Melbourne Cup

Het leuke van het leven in een ander land is onder andere dat je in aanraking komt met allerlei nieuwe gewoontes en gebruiken waar je soms geen weet van had. De Melbourne Cup die gehouden werd op 5 november is er daar zeker één van! We halen Wikipedia er maar weer even bij om wat achtergrond te geven:

De Melbourne Cup is de grootste paardenrace in Melbourne (Australië) op de 1e dinsdag van november. De race staat heeft als 2e naam "the race that stops a nation"; iedereen in heel Australië legt zijn werk opzij om 's middags naar de race te kijken op de televisie of ernaar te luisteren op de radio. Inwoners van de staat Victoria hebben zelfs een officiële vrije dag.

De Melbourne Cup wordt sinds1861 gehouden op Flemington Racecourse en maakt deel uit van Spring Carnival, de verzamelnaam van de kleine 2 maanden waarin vele paardenraces plaatsvinden.

Op 1 november 2005 werd geschiedenis geschreven toen voor het eerst een paard, genaamd Makybe Diva, voor het derde opvolgende jaar de Melbourne Cup in de wacht wist te slepen.

Wat hier echter niet genoemd staat, is dat er veel lunches worden georganiseerd rondom de Melbourne Cup en dat het tegelijkertijd haast een soort modeshow is voor de vrouwen! Iedereen verschijnt op zijn paasbest en een hoedje of "fascinator" (een soort haaraccessoire in de vorm van clip, haarband oid) is een onmisbaar onderdeel van de outfit. Ver van tevoren worden bij alle restaurants al de lunches aangekondigd, vaak in combinatie met een goodie bag, modeshow, prijs voor best geklede man of vrouw en regelmatig ook gelegenheid tot gokken op de paarden.

Veel werkgevers organiseren ook een lunch voor hun medewerkers, waarna ze bijna allemaal de rest van de middag vrij krijgen. In het begin denk je wel eens "wat een onzin allemaal voor een race die 3 minuten duurt en ook nog eens een klein onderdeeltje is in een serie van races" maar soms is het ook gewoon leuk om je maar mee te laten voeren met de lokale gebruiken.

Wij boften, want we werden door Van Oord uitgenodigd voor een luxe lunch op het Victoria Golf Complex. Bij het tweedehands kledingwinkeltje bij ons vrijwel op de hoek had ik een nette jurk op de kop getikt en van de lieve eigenaresse mocht ik een fascinator lenen. Nog een ketting uit de oude doos en een nieuwe clutch van de KMart en ik was er klaar voor (bedenk nu: ik miste alleen het blue van something old, something new, something borrowed, something blue...). Uiteindelijk was het toch wel heel leuk om zo helemaal opgedoft het hele gebeuren mee te maken!

De modewedstrijd was ook wel heel grappig om te zien, want er waren best wel wat heel fanatieke vrouwen bij die over de catwalk paradeerden! Verder was het heerlijk eten, bijkletsen met de collega's, de race bekijken en natuurlijk was er nog een loterij met opbrengst voor het goede doel (nooit ver weg in Australië).

Al snel was het feest weer voorbij en konden we onze kinderen weer op gaan halen. Thirza was een dagje bij Paige op bezoek, iets waar Paige al weken naar uitgekeken had (en Thirza ook). Zonder problemen was ze die ochtend met ze meegegaan! Het broertje van Paige had taekwondo les na school, dus we konden haar gewoon bij school ophalen. Tijn was met Edward, die tegenover ons woont meegegaan uit school en Milan was zelf naar de tennisles gelopen, waar we nog net het laatste staartje van konden zien. Wel fijn dat we hier inmiddels ook al een aardig netwerk van vrienden hebben opgebouwd waar we een beroep op kunnen doen als dat nodig is.

De dag erna, 6 november, mocht het gewone kloffie weer aan, want ik ging mee met Milan naar de Sensitivity Unit (waar Tijn de weer ervoor geweest was). Het is niet altijd duidelijk of de kinderen nu de juiste boodschap oppikken van zo'n bezoek, want toen de lerares aan het eind vroeg hoe ze het zouden vinden om echt in een rolstoel te zitten, ging er een groot gejuich op... Het rolstoelparcours was duidelijk een favoriet onderdeel van de les! De juf moest dus nog wel even al haar overredingskracht gebruiken om ze van de ernst van de zaak te overtuigen.

Ze kunnen hier soms wel erg betuttelend zijn en overgevoelig voor safety. Zo moeten kinderen hier altijd in kleermakerszit zitten, met rechte rug en handen in hun schoot, terwijl het mij niet zo veel uit zou maken hoe ze zitten zolang ze niet zitten te klieren of een ander irriteren. En de juf was ook soms zo overenthousiast met zo'n superblij nepstemmetje, wat ze zelfs gebruikte toen ze de ouders die meewaren uitleg gaf over de rol die wij moesten spelen bij de begeleiding van de activiteiten. Ik was gelukkig niet de enige ouder die het niet op kon brengen om hetzelfde niveau van extase tentoon te spreiden. Maar goed, het was leuk om mee te gaan en Milan vindt het gelukkig ook nog steeds leuk als ik mee ga, dus dan is het goed.