alles wat er in huis rondwaarde en ook zij was op zaterdag niet lekker, al kon ze nog wel alles binnenhouden. Opa was er slechter aan toe, want hij stortte op zaterdagochtend in en bleef de hele dag hondsberoerd op bed. Arjen was aan het werk en leek zo als enige de dans te ontspringen.

Vuurwerk boven de Story Bridge

Voor zaterdagavond hadden we een uitnodiging van een collega van Arjen voor een barbecue en voor het kijken naar het slotvuurwerk/lasershow ter ere van het einde van het Brisbane Festival, een groot theaterfestival. Arjen en Milan wilden wel gaan, en toen het puntje bij het paaltje kwam, wilden Tijn en Thirza niet thuis achterblijven. Zij waren eigenlijk best nog wel fit geweest die dag, dus vooruit. Ik kan er dus zelf weinig over vertellen, behalve dat het een mooie en lange show was geweest met overvliegende straaljagers en al. Vanaf het balkon van de collega hadden ze prachtig uitzicht, al duurde het Milan al gauw te lang ("ik ga weer spelen!").