Pasen en weekend Queen Mary Falls

Hot cross buns, het paasbroodje
van Australie. Zeker die met
chocolade zijn niet te versmaden. 

Er is weer een hoop te vertellen! Maar eerst nog even terug naar Pasen. Op eerste Paasdag hebben we het een beetje rustig gehouden. We zijn begonnen met een Paasontbijtje en natuurlijk eieren zoeken. En verder moest helaas de belastingaangifte nog op het laatste nippertje de deur uitgedaan worden. De jongens hebben met veel pijn en moeite nog wat huiswerk gedaan en verder hebben we wat aangekeuteld. Het regende ook regelmatig, dus wat dat betreft was dat nog niet zo erg.

Tweede Paasdag zijn we naar de Redlands gereden, zo'n 40 minuten van ons vandaan meer naar de kust ten zuidoosten van ons. Daar was een groot Paasfeest georganiseerd door de samenwerkende kerken van die regio. Echt een supergroot feest met allerlei gratis attracties en zelfs gratis eten en drinken, iets waar niet alleen Hollanders maar toch ook de Australiërs gevoelig voor zijn! Het was echt superdruk. Eigenlijk iets te, want je moest overal echt wel lang voor in de rij staan. Maar het was wel een leuke, zonnige dag! Hiernaast in een diapresentatie wat foto's van die dag.

De rest van de week hebben we het wat rustiger aan gedaan. Her en der wat huiswerk, een filmpje op tv, een duik in het zwembad, laat naar bed en laat uit bed. Bij een winkelcentrum in de buurt hebben ze nog paasmandjes en koekjes geknutseld.

Op vrijdag 5 april was het tijd voor ons weekendje weg. Inpakken en wegwezen klinkt altijd simpeler dan dat het in werkelijkheid is (bij ons in ieder geval wel!), dus zoals altijd reden we later dan gepland weg. Met af en toe zon en af en toe een wolkje maar wel met 29°C op de autothermometer hadden we er zin in! In Boonah, na zo'n uur rijden, stopten we voor een aanvulling op onze lunchbroodjes. Als je eenmaal de stad uit bent, lijkt het ook wel of je in een andere wereld bent en is het wel grappig om door zo'n plattelandsdorpje te lopen. Een handjevol winkels en het deed een beetje denken aan een jaren '50 Amerikaans westerndorpje. Niet dat ik zo'n dorpje ook echt ken, maar het heeft toch wel een aparte sfeer.

Een uurtje later reden we weer verder en naarmate we hoger de bergen in reden, daalde de temperatuur net zo hard. Ook de donkere wolken kwamen binnen schuiven en die beloofden niet veel goeds. Vervolgens stonden er bij de borden van de afslag naar de Queen Mary Falls grote borden dat de weg niet begaanbaar was (later bleek dat de weg weggeslagen was door cycloon Oswald in januari) met een klein bordje erbij voor rechtdoor voor de alternatieve route. Dat bleek meer een grindpad te zijn en dat vond TomTom maar niks, want die bleef ons maar aanmanen om terug te keren. Een alternatieve route kon hij blijkbaar niet vinden... We probeerden wat mensen te bellen, maar (de campingsite had ons al gewaarschuwd) onze telefoons hadden weinig tot geen bereik. We konden nog net de camping bereiken en die bevestigden dat we goed zaten. Verder dus maar, inmiddels in de regen en bij zo'n 16°C...

Verderop kwamen we een local (met lange baard om het beeld van een western te bevestigen) tegen in zijn truck dus die hielden we maar aan om even te vragen waar we nu precies naartoe moesten. Zijn eerste vraag was: "do you have enough petrol?" Oh help, waar waren we aan begonnen! Maar, we zaten dus nog wel goed en het was nog een half uurtje rijden. Langzaam maar zeker kwamen we dan toch in de buurt al zagen we niets van onze omgeving omdat we waren omgeven door de mist. Wel zagen we wat dichterbij onze eerste kangaroes in het wild! Ik was blij dat Arjen dit stuk reed want het laatste stuk was steil en bochtig met een stijging tot 17%. Rond 16 uur kwamen we dan toch eindelijk aan, bij inmiddels 12°C. Wow, dat hadden we hier nog niet meegemaakt! We hadden van de anderen wel verhalen gehoord over kou in de bergen, dus gelukkig hadden we er wel de kleren voor bij ons!

Grote liefde Jessica

Ik was erg blij dat we een luxe huisje geboekt hadden dus na het uitladen waren we redelijk snel op orde en konden we even een lekker kopje thee drinken. Toen maar eens het terrein verkennen en op zoek naar de rest. We waren met zo'n 7 families, al kenden we sommigen beter dan anderen. Twee anderen hadden ook een cabin en de rest was dus stoer aan het kamperen. Gezellig de tent opzetten in de kou, regen en modder (nogmaals: wat was ik blij met ons huisje). Tijn was blij om zijn vriendinnen weer te zien en Milan was blij om zijn voetbalvriend Edward te kunnen begroeten. Rond 18 uur zijn wij even gaan eten in ons huisje (en weer was ik blij dat dat gewoon binnen en warm aan een tafel kon zitten).

Thirza past de oude bergschoenen
van Lois, Geral!

Na het eten zijn we nog even gaan kletsen buiten en kwamen er af en toe wat kinderen bij ons buurten, maar al snel sloeg het noodlot toe: Edward viel ergens tegenaan waardoor bijna zijn hele tand eruit lag. Heel veel bloed en pijn en het was al snel duidelijk dat het beter was om naar het ziekenhuis te gaan. Gelukkig is zijn moeder operatieassistente in het ziekenhuis, dus die hield haar hoofd koel. Maar ja, fijn was het natuurlijk niet, zo'n rit in het donker de berg af, een half uur rijden naar het dichtstbijzijnde ziekenhuis. Wij zijn wat later maar naar binnen gegaan en hebben dus niet alles meer direct meegekregen, maar rond 23 uur waren ze weer terug, hebben alles weer ingepakt en zijn toen naar huis gereden omdat Edward sowieso de volgende dag naar een tandarts zou moeten en hij een botfractuur of iets had. Ellendig dus allemaal. Milan was ook verdrietig, want Edward is binnen die club wel zijn maatje.

