Regenwoud en ziek, ziek...

Nadat Milan donderdagavond al weer een stuk beter was, besloten we op vrijdag naar Mount Tamborine te rijden. Wij zijn daar al vaker geweest, maar het blijft een leuke plek om allerlei activiteiten te doen rondom een soort kunstenaarsdorpje. We begonnen bij de Ceder Falls creek, waar wij ook nog niet eerder geweest waren. Parkeerplaatsen zijn daar erg beperkt en het is nog vrij ver lopen vanaf een volgende mogelijke parkeerplaats, maar dit keer hadden we geluk. En we begrepen ook meteen waarom het daar altijd vol is met parkeren, want wat een prachtige plek!

Ceder Creek Falls

Je loopt langs een klein paadje naar een riviertje dat zich door de rotsvallei kronkelt, en door de rotsen zijn er overal kleinere poeltjes ontstaan waar je lekker kunt zwemmen of kunt spelen of zonnen op de rotsen. Een lekker windje erbij, mooi uitzicht en je kunt er met gemak een hele dag doorbrengen. Er waren ook wat stoere jongens die van de rotsen afdoken, wat Milan erg dom vond, zeker gezien de waarschuwingsborden die we eerder tegengekomen waren. Hij vroeg zich af waarom ze dat nou toch deden al zou het iets te maken kunnen hebben met de meisjes die toekeken... Dat leek hem overigens een zeer domme reden, gezien het feit dat Milan vastbesloten is nooooit verliefd te gaan worden en ook nooooit zulke domme stoere dingen te gaan doen. De tijd zal het leren...

Sandy Creek and Cameron Falls

Vervolgens reden we door naar onze volgende toeristische attractie: een wandeltocht door het regenwoud. Je hebt rond Tamborine Mountain allerlei wandeltochten, van kort tot lang en van eenvoudig tot wat meer uitdagend. We besloten de Sandy Creek/Cameron Falls circuit te lopen van 2.6 km (allow 1 hour, easy grade volgens het boekje). Een mooie tocht met een mooi uitzicht over een waterval en de vallei beneden. Al deden wij er met z'n allen en met de nodige fotostops enz. uiteindelijk toch nog 1,5 uur
over. En veel langer had het ook niet moeten zijn, want Tijn hing met zijn tong op zijn schoenen op het eind. Thirza tippelde overigens nog aardig fit over de eindstreep! In deze blog ook nog een filmpje van onderweg.

Tot slot liepen we met oma nog even snel de winkeltjes langs om wat souvenirs te zoeken. Opa en de kinderen hadden het wel gezien, en bleven wachten bij een klein veldje met allerlei mooie stenen. Op weg naar huis had iedereen honger van alle buitenactiviteiten en besloten we maar een eetstop in te bouwen bij de Ikea.

Op weg naar huis begon ik me niet lekker te voelen en eenmaal thuis was ik ronduit beroerd en misselijk. Ik dook mijn bed in en uiteindelijk begon ik ook met overgeven. Een voorbode van weer een roerige nacht, want ook Tijn en Thirza hadden het virus van Milan opgepikt en waren om de beurt aan het overgeven. Bij Tijn bleef de schade nog wat beperkt, maar Thirza had nog een laatste sessie de volgende ochtend. Het was ook wel een ellendig virus, want ik was de hele volgende dag nog lamlendig en zonder energie. Ook oma had een tik gekregen van alles wat er in huis rondwaarde en ook zij was op zaterdag niet lekker, al kon ze nog wel alles binnenhouden. Opa was er slechter aan toe, want hij stortte op zaterdagochtend in en bleef de hele dag hondsberoerd op bed. Arjen was aan het werk en leek zo als enige de dans te ontspringen.

Vuurwerk boven de Story Bridge

Voor zaterdagavond hadden we een uitnodiging van een collega van Arjen voor een barbecue en voor het kijken naar het slotvuurwerk/lasershow ter ere van het einde van het Brisbane Festival, een groot theaterfestival. Arjen en Milan wilden wel gaan, en toen het puntje bij het paaltje kwam, wilden Tijn en Thirza niet thuis achterblijven. Zij waren eigenlijk best nog wel fit geweest die dag, dus vooruit. Ik kan er dus zelf weinig over vertellen, behalve dat het een mooie en lange show was geweest met overvliegende straaljagers en al. Vanaf het balkon van de collega hadden ze prachtig uitzicht, al duurde het Milan al gauw te lang ("ik ga weer spelen!").