Dag 10 Franz Josef Glacier - Fox Glacier - Wanaka

Na alle regen van de vorige dag, waren we aangenaam verrast dat het die ochtend stralend weer was. Een blauwe lucht en een zonnetje erbij, al signaleerden we ook wel wat donkere wolken in de verte. We probeerden dus een beetje bijtijds van de camping af te komen om de wandeltocht naar de gletcher te kunnen lopen. Voor de zekerheid namen we vesten, regenjassen en natuurlijk eten en drinken mee, dus bepakt en bezakt konden we, na weer een gezellige hobbeltocht richting de parkeerplaats, op pad. Al snel kwamen we op een soort steenvlakte, langs het water, met in de verte de schitterende gletcher.

De route volgens de bordjes zou 1,5 uur retour zijn, maar wij kunnen dat over het algemeen wel verdubbelen. We hebben te maken met plaspauzes, fotopauzes, ruziepauzes, stenen-in-het-water-gooien-pauzes, eetpauzes, drinkpauzes, etc. etc. en pauzes lijken per definitie niet combineerbaar.

Thirza ontdekte een Chinees meisje van haar leeftijd, waar ze een beetje verlegen achteraan hobbelde. Tijn was enthousiast over de sneeuw in de verte wat hem aardig op de been hield en Milan vermaakte zich ook wel met alles wat er in de omgeving te zien was. Ik vond het een schitterende route om te lopen, ook al lijkt het een verlaten steenlandschap waar je overheen loopt. Je weet van tevoren niet altijd precies wat je van iets moet verwachten, maar ik had het zeker niet willen missen.

Ons fotomodel...

Zonder gids kun je overigens niet op de gletcher zelf komen, dat is te gevaarlijk. Dus dat was even een teleurstelling voor Tijn, want op het eindpunt kun je wel de gletcher zien, maar niet aanraken of er op lopen. Al waren ze op dat moment ook allemaal al wel moe, en waren we al bijna 1,5 uur onderweg. Op magische wijze gaat de terugweg (gelukkig) altijd sneller, en konden we de terugweg in ongeveer een uur lopen. En dat zelfs terwijl er diverse fotosessies voor Thirza ingelast moesten worden. Ze had de geest weer gekregen en moest en zou poseren. En dan ook echt poseren, met haar hoofd schuin of en profile. Ik weet niet van wie ze het heeft, maar het zijn weer mooie foto's geworden. Het was inmiddels ook aardig warm geworden en de tassen met vesten en jassen waren absoluut niet nodig geweest. Er gingen zelfs shirts uit, waardoor ze er extra stoer uitzagen vonden ze zelf.

Weer terug bij de camper gingen dus gauw de korte broeken en shirts aan en was het lunchtijd. Na de mooie ervaring van de Franz Josef Glacier, wilden we toch ook nog wel graag even een kijkje nemen bij de 20 km verder gelegen Fox Glacier, ook al zou het dan wel weer laat worden voor onze tocht naar Wanaka. In de camper op weg naar Fox Glacier viel Thirza in slaap, dus half slapend tilden we haar het eerste stukje. We dachten dat we gewoon maar net even een stukje zouden lopen, het hoekje om zodat we zicht zouden hebben op de gletcher, omdat twee tochten ons wel wat veel leek voor het kleine volk. De tocht van die ochtend was toch best pittig geweest voor ze.

Maar, de ene pas werd de volgende en voor we het wisten hadden we allemaal het ritme weer te pakken en lonkte de gletcher. En in tegenstelling tot die ochtend liepen we nu zonder rugzakken met allerlei spullen en dartelde Thirza rond op haar crocs, want die had ze nog aan toen ze in slaap was gevallen in de camper. Maar goed, het was nog steeds prachtig weer en het uitzicht was weer adembenemend. In de rivier zagen we dit keer allerlei ijsblokken langs drijven, wat wel een apart gezicht was. Op het filmpje is het hoop ik wel te zien als je het weet. Met Thirza ben ik uiteindelijk naar een lager gelegen uitzichtpunt gelopen, want het (vrij steile) laatste stuk was toch echt wel wat te ver voor haar.

