Een staaltje bureaucratie

Waarschuwing: als je al genoeg bureaucratie meemaakt in je dagelijkse leven: lees dit dan niet! Of... misschien juist wel, om te weten dat het altijd nog erger kan! Hoe dan ook, een lang verhaal, dus wees voorbereid...

Vorige week ben ik druk geweest om over te stappen naar een andere telefoonprovider. De oude stopte er helaas mee, dus het was weer een puzzel om uit te vinden waar ik nu weer naar toe moest. In Nederland vond ik dat al een ramp, maar in een nieuw land is dat nog weer lastiger. Goedkope sim-only abonnementen kennen ze hier volgens mij niet, een abonnement is minstens $30 per maand en eigenlijk bel ik niet veel. We hebben een vaste lijn en naar Nederland gaat alles via de skype, dus ja. Prepaid dus, al zijn de meeste prepaid contracten niet veel voordeliger want dan vervalt je tegoed na 30 dagen. Eindelijk had ik wat gevonden (Aldi mobiel, ja, ja!), dus ik denk: simkaart erin, even activeren en klaar is Kees.

Niet dus, want de Australische overheid heeft bedacht dat ook voor een prepaid contract de provider je identificatie moet checken. Onzinnig naar mijn idee, want het idee van prepaid is juist dat een provider geen risico loopt en dus niet veel van je hoeft te weten. Werkte ook uitstekend tijdens onze vakantie in Nederland. Maar goed, online kon je wel activeren met je Queensland driverslicence of je Medicare kaart. Heb ik beide niet: nog gewoon een Nederlands/internationaal rijbewijs en Nederlandse ziektekostenverzekering via Van Oord. Zucht, bellen dus maar met de helpdesk (ik zal maar niet vermelden hoe lang ik in de wacht stond). Goed, ik alle gegevens doorgeven, o.a. paspoortnummer (nogmaals: voor prepaid!). Ik denk aan het einde van het gesprek: oke, klaar. Nee, moest ik nog weer allerlei scans opsturen van paspoort, bankpas en volgens mij wat ik ook maar in huis heb qua identificatie. Zucht, ik overal foto's van maken en dan weer online. Mag het maar in 1 foto, dus weer alle identificatie (die ik net weer opgeborgen had) bij elkaar harken om het allemaal op 1 foto te zetten.

Goed, toen moest het lukken toch? Nee, komt er een dag later via de mail: de man aan de telefoon had Sandra Derkhout genoteerd en dat matchte niet met mijn identificatie. Weer bellen, ze corrigeren aan de telefoon mijn naam, maar in plaats van dat ze het gelijk goedkeuren, moet ik weer de scans uploaden (die ze al hadden..) omdat het weer helemaal door het proces heen moest. Weer een dag later krijg ik weer een foutmelding, want ik had om nummerbehoud gevraagd en nu klopte mijn naam weer niet met de de vorige provider. Dat was ik al weer vergeten: bij het eerste prepaidcontract hadden we het in de winkel op Arjens naam gezet omdat we toen ook tegen het identificatieprobleem aanliepen en hij wel een Queensland rijbewijs heeft. Zucht. Weer bellen dus maar en nu maar besloten om niet te moeilijk te doen en het contract (wat er dus eigenlijk niet is, want prepaid...) op Arjens naam te zetten zodat het nummer overgedragen kan worden en het via zijn rijbewijs loopt.

Weer twee dagen later (weekend) kregen we weer een foutmelding! Op maandag dus maar weer eens bellen, al word ik nu niet eens meer te woord gestaan omdat ik niet Arjen van Die ben! Privacy policy regels, bla, bla en ik ben direct persona non grata. Advies was wel om nog even mijn oude provider te bellen om te controleren of het nummer nog wel vrij is om overgedragen te worden. Daar doe ik me maar voor alsof ik Arjen ben (zo'n buitenlandse naam zegt hen toch niet veel over man/vrouw hoopte ik). Maar ja, daar val ik ook door de mand omdat volgens hen naam en telefoonnummer niet matchen. Als ik suggereer dat het misschien dan toch op mijn naam staat met identificatie van Arjen, wordt me verteld dat het geen gokspelletje is (in andere woorden maar toch) en willen ze me ook niets meer vertellen. Aaaahhhh! Stoom kwam uit mijn oren!

Arjen dus maar ingeschakeld om zowel de oude als de nieuwe provider te bellen. Hij heeft het oude nummer gedeblokkeerd gekregen (hoera), waarop Aldi dat wilde uittesten door mij daarop te bellen. Ik had alleen de  nieuwe Aldi sim al in mijn telefoon zitten, dus dat werkte niet. Gelukkig kon hij ze ervan overtuigen om toch de procedure nog weer eens op te starten, dus daar hopen we nu maar op. Ik heb overwogen om maar gewoon dat startpakket weg te gooien en naar een andere te gaan, maar doordat alle regels rondom privacy en identificatie etc. voornamelijk van bovenaf opgelegd zijn, leek het me niet dat ik daar veel wijzer van zou worden. Op hoop van zegen dus maar! Diepe zucht. Ik hoor Arjen wel eens klagen over de bemoeizuchtige Australische overheid en ik kan me er inmiddels iets bij voorstellen...

Milan samen met klasgenootje Miles ds-en in bed.

Dinsdagavond hebben we figuurlijk de vlag uitgestoken, want, jawel, de aanvraag was goedgekeurd en mijn nummer was overgedragen! Nu maar hopen dat de Aldi hier niet failliet gaat of zo, zodat ik weer moet veranderen... En dat alles om een starterssimkaart van $5 te activeren...

Nu ik het toch over de Aldi heb, de winkel is hier wel een prettige winkel, wat ruimer en luxer dan in Nederland naar mijn idee en ook met meer keus wat verschillende merken betreft. Het blijft het Aldi concept uiteraard, maar het is hier eigenlijk wel een sympathieke underdog. Ze moeten namelijk opboksen tegen wat ze hier wel eens een duopoly noemen van twee grote supermarkten die samen vrijwel de hele markt bedienen. Je hebt de Coles en de Woolworths, beiden redelijk luxe en dure winkels, hoewel de Coles zich nog enigszins als de prijsvechter voordoet.

De kookaburra in de tuin

De prinses bij haar broer op schoot

Het vervelende aan de winkels (al zullen de meeste Australiërs het daar niet mee eens zijn vrees ik) is dat ze automatisch al je boodschappen inpakken in tientallen kleine dunne plastic tasjes. Ze hebben daar aparte rekjes voor waar de cassiëre dat direct instopt en ik heb zo'n hekel aan al die honderden tasjes die op zo'n manier je huis inwandelen. Sommige dingen koop ik alsnog bij de Coles omdat de Aldi die niet heeft (daar moet je gewoon je eigen boodschappentas meenemen), maar dan neem ik ook mijn eigen tassen mee. Dat vinden ze in de winkel volgens mij weer niks, want het verstoort hun routine en ze hebben niet eens een band waar de gescande boodschappen op kunnen liggen, want normaal stoppen ze het direct in hun tasjes. Onhandig dus, en de kassaman die het meest achter de kassa staat, is ook niet de snuggerste want hij heeft ook nog steeds niet door dat ik mijn eigen tassen heb.. Zo, ik heb weer genoeg frustratie van me afgeschreven! Fijne laatste vakantiedagen allemaal, hier kijken ze al weer uit naar de vakantie over 3,5 week! Oh ja, tussendoor nog wat foto's van Tauranga in Nieuw-Zeeland, waar Arjen vorige week voor het werk was. En nog wat foto's allerlei uiteraard.