Anzac day

Het monument bij school (2 dagen later)

Vorige week donderdag was hier een vrije dag vanwege Anzac Day. Anzac staat voor Australian and New Zealand Army Corps. Het is ook echt wel groot hier, alleen al gezien het feit dat dit de enige dag in het jaar is dat echt alles dicht is. Je las en hoorde er veel over en er worden 's ochtends vroeg (echt vroeg, om 3 of 4 uur 's nachts) schoten gelost op het militaire terrein vlakbij ons (niks van gehoord overigens...). Overal zijn kransleggingen, parades, bijeenkomsten, enz. en ook op school werd er aandacht aan besteed. De dag ervoor moest ieder kind een bloem of iets meenemen, en daar werd dan per klas een boeket van gemaakt. 's Ochtends werd vervolgens een ceremonie gehouden op het schoolplein met het schoolorkest, diverse sprekers en de kransleggingen bij de herinneringssteen op het plein. Een trompetspeler speelde de Last Post en tot slot werd Amazing Grace gezongen (ken ik bijzonder slecht weet ik nu). Wel een mooie bijeenkomst, al was het natuurlijk saai voor Milan en Tijn, maar op zich wel goed dat ze er op school ook aandacht aan besteden en kinderen bewust maken van het verleden en de offers die mensen gebracht hebben voor vrijheid.

Voor wie het interessant vindt, hier nog even de oorsprong van Anzac Day. Toen in 1914 de Eerste Wereldoorlog uitbrak, waren zowel Australië en Nieuw-Zeeland onderdeel van het Britse Rijk en in 1915 waren de soldaten onderdeel van een geallieerde expeditie naar het schiereiland Gallipolli in Turkije. Volgens een plan van Churchill moest dit de weg vrijmaken naar de Zwarte Zee. Het doel was vervolgens het veroveren van Constantinopel, onderdeel van het Ottomaanse Rijk, wat een bondgenoot was van de Duitsers. De Anzac troepen landden op 25 april op Gallipolli, maar stuitten op hevige weerstand van de Turken, onder leiding van Mustafa Kemal (die later bekend werd als Ataturk). Wat bedoeld was als een snelle verovering, werd een slepende strijd gedurende 8 maanden en aan het einde van 1915 moesten de Geallieerden hun troepen terugtrekken, nadat er grote verliezen waren geleden aan beide kanten en ook de overlevenden hadden vele ontberingen moeten doorstaan. De hele missie maakte een dusdanige indruk op de Australiers en Nieuw-Zeelanders, dat dit voortaan de dag werd waarop de offers die wereldwijd en ook na die tijd gebracht werden, herdacht worden. De eerste herdenking was in 1916, wat betekent dat 2015 een bijzonder jaar zal zijn: de 100e herdenking.

Uiteindelijk hebben wij op donderdag niet zo veel gedaan. Arjen was ook vrij en heeft wat fietsen in elkaar gezet die door de verhuizers destijds ontmanteld waren. De jongens hebben wat huiswerk gemaakt, zodat dat in het weekend niet meer zou hoeven, we hebben nog even (min of meer: koud!) gezwommen en gewoon genoten van een lekker kopje koffie met een muffin in het zonnetje. Kortom, quality time zonder al te veel poespas, wat af en toe ook wel goed is.