De heren met het dal van Fox Glacier

Tijn had peppillen in zijn benen, want die moest en zou de sneeuw zijn. Milan moest dit keer wat meer op gang komen, maar kon toch ook niet achterblijven bij zijn broer. Ook dit keer weer veels te veel foto's die te mooi zijn om niet te laten zien, dus wederom een filmpje. Wel een lange, 10 minuten, dus voor de liefhebber. Verder ook nog een filmpje van het hoogste punt van Fox Glacier (snik, snik, was ook een beetje voor mij omdat ik bij Thirza was gebleven). Alleen met een gids kon je echt verder en op het ijs lopen, dus ook dit keer weer een lichte teleurstelling voor Tijn.

Op de terugweg vonden ze het reuze interessant om te drinken van het heldere gletcherwater. We hoorden er een gids over vertellen, dus dat moesten ze natuurlijk ook. Was ook echt heerlijk, dat koele frisse water. Al met al een echte topdag, en we hadden hier rustig nog een paar dagen door kunnen brengen om nog wat andere tochten te lopen of om toch nog een keer met een gids verder op de gletcher te kunnen gaan. Helicopters vlogen ook af en aan om mensen hoog op de gletcher af te zetten, al moet je wel een paar keer goed slikken als je naar de prijzen daarvoor kijkt.

Maar goed, het was (weer) laat tegen de tijd dat we op pad gingen naar onze eindbestemming. Onze strakke reisschema vertelde ons dat eigenlijk Wanaka de eindbestemming zou moeten zijn voor die dag om weer terug te komen op ons oorspronkelijke schema. Toch nog wel zo'n 250 km verderop, dus een kleine 4 uur rijden. Daarbij hadden we ook al diverse borden gezien die aangaven dat de Haast pas, daar waar je de Nieuw Zeelandse Alpen oversteekt, om 18 uur dicht zou gaan. Geen tijd dus te verliezen als we niet gelijk weer achter wilden raken op schema. Milan wilde ook per se door, want hij had al weken uitgekeken naar Puzzling World in Wanaka.

De route was weer fantastisch mooi en je hebt soms het gevoel dat je als enige op de weg rijdt. Het was hoogseizoen, maar op de weg heb je daar eigenlijk geen idee van. Je merkt ook aan alles dat het sowieso rustige wegen zijn, want veel bruggen zijn "one lane": je moet dus om de beurt over de brug, maar zelden hoef je te wachten op een tegenligger. Het maakt het soms wel vermoeiender rijden met al die bruggen en het bochtenwerk. We wisselden dus meestal naar 1 a 1,5 uur rijden, al hadden we dan toch ook vaak een eet-, drink-, foto- of plaspauze.

Al met al vloog de tijd weer voorbij en zou het nog krap worden of we de pas zouden halen om 18 uur. Doortuffen dus en geen tijd meer voor een stop bij een mooie waterval die in de reisgidsen aanbevolen werd. We kregen, op een andere manier weliswaar, deja-vu's van onze bijna lege benzinetank, maar ook dit keer ging het allemaal nog net goed. Rond 17.58 reden we langs de klaarstaande wegafzetting en konden we weer even rustig ademhalen. Scheelde toch weer terugrijden naar de vorige camping en dan weer een lang stuk de volgende ochtend. Als beloning voor onszelf stopten we dus maar bij de volgende mooie waterval.

Steentjes gooien bij de waterval

Heerlijk steentjes gooien en stenen bouwen en genieten van het mooie uitzicht. We besloten om in het volgende dorpje (gehucht) aan het eind van Mount Aspiring National Park wat te gaan eten. We hadden nog wat eten in de koelkast, dus dat was wel makkelijk met ons eigen rijdende huisje. Veel stopplaatsen zagen we niet, tot we een gesloten benzinepomp met winkeltje zagen. We stopten en zagen dat het naastgelegen restaurant ook dicht was. Het leek ons dus niet heel erg als we gebruik zouden maken van de bijbehorende picknickbanken voor ons avondeten. Zo gezegd zo gedaan, terwijl Milan en Tijn keken naar de weg die totaal verlaten was. Niemand kwam meer vanaf de pas en niemand kon er meer naar toe. Een rare gewaarwording.

