Een rare dag

We hebben een rare dag achter de rug! Maandag was nog wel een leuke dag, en ben ik met Thirza naar een voorleesuurtje in de bibliotheek geweest. Speciaal bedoeld voor 2-4 jarigen, dus maar eens proberen. Het was ontzettend druk, en natuurlijk ook een hoop jongere broertjes en zusjes, waardoor het toch erg rommelig was. De voorleesjuf deed het erg leuk, maar kon er nauwelijks bovenuit komen! Op een vrijdag maar eens teruggaan, dan is het ook en wat rustiger volgens die mevrouw. Ze deden ook liedjes, dansjes en spelletjes, maar daar wil mevrouw natuurlijk niet aan meedoen. Het knutselen aan het eind viel meer in de smaak en we gingen met een mooie giraffe naar huis. De bieb is hier trouwens voor iedereen gratis, ik had alleen geen bewijs bij me dat ik in Brisbane woon, anders had ik me al in kunnen schrijven. Overigens liep Thirza maandag de hele dag te roepen: "What's your name?" Zij leert gelijk in hele zinnen....

Dinsdagochtend stond om half acht de container voor de deur. Na continu mailtjes gekregen te hebben over vertragingen (we hebben ooit een melding gehad dat het schip op 5 januari in Brisbane aan zou komen!), was het dan eindelijk toch zo ver. Al kreeg ik toch wantrouwend gevoel toen ik de container zag: er was toch een gele container ingepakt en nu stond er een blauwe voor de deur?!? Arjen had geen flauw idee meer van de oorspronkelijke kleur (net als met auto's: mannen weten het merk, vrouwen de kleur). Milan bood uitkomst: geel! Maar wat blijkt: voor de quarantaine wordt de hele container leeggehaald en weer opnieuw overgepakt! Er was ons verteld dat het door een soort scanner ging, dus dit leek me wel bizar: zo'n 150 dozen/items uitpakken (en het was strak ingepakt, want we hadden niet veel extra ruimte) en vervolgens weer gewoon inladen! Maar goed, het was er en om 11 uur reden de mannen weer weg, ons achterlatend in wederom een huis vol wanorde en veel, heel veel dozen.

We hielden ons maar vast aan het idee dat dit nu min of meer het laatste van de lijst was al zou het nog niet mee gaan vallen om overal een plekje voor te gaan vinden. Dit huis heeft toch wat minder bergruimte dan ons huis thuis. We maakten maar van de vrije dag van Arjen gebruik om toch nog even op pad te gaan voor lampen. Milan en Tijn zaten nog op school, dus dat scheelt een stuk! De lampen lukten en we knoopten er gelijk nog maar wat andere kleine aankopen aan vast.

De tijd vloog voorbij en Arjen was nog net op tijd om een keer de dinsdagmiddag assembly op school mee te maken. Ik bleef even thuis, want Thirza was in de auto in slaap gevallen. Even later kwam er een hele trotse Tijn thuis. Hij was verkozen tot Student of the Week van zijn klas! Van een aantal klassen worden die uitgekozen door de leerkrachten, ze mogen naar voren komen, krijgen hun award en applaus en mogen vervolgens op de foto. Hij staat nu zelfs op de website van de school http://oakleighss.eq.edu.au, al moet je wel wat geduld hebben, want het is een slideshow van alle students of the week. Maar wel erg leuk en een soort erkenning van het feit dat hij goed zijn best doet en al aardig gewend is!

Tijdens het eten kwam er echter een domper op de feestvreugde in de vorm van een telefoontje van de makelaar van de eigenaren van het huis waar we nu in wonen. Ze willen het huis gaan verkopen! Nu hebben we een jaarcontract, waar de makelaar de eigenaren ook al op gewezen had, dus ze kunnen ons voor het eind van het jaar niet op straat zetten. Het liefst zouden ze echter toch in juni of zo gaan verkopen, maar daar hebben ze dan onze medewerking voor nodig. Het klinkt in eerste instantie wel leuk dat ze ons er voorlopig niet uit kunnen zetten, maar het feit dat het dan na een jaar alsnog wel gaat gebeuren, stemt niet echt vrolijk. Hadden we net zo'n beetje ons plekje gevonden en ook nog eens net alle spullen binnen!

We staan dus nu een beetje voor een dilemma: misschien alsnog nu zo snel mogelijk verhuizen (vrijwel alles staat toch nog ingepakt!) en dan nu maar ons "verlies" nemen? Of het jaar uitdienen en hier nog een tijd genieten (en wie weet is het ook niet direct verkocht), met als gevolg dat het afscheid hier en weer opnieuw wennen ergens anders zwaarder valt dan dat het nu zal zijn. Of hopen dat er binnen het jaar hier in de buurt nog wat moois vrijkomt? Die kans is overigens niet zo heel groot, we zien op de site niet heel veel huizen vrijkomen in Ashgrove, in ieder geval niet wat past bij ons wensenlijstje van zwembad, 4 slaapkamers, binnen budget enz. En de kans dat dat dan weer zo dicht bij school en een parkje is, is helemaal verwaarloosbaar. Kortom, we zijn in twijfel over wat we moeten doen, maar ik laat de dozen voor nu nog maar even staan waar ze staan, al is dat ook frustrerend! We moeten nu nog maar eens in overleg met de eigenaren: een optie kan zijn dat wij op ons gemak gaan kijken, maar dan wel onder het jaarcontract uit kunnen mochten we iets anders vinden.

Na het eten hebben we nog de cadeautjes van Tijn gedaan, omdat we daar de volgende ochtend niet zo veel tijd voor zouden hebben. Deed me denken aan Tijns verjaardagsfeestje nog in Nederland, toen moesten we ook de knop omzetten van de laatste schooldag en het afscheid daar. Nu dus op een andere manier weer. Maar ik schrijf nog wel een apart stukje over zijn verjaardag, want dat moet een vrolijk en feestelijk stukje worden!