De volgende ochtend waren we om 10 uur klaar voor een rondje Queen Mary Falls. We hadden de anderen al eerder buiten gezien (die waren door de kou en de regen natuurlijk allemaal vroeg wakker), maar dat haalden we zo vroeg niet. Gevolg: de rest kwam net terug van hun bezoek aan de waterval toen wij wilden vertrekken. Hoe krijgen we het toch altijd voor elkaar! Maar goed, de rest had alleen het kleine rondje gelopen omdat daar nog een hoop kleintjes bij waren en wij wilden wel het grote rondje doen. Groot is overigens een relatief begrip, want het was een rond van ik geloof 2,5 km, maar wel helemaal naar beneden (en omhoog) naar de waterval. Maar het was wel een mooi tochtje en Thirza heeft vrijwel het hele stuk zelf gelopen! En wat het uitzicht betreft: de foto's spreken voor zich!

Na ons tochtje was het tijd voor koffie en zagen we de meesten in de algemene keukenruimte (met kachel). Daar bleek al snel dat de kampeerders er niet echt een geweldige nacht op hadden zitten en het aardig koud hadden gehad (al hoorde ik meer de volwassenen klagen dan de kinderen; die renden weer vrolijk rond). Maar al met al leken ze het toch niet echt te zien zitten om nog een nacht in de regen en de kou door te brengen en gingen er dus 's middags weer drie gezinnen naar huis. Het leek wel een soort Agatha Christie verhaal waar er steeds minder overblijven! Wel weer jammer, want juist Tijns grote vriendinnen Jessica en Sophia gingen ook weg.

Wij deden een spelletje in het huisje en Cars 2 werd voor de zoveelste keer opgezet (waarbij Thirza heel grappig bepaalde gedeeltes soms op toon herhaalt). Toen het weer wat droger was, besloten we de berg af te rijden naar Killarney. Onderweg nog weer even een ander watervalletje meegepakt; al kon je deze alleen van het uitzichtpunt bekijken. In Killarney was werkelijk he-le-maal Niets te doen. Een slaapstadje met als waarschijnlijk enige activiteit de markt op zondag, waar de uithangborden dan ook uitbundig reclame voor maakten. Thirza viel er spontaan van in slaap en Arjen en Milan trapten maar even een balletje op een speelveldje. Overigens viel wel het temperatuursverschil op: op de berg nog steeds 12°C en in Killarney 17°C.

Tijn rende er wat rondjes en ik probeerde niet al te opvallend een gezin te observeren dat vanaf het speeltuintje weer in hun busje probeerde te komen. Ik raakte de tel een beetje kwijt: 7 of 8 kinderen waren het er zeker wel. Sommigen met schoenen, sommigen zonder, een vaag assortiment kleren en een gammel busje dat volgestouwd was met van alles en nog wat. Pa (met cowboyhoed) en Ma (afgetobt mager) liepen telkens heen en weer voor weer een kind en ook de oudere kinderen zeulden zo her en der wat met het kleine grut. Het gaf kortom een beetje een dubbel gevoel en het besef wat een goed leven we onze kinderen eigenlijk kunnen geven (al zullen ze het daar niet altijd mee eens zijn, ha, ha!). Maar ook zo'n weekend weg geeft, ondanks het slechtere weer, toch ook wel een bijzonder gevoel van iets meemaken, beleven en zien wat we anders nooit zouden ervaren en dat voor de rest van ons leven bij ons zal blijven.

Zondag scheen zowaar de zon, maar moesten we alweer naar huis. We stopten voor een kopje koffie in Warwick, waar eigenlijk ook niet veel te beleven was. Maar goed, er was een speeltuintje bij het koffietentje en een leestafel, dus iedereen was tevreden. De Australiërs zijn overigens wel gesteld op hun koffie, want je hebt echt overal koffietentjes en ook op straat zie je veel mensen met een meeneembeker lopen. In het begin heb je geen idee wat alles betekent en ik ben het maar eens op gaan zoeken. Hier een klein overzichtje: short black (espresso), long black (espresso met extra water; "gewone" koffie dus?!?), flat white (1 of 2 espresso met gestoomde melk; geen schuim), cafe latte (zie flat white maar dan met een beetje melkschuim), cappuccino (eindelijk een woord dat ik ken: zie cafe latte maar met een hoop melkschuim). En dan nog de babyccino wat hier geloof ik uitgevonden is: een minibekertje melk met een hoop schuim, een marshmellow en de cacoapoeder. Deze is soms gratis bij bestelling van een echte koffie, maar er wordt ook rustig 1,50 voor gevraagd. Voor een koffie betaal je overigens ook al gauw $ 3,50 a $ 4,00!

Nou ja, na een klein uurtje reden we weer verder en na een mooie route met nog een stop op een uitzichtpunt kwam Brisbane in zicht. We stopten nog even bij een factory outlet op zoek naar wat kleding voor Thirza maar slaagden uiteindelijk alleen voor wat schoenen voor haar. Toen gauw naar huis, uitpakken, wasje draaien, kinderen in bad, eten en naar bed! Voor wat meer foto's moeten jullie trouwens even echt naar de site gaan, want die heb ik als diapresentatie toegevoegd (voor de liefhebbers), omdat het er zo veel waren.