Lake Wanaka

Als snel kwam toen de eigenaar van de iets verder gelegen camping die boos was dat we op zijn picknicktafels waren gaan zitten. Een beetje een contrast met de over het algemeen erg vriendelijke Nieuw Zeelanders. We mochten uiteindelijk blijven, maar echt van harte ging het niet... Na het eten gauw weer door naar onze eindbestemming. We reden eerst langs Lake Wanaka en vervolgens langs Lake Hawea. En echt, het was zo verschrikkelijk mooi! Het avondlicht met de bergen erachter en dan dat azuurblauwe water, je kon er gewoon geen genoeg van krijgen. Echt schitterend! Bijna niet te doen om er goede foto's van te maken (vanuit de auto), maar adembenemend.

Op de camping bij Albert Town

Omdat het al laat was, besloten we dit keer voor een low cost camping te gaan bij Albert Town, naast Wanaka en dichtbij Puzzling World. Een mooi plekje tussen de bomen en naast de rivier en met de bergen als uitzicht aan de andere kant, wie daar niet blij van wordt... Nog even een laatste balletje trappen door de jongens en toen gauw naar bed na een lange, maar hele mooie dag.

Grotere kaart weergeven

Dag 9 Greymouth - Franz Josef Glacier

We hadden deze dag een niet al te lange route voor de boeg naar de Franz Josef gletcher. In ons oorspronkelijke plan wilden we nog naar Shantytown gaan, een soort nagebouwd goudmijnstadje met allerlei activiteiten voor kinderen, maar omdat we nog een dag in moesten halen na de uitgestelde whale watch in Kaikoura, zat dat er niet meer in. Wel hadden we nog even tijd om op het strand te gaan kijken naast de camping in Greymouth.

Stenen scheren over het water is ook nog leuk voor
grote jongens!

De jongens vinden alle kiezelstranden wel leuk, want wat is nu stoerder dan stenen in het water gooien? Het is wel grappig om het strand bijna voor jezelf te hebben met uitgestrekte vergezichten over de kustlijn. Nou ja, helemaal verlaten was het strand ook weer niet, want er waren juist wat vissers hun net aan het binnenhalen. Daar waren we eigenlijk wel nieuwsgierig naar, dus we bleven maar even wachten. Ja, diervriendelijk is het natuurlijk niet, maar eerlijk gezegd was het toch wel spannend om te zien (zeker voor Tijn!). De best wel behoorlijk grote vissen maakten indruk en spartelden op de stenen. Vraag me niet meer wat voor soort vissen het waren, maar Milan vond dat er wat babyhaaitjes tussen zaten. Nou ja, ze hadden er in ieder geval wel wat van weg!

Uiteindelijk was het dus toch weer later dan gepland dat we echt weer vertrokken. Al maken de onverwachte belevenissen een vakantie ook weer bijzonder, dus echt erg was dat niet. We stopten in het plaatsje Hokitika om te lunchen en wat boodschappen te doen. Er waren daar veel jade-winkels, maar in tegenstelling tot de prijzen van de paua, was dit nog best wel duur. Ongetwijfeld goedkoper dan als je het ergens verder van de vindplaats koopt, maar toch.

Het begon langzaam wat te spetteren, dus het was weer tijd om verder te rijden. Ik had verwacht dat we langzaam wat meer de bergen in zouden gaan rijden, we waren per slot van rekening toch op weg naar een gletcher, maar niets was minder waar. Deze gletcher en de nabij gelegen Fox glacier zijn een van de laagst gelegen gletchers ter wereld. Je rijdt dan ook over de vlakte, door de bossen en pas op het laatst stegen we licht voor we het dorp bereikten.

Het was inmiddels steeds harder gaan regenen, dus we moesten ons plan laten varen om al te gaan wandelen bij de gletcher. We reden al wel even de weg naar het begin van de route, een ellendige weg met om de haverklap verkeersdrempels waar ze in Nederland jaloers op zouden zijn!

