Afscheid, tranen en een feestje.

We hebben een rare, emotionele week achter de rug. Milan had dinsdag zijn laatste Engelse les, waar ik later   nog wel eens een apart berichtje aan zal wijden. Vervolgens Tijn zijn laatste zwemles. Tijn was nooit zo'n zwemfanaat, en heeft in badje 1 heel wat afgehuild (in badje 2 overigens ook, toen wij hem in de zomervakantie brachten omdat de BSO zwem dan stil lag). Ook de eerste les in badje 3 was eng. Maar, eerlijk gezegd, de laatste tijd had hij het juist weer iets te gezellig in badje 3 en was het geinen en lachen met de anderen. Hoe dan ook, 's avonds in bed was het huilen vanwege de laatste zwemles. Tijn leeft altijd wat meer bij de dag, dus opeens kwam het als een schok binnen.

Al groot maar toch ook nog heel klein

En de dag erna waren de emoties niet minder. Woensdag was de laatste werkdag van juf Saskia, dus na school nog even afscheid nemen. We zouden haar 's avonds nog wel zien op het kerstfeest van school in de Bethelkerk, maar wisten niet of er dan nog gelegenheid zou zijn in alle drukte. Milan mocht de vierde kaars aansteken, waar hij erg trots op was en hij was de hele middag bezorgd of we toch wel op tijd zouden zijn (hij kent ons inmiddels..!). Typisch alleen dan dat je op het moment van vertrek toch nog boos moet worden... Maar goed, het was een mooie dienst en na afloop stonden we toch nog even te praten met Tijn zijn juffen en kon hij dus nog een keer afscheid nemen van juf Saskia en juf Petra (de invalster tijdens het zwangerschapsverlof van Saskia die ook een zeer warm plekje in Tijns hart heeft veroverd). Maar achteraf denk ik dat ik 'm misschien wel iets te veel afscheid heb laten nemen, want het was onderweg naar huis en in bed weer dikke tranen: "Zie ik juf Saskia dan noooit meer?". Uitgelegd dat dat niet zo was en dat we zeker op school zouden gaan kijken als we hier op vakantie zouden zijn. Maar volgens mij moet ik het afscheid nemen wel wat anders gaan bekijken voor hen. Wij als volwassenen zien de laatste keer dat we iemand zien voor vertrek ook echt weer als een aanleiding om nog een keer duidelijk afscheid te nemen, ook hebben we dat al min of meer eerder gedaan. En zeker voor Tijn moet ik dat er niet te veel "inwrijven". Voor hem kan een gewoon "dag!" ook goed zijn, en dan niet nog een keer en nog een keer. Niet dat je het feit van weggaan en afscheid nemen moet vermijden, maar te veel nadruk op het afscheid maakt hem verdrietig.

Wat zijn ze lekker bezig!

Op vrijdag hadden we de tweede ronde afscheid. Ze mochten allebei op school trakteren. De dag ervoor was ik even niet zo zeker dat dat nou zo'n fantastisch plan was, want daar stond ik 60 hengeltjes in elkaar te draaien (hetzelfde recept als op Milans verjaardag, een mens moet ook weer niet te creatief willen zijn), en op 60 ballonnen een afscheidswens te schrijven. Na 30 ballonnen die eindigden op "liefs Milan", zat dat zo in mijn systeem, dat ik geen "liefs Tijn" meer erop kreeg en dus minimaal 6 ballonnen verprutste. Daar heeft een mens dan voor doorgeleerd! Oh ja, en dan nog even een cadeautje voor de juffen, met een kaartje erbij, en een traktatie voor de juffen. En of het nog niet genoeg was: vrijdagmiddag hadden we ook nog Tijns vervroegde kinderfeestje! Omdat hij op 20 februari jarig is en dan pas 3 weken daar op school zit, zal zijn kinderfeestje daar wat in het water vallen, dus hadden we hem beloofd dat hij hier nog een keer zijn vriendjes uit mocht nodigen. Planning was volgende week vrijdag, maar omdat er dan twee van de vier niet konden, is dat na wat heen en weer geregel verzet naar de 21e. Als de wereld was vergaan, hadden we dat in ieder geval feestend gedaan! En ik had op donderdag toch wel tijd om dat nog even voor te bereiden (ahum).

Thirza wil natuurlijk ook meedoen

Op vrijdag was ik alle drukte van de dag ervoor wel weer vergeten en stond ik sniffend op het schoolplein. Iedereen die afscheid komt nemen en lieve woorden (of broodnodige knuffels) heeft en alle mooie persoonlijke cadeaus van de klassen maakten het zeker voor mij wel emotioneel. Milan was heeel blij met zijn vriendenboekje van de klas. Een foto en verhaaltje van elk kind: hij liet thuis zijn broodje met worst koud worden om het allemaal eerst te kunnen lezen. Ook cadeaus van de ouderraad en bij Tijn een geknutseld handje van elk kind met een wens. Te veel om op te noemen en een tas vol. Ik had het er echt wel moeilijk mee. Ik weet nog als de dag van gisteren dat ik daar op het schoolplein stond toen Milan net 4 was. Ik kende geen ouders, geen leerkrachten en wist nog niet hoe het er op school aan toe ging. En nu laat je een vertrouwde wereld waar je kinderen een veilige en fijne plek hebben achter. Maar juf Saskia, Mariët, Hanneke en Joyce: nogmaals bedankt, jullie hebben niet alleen Milan en Tijn maar ook ons een groot plezier gedaan.

Cakejes versieren onder leiding van Tijn

Het was misschien maar goed dat ik daarna moest gaan schakelen naar feeststemming voor Tijn, maar het eerste half uur vond ik dat nog niet zo makkelijk. Maar het werd toch wel een leuk feestje, al was Tijn moe en hoesterig, hij zit tegen ziek worden aan. Ook Milan was moe en de ondergeschikte rol ligt hem van nature al niet zo. Ze hebben geverfd, gedansd, gegeten en de tijd vloog om. 's Avonds waren we moe en leeg en had ik hoofdpijn van een rare dag. Morgen weer een nieuwe dag!