De mooie camping maakte zich de volgende ochtend gelijk nog populairder door een ritje te organiseren voor alle kinderen in een grote kar. Stralend (zie filmpje) reden ze rond, terwijl wij mooi de camper weer rijklaar konden maken. Nadeel van een camper (of misschien wel een verkapt voordeel?) is dat je niets los kunt laten liggen. Voor het rijden moet alles in de kastjes of laatjes zitten en moet alles dicht. En anders wordt je er wel snel aan herinnerd.
Onze eerste stop van die dag was een bijzonder bezoekje aan