De heenreis

 

Het begin van de reis!

Zo, eindelijk even tijd om weer wat te schrijven! Even terug in de tijd en een samenvatting van onze heenreis. We werden donderdag om 17 uur opgehaald door een taxibusje, waar met een beetje proppen alle bagage in paste. Uiteindelijk hadden we door allerlei laatste cadeautjes en weet ik wat niet allemaal, natuurlijk bizar veel bagage bij ons. Twaalf (!) koffers plus handbagage. Op Schiphol aangekomen waren we dus nog wel even bezig om dat allemaal georganiseerd te krijgen. Resultaat: Arjen, ik en Milan elk een behoorlijk volle trolley en Tijn die Thirza moest duwen in de buggy. Het moet een bizarre karavaan geweest zijn daar om te zien. Had er eigenlijk een foto van moeten maken, maar het was al genoeg zweten om de hele boel rollende en bij elkaar te houden. Bij de balie heb je ook van die self-service check in punten, maar de KLM medewerker bedacht dat het misschien beter was om echt naar een balie te gaan. Leek mij ook wel een goed idee.. Daar aangekomen begon het feest. Het gaat tegenwoordig niet alleen maar op gewicht, maar ook op het aantal stuks bagage. Je mag per persoon maar 1 stuk, en elk 2e stuk kost je 100 euro en elk 3e stuk maar liefst 300 euro. En daarbij mag elk stuk (voor een intercontinentale vlucht in ieder geval) niet zwaarder zijn dan 23 kilo, en dat mag ook niet gecompenseerd worden door een andere lichter stuks bagage. Het zweet begon dus nog harder te gutsen, want zelfs al werd het overgewicht van 2 koffers genegeerd, dan nog zou het een boete van 900 euro opleveren. Van Oord zou volgens de voorwaarden de boete betalen van 20 kg overgewicht in het oude systeem, maar hoe dat nu zou uitwerken...?? Na wat gepuzzel en een uitdragerij van bagage (ze wilden de zwaarste koffers die onderop de trolley lagen, eerst), kwamen we uit op een boete van 500 euro, 1 extra stuk handbagage en 1 stuk ingecheckt als handbagage, maar toch mee in het ruim. Zucht.

Geland in Singapore

Na de paspoortcontrole verliep alles soepel: lekker rennen in de hal, nog even wat mensen bellen, luchtjes spuiten bij de tax free (ik ben vast niet de enige die dat altijd doet, toch?) en langzaam aan richting gate waar we blijkbaar dusdanig indruk maakten, dat we de (korte) business class rij in mochten voor handbagage controle. Ook daar zorgden we overigens voor opstoppingen achter ons, want eer wij ook weer de hele boel compleet hebben (schoenen uit, riemen af, 2 laptops uit hun tas, enz. enz.) zijn we zo een kwartier verder. Eenmaal in het vliegtuig konden we alle gadgets ontdekken en kon ieder met zijn eigen afstandsbediening zijn eigen schermpje bedienen. Overigens klinkt dat leuker en makkelijker dan dat de werkelijkheid is. Ik heb geprobeerd de film "Alles is familie" te bekijken, maar met kinderen die tussendoor weer moeten plassen, iets uit hun tas willen of hulp nodig hebben met hun schermpje en eten dat langskomt schiet dat niet echt op. Rond middernacht had ik geloof ik een half uur gezien van de film en heb ik maar voor gezien gelaten. Ze hebben trouwens alledrie lekker liggen slapen. Zelf heb ik meer wat gedut tussendoor, maar goed. Eenmaal geland waren we natuurlijk als laatste uit het vliegtuig met alle rommel die we bij ons hadden. De schoonmaakploeg was al binnen en de bemanning stond met smart op ons te wachten..

Even lekker uitleven

Op Singapore aangekomen, veroorzaakten we bij de transfer desk weer een enorme rij achter ons, want die rare constructie met de bagage om de boete wat te drukken, werd daar niet zo gewaardeerd en er moest her en der wat gebeld worden om dat toch te regelen. We hebben ons maar van de domme gehouden en toen kwam het gelukkig goed. We misten daardoor wel de laatste stadstour van de luchthaven. Toen was het dus hangen bij een soort speeltuintje en azen op de gratis voetmassagestoelen (die overigens niet zachtzinnig te werk gaan, au!). Er zat 5 uur tussen de vluchten en dat werd op het laatst toch wel wat lang. We werden allemaal moe en hangerig en we waren blij dat we het vliegtuig weer in konden. Klinkt raar, maar dan weet je wel dat je in ieder geval wel weer dichter bij je bestemming komt. Ik vond het Quantas toestel wel beter: betere stoelen met meer beenruimte, mooiere en grotere schermpjes met screenbediening ipv de onhandige en soms onduidelijke bediening bij de KLM. Ook hier weer eerst eten (we hadden honger inmiddels!) en vervolgens slapen. Ik was wel moe en viel telkens in slaap, terwijl Thirza dan eindeloos op mijn arm zat te tikken omdat ze iets wilde. Thirza was gelijk aan het begin in slaap gevallen en bleef vervolgens een tijd wakker, genietend van My little pony filmpjes en Madagascar. Ook de rest van club sliep, met tussenpozen, lekker.

Milan vindt de vliegtuigen interessant en
er moet er per se een op de achtergrond.

Rond 7 uur plaatselijke tijd landden we in Brisbane en ook daar waren we natuurlijk wel even bezig om de boel te verzamelen. We zagen er blijkbaar zo tobberig uit, dat we een lift kregen met zo'n karretje (of was dat bedoeld om ons wat sneller weg te krijgen?). Al was het uiteindelijk vergeefse moeite, want Milan rende alsnog later terug om nog een foto te kunnen maken van het vliegtuig en liet vervolgens drie bewakers op hem wachten. Toen maar eens rustig richting paspoortcontrole waar een behoorlijke rij stond (misschien had een andere gezin met drie kinderen dit keer de boel voor ons opgehouden?). Milan maakte zich wat zorgen om zijn snoepjes. De immigratie-regels zijn behoorlijk streng in Australië en je mag, ondere andere, geen etenswaren meenemen. Wel hadden we gehoord dat als je het aangeeft, ze soms wel wat door de vingers zien. Geef je het niet aan, en vinden ze het toch, dan zijn ze heel wat strenger en riskeer je een boete. We hadden dus de gok gewaagd met een doosje gestampte muisjes en met een snoepzak die hij nog een keer van de voetbal had gehad (zijn snoepjes dus). Maar de Australische kreet "No worries" bleek dit keer terecht en we mochten zonder problemen binnen met onze etenswaren (hadden we nu maar meer meegenomen!). Ze hadden vast medelijden met onze slavenarbeid kindertjes die weer trolleys vol koffers en een buggy met hun zusje moesten duwen.

Brisbane! Afscheid van het grote Quantas vliegtuig.

Een taxibusje bracht ons, eindelijk buiten in de warmte, naar het appartement vlak bij Arjens werk. Na al het gesjouw met bagage waren we wel toe aan een douche/bad want we waren moe en vies. Zo gezegd, zo gedaan, al viel het nog niet mee om uit al die bagage voor iedereen passende schone (zomer)kleren te vinden! Al met al was het een lange en vermoeiende reis, maar is het toch heel goed verlopen en hebben de kinderen zich heel goed gehouden en zich goed aangepast.