Terug naar de camping dus maar en we nestelden ons in de camper met een kopje thee, chocola en een spelletje Kolonisten van Katan. Ook Tijn deed weer mee na zijn successen op oudejaarsavond. Ik weet alleen niet meer wie er dit keer won (ik zal het dus niet geweest zijn, ha, ha!), maar gezellig was het wel ondanks alle regen. Het kletterde overigens maar door, waardoor we voor het eerst in de camper moesten eten.








Grotere kaart weergeven

Dag 8 Kaiteriteri – Greymouth

Na afscheid genomen te hebben van de de campingvrienden, reden we redelijk op tijd weg die ochtend, want we hadden een lange tocht voor de boeg naar Greymouth aan de westkust. Bij een veldje langs de kant van de weg stopten we even voor een plaspauze en een kopje koffie. Heerlijk om je eigen huisje bij je te hebben, je kunt alles zo pakken, makkelijk verkleden indien nodig en ook altijd een wc bij de hand! We lunchten in het plaatsje Murchison, een klein plaatsje onderweg. Buiten de "grotere" plaatsen, zijn het vaak niet meer dan gehuchtjes waar je doorheen komt. Een plaatsnaambordje helpt je vaak om door te hebben dat het daadwerkelijk om een plaatsje gaat, maar soms is dat zelfs niet eens aanwezig!

Lekker lunchen

We waren nog maar net op pad na de lunch, die om mysterieuze redenen (ook wel genaamd: kinderen) altijd langer duurt dan gepland, toen we langs bordjes kwamen die de langste swingbridge van Nieuw-Zeeland aankondigden (www.bullergorge.co.nz). Daar werden we toch wel nieuwsgierig van, dus de camper werd weer geparkeerd. Twijfel, twijfel, want echt heel erg opgeschoten waren we nog niet op onze route, maar uiteindelijk konden we dit toch niet laten liggen.

We kwamen al direct tot de ontdekking dat (onze) kinderen geen last hebben van hoogtevrees, want het kost haast moeite om ze op de brug bij te houden terwijl zij er overheen dartelen! Je hebt haast geen kans om een foto te maken als je nog een beetje bij ze in de buurt wilt blijven. Na de brug maakten we nog een wandeling door het park en mochten toen natuurlijk nog een keer de brug over.

Vervolgens snel weer verder, want Greymouth was nog een eind weg. Het was weer een mooie tocht, je hoeft je niet te vervelen met het uitzicht want dat is mooi, mooier, mooist. Het was wel veel kronkelen over bergwegen, en de borden die voor veel bochten staan om de aanbevolen snelheid aan te geven, staan er niet voor niets. Je moet er, zeker met een camper, ook vanuit gaan dat je gemiddeld echt niet veel verder komt dan zo'n 60, hooguit 70 kilometer per uur.

Een pancake bankje

Het laatste stuk naar de westkust was erg verlaten zonder dorpjes van enige betekenis. We hadden dus het plan om in Charleston, het eerste echte dorpje op de kaart sinds onze lunch, te stoppen voor een pauze en om te tanken. Tot onze grote schrik zagen we daar echter een bord met "eerstvolgende benzinepomp over 90 km". En dan te bedenken dat de laatste tankstop al weer 110 km achter ons lag! Kun je het je indenken in Nederland, 200 km zonder benzinepomp? We hadden nog de optie om weer 30 km. terug te rijden naar Westport, een afslag van onze route, wat dus al met al weer een vertraging van een uur op zou leveren (heen en terug). We rekenden dus wat met afstanden en onze benzinemeter en gokten het er maar op dat we het zouden halen..

Op de een of andere manier konden we toch niet helemaal ongestoord genieten van het vervolg van de (hele mooi) route, want we hielden angstvallig de benzinemeter in de gaten. En probeerden zo zuinig mogelijk te rijden met al het klimmen en dalen dat het Nieuw Zeelandse landschap continu te bieden heeft.

Wel stonden nog de Punakaiki Pancake Rocks op het programma. Even de Wikipedia erbij gehaald, die kunnen het altijd wat beter uitleggen dan ik: De Pannenkoekrotsen (Engels: Pancake Rocks) aan 'Dolomite Point' ten zuiden van de nederzetting zijn een populaire toeristische trekpleister. De Pannenkoekrotsen bestaan uit een groep van sterk verweerde kalksteenrotsen waar de Tasmanzee tijdens hoog tij door een aantal verticale blaasgaten breekt. Het kalksteen lijkt hier gelaagd te zijn op de 'pannenkoeken'-manier. Dit is veroorzaakt door enorme druk op de wisselende harde en zachte lagen van zeedieren en plantenresten.

Dit was mooier dan verwacht, een mooi wandelpad leidde langs alle pannenkoekrotsen met op de achergrond de kustlijn. Je loopt van het ene mooie uitzicht naar het andere en kunt eigenlijk foto's blijven maken, die nooit precies weergeven wat je ervaart. Al met al waren we al gauw weer een uur verder met onze ronde en was het inmiddels al een uur of 6. Op mysterieuze wijze kregen onze kinderen vervolgens erge trek in... pannenkoeken! Er was wel een restaurantje dat pannenkoeken serveerde, maar wij wilden eigenlijk niet veel langer gaan pauzeren zolang onze tank nog niet gevuld was.

In de camper dus weer, met de belofte dat ze de pannenkoeken nog tegoed zou hebben, en al nagelbijtend verder richting Greymouth. We hadden nog 45 km voor de boeg, en die duurden langer dan we wilden. We hielden de boerderijtjes in het landschap in de gaten en knepen 'm bij de diverse smalle bergweggetjes, terwijl we kilometer na kilometer wegtikten. Gelukkig eindigde alles goed en konden we weer opgelucht ademhalen met een volle tank.

Omdat het al laat was, besloten we een restaurantje op te zoeken in Greymouth. We belandden bij de Speights Ale House waar we werkelijk heerlijk gegeten hebben. Weer helemaal tevreden reden we vervolgens nog een stukje door naar de camping waar we rond 20.45 aankwamen. Milan, Tijn en Thirza testten nog snel even de speeltuin voor het echt tijd was om ons bed op te zoeken.

Naast de losse foto's ook maar een filmpje van de foto's, het was zo moeilijk om een selectie te maken! De dag begint halverwege weer opnieuw, komt door samenvoegen van foto's van twee toestellen.

Grotere kaart weergeven

Dag 7 Kaiteriteri

We konden die dag lekker uitslapen, een wasje draaien en een kopje koffie drinken in het zonnetje terwijl Milan met de buurjongens mee mocht naar de kampwinkel om snoepjes te kopen. Tijn had het niet zo in de gaten dat Milan de hort op was, maar werd later wel uitgenodigd om ook met ze mee te gaan naar het strand. De heren gingen dus alvast met de buren mee, terwijl wij onze spullen pakten voor de tocht van die middag. De snelle weersverandering in Kaikoura en de wind die je vangt op een boot had ons wel geleerd dat we op alles voorbereid moesten zijn, dus bepakt en bezakt liepen wij later ook met Thirza richting strand.

De boot vertrok iets te laat en we streken neer op het bovendek, want ondanks een redelijk sterke wind, scheen er wel een heerlijk zonnetje. Zodra we echter de baai uit waren, ging de snelheid van de boot omhoog en leek het of we onder de douche stonden door al het opspattende water en leek de wind wel stormkracht te hebben. Gauw naar beneden en naar binnen dus, waar het uitzicht wel wat beperkt was door het water dat tegen de ramen sloeg.

We passeerden split Apple rock, een rots die (hoe kan het ook anders) op een gespleten appel lijkt. Op dat punt kregen we ook in de gaten dat de val die ons fototoestel had opgelopen bij het gauw oppakken van onze spullen vanaf het bovendek, niet helemaal zonder gevolgen was geweest. Het scherm was bijna zwart, waardoor we nog wel foto’s konden maken, maar niet zagen wat we op de foto probeerden te zetten.

Niet lang daarna kwam het volgende pechgeval om de hoek zetten in de vorm van een gestrande speedboat die we assistentie moesten verlenen. Het probleem was niet helemaal duidelijk voor ons, en er werd druk om hulp gebeld door onze kapitein terwijl onze boot een speelbal leek voor de golven. Vreemd, zo’n catamaran is behoorlijk stabiel als hij vaart, maar als hij stil ligt, is daar weinig meer van te merken. Na een half uur konden we eindelijk verder en hadden ze de speedboat ook weer op een of andere manier aan de praat gekregen.

We voeren verder langs allerlei mooie baaien waarbij er regelmatig aangelegd werd om mensen af te zetten of weer op te pikken. Op het verste punt ging er een grote groep van boord die in 2,5 dag weer terug zou lopen met overnachtingen in lodges onderweg. We waren stiekem wel wat jaloers, want we zagen al wel dat dat vast een mooie wandeltocht zou worden en herinneringen aan Nepal, Finland en de Inca trail kwamen boven, maar voor nu was dat toch wat te veel. Over een aantal jaar nog maar eens terugkomen dus!

De tocht op de boot was nu eigenlijk wat te lang voor het mooi, omdat buiten zitten niet echt kon en je binnen ook niet heel goed naar buiten kon kijken, of in ieder geval dan toch het buitengevoel miste. We hadden nog wel een drop-of geregeld bij Anchorage bay, waar we eigenlijk nog bijna 2 uur zouden hebben om een wandeltocht te maken en om daar op het strand door te kunnen brengen. Door het oponthoud onderweg kwamen we daar natuurlijk ruim een half uur te laat aan. We hadden al wel bedacht dat de boot die ons later weer op zou pikken, waarschijnlijk dezelfde boot zou zijn, zodat deze ook verlaat zou zijn. De bemanning bevestigde dat, maar maande ons toch om op tijd weer bij het opstappunt te zijn.

We besloten het pad te volgen, na de nodige plaspauzes, naar de volgende baai. Het compleet verlaten strand lokte, dus daar werd een rustmomentje ingelast, terwijl ik nog even verder over het pad liep naar het uitzichtpunt. Op de gok maakte ik wat foto's en had een prachtig uitzicht over de baaien en het strand beneden.

Veel te snel al weer besloten we toch maar het pad weer terug te gaan wandelen. We konden dan voor de zekerheid beter nog een half uur op het strand wachten op de verlate boot, dachten we zo. Milan en Tijn huppelden al vooruit, terwijl Thirza moe was van het lopen en het wat rustiger aan deed en uiteindelijk op de schouders belandde. Weer aan het begin van het strand moest ze uiteraard met papa nog een keer naar de wc, terwijl ik alvast naar Milan en Tijn liep. Tot onze schrik zagen we helemaal aan de andere kant van de baai de boot van onze touroperator al aankomen, keurig op tijd!

Al rennend gingen wij alvast die kant op, terwijl Tijn in paniek raakte dat papa en Thirza er nog niet waren. Ik probeerde hem gerust te stellen dat als wij het zouden redden, ze dan echt niet zonder hen weg zouden varen. Dat deden ze uiteraard ook niet, maar het was wel nippertje werk (en het was de laatste boot van die dag!), dus we hadden ook geen 5 minuten later moeten vertrekken. Er waren wel lodges op dat strand, dus helemaal in nood waren we nog niet geweest, maar het was toch wel fijner dat we gewoon terug konden. Jammer alleen dat onze stop nu wel erg kort was geweest...

Milan verheugde zich inmiddels al op de cricket wedstrijd, en had de hele dag niets anders gedaan dan vragen: "Denk je dat ze al aan het cricketen zijn?" en "Als ze nu aan het cricketen zijn, gaan ze dan nog wel cricketen als wij weer terug zijn?" en "Als ze nu nog niet aan het cricketen zijn, hoe laat denk je dan dat ze gaan cricketen?" en ga zo maar door... Uiteindelijk werd er die dag niet meer gecricket maar gevoetbald, wat ook geen straf was voor Milan.

Dag 6 Nelson - Kaiteriteri

De mooie camping maakte zich de volgende ochtend gelijk nog populairder door een ritje te organiseren voor alle kinderen in een grote kar. Stralend (zie filmpje) reden ze rond, terwijl wij mooi de camper weer rijklaar konden maken. Nadeel van een camper (of misschien wel een verkapt voordeel?) is dat je niets los kunt laten liggen. Voor het rijden moet alles in de kastjes of laatjes zitten en moet alles dicht. En anders wordt je er wel snel aan herinnerd.

Onze eerste stop van die dag was een bijzonder bezoekje aan de haven van Nelson. Daar was die ochtend een schip van Van Oord binnen gekomen, waar ook een collega vanuit Brisbane naar toe gekomen was om allerlei dingen te regelen. We kregen dus een privé rondleiding over het schip, een goede gelegenheid ook voor Milan om weer een hoop vragen te stellen. Hij is kampioen vragen stellen, soms ook de meest onmogelijke waar je geen zinnig antwoord op kunt geven. Een favoriet is natuurlijk wanneer we precies op plaats van bestemming zijn, maar ook of een camping een speeltuin heeft of niet is van levensbelang.

Maar een leuke vraag in de haven is bijvoorbeeld ook “Wat zit er in al die containers die daar opgestapeld staan?” Tja, geen idee. Maar dan gewoon door blijven gaan met "Maar wat dénk je dat erin zit?" En als je dan iets bedenkt, wordt daar vervolgens weer op in gegaan om het hoe en waarom te weten. In de tussentijd hebben aan de hand van al zijn vragen al wel de hele evolutie besproken, alle ontdekkingsreizen van de wereld, het ei van Columbus, en nog veel en veel meer. Vaak leuk, maar soms ook wel eens erg vermoeiend als hij zich in iets vastbijt, terwijl niet overal een pasklaar antwoord voor is.

Er stond trouwens een harde, frisse wind die ochtend, maar tegen de tijd dat we aankwamen in het centrum van Nelson, was de wind gelukkig weer wat gaan liggen en was het weer heerlijk in het zonnetje. We liepen door de straatjes, bekeken de “oude” kathedraal van Nelson, slenterden langs de winkeltjes en dronken ergens een kopje koffie met wat Franse crêpes. Een leuk stadje en jammer dat we al weer door moesten naar Kaiteriteri die dag. Geen lange rit gelukkig, iets meer dan een uur, maar wel lekker om alvast op plaats van bestemming te zijn voor onze tocht langs het Abel Tasmanpark.

In Kaiteriteri, een klein plaatsje met maar één camping aan het strand, hadden we zo’n beetje de laatste plek! Dat was ons nog niet overkomen, tot nu was er altijd meer dan genoeg plek op de campings en hadden we de plekken voor het uitzoeken. We hadden nog niet veel gemerkt van zomerdrukte, maar dat was hier wel anders. We maakten vervolgens ook nog eens een klassieke beginnersfout door niet eerst even goed te kijken hoe we onze camper neer wilden zetten, waardoor we eindeloos moesten manoeuvreren tussen de caravans en tenten om ons heen om een redelijke positie te vinden, waarbij onze kabel ook nog in de stroomaansluiting paste. Onze buurman in spé zag ons met lede ogen komen en hielp (uit behoud voor zijn caravan waarschijnlijk) mee met aanwijzingen geven, terwijl zijn vrouw halverwege het steken paniekerig uit haar raampje riep dat we volgens de regels minstens een meter afstand van hen moesten houden.

Het doolhof op de vloer was een groot
succes...

Toen we eenmaal stonden en wat zweetdruppeltjes lichter waren (een zespersoonscamper is tenslotte een heel bakbeest), vloog Milan de camper uit omdat hij al kinderen had zien cricketen. Hij heeft daar op school al zo’n beetje de regels van geleerd, dus hij werd meteen in het spel opgenomen. We moesten hem bijna meesleuren om even bij het strand te gaan kijken zodat we onze trip voor de volgende dag vast konden boeken. We vonden uiteindelijk een gunstige tocht om 1 uur ’s middags, die ons tot het einde van het park zou brengen en ons op de terugweg op een strand af zou zetten, waarna we dan weer met een latere boot terug zouden gaan naar Kaiteriteri.

Na het eten werd er weer fanatiek gecricket, ditmaal ook met Tijn erbij en hadden de heren al weer vrienden voor het leven gemaakt, onder andere met de buurjongetjes van de andere kant. Thirza zorgde nog weer even voor een fotosessie met gekke bekken, waar haar broers uiteraard graag aan meehielpen.

Thirza is een echte grappenmaker

Grotere kaart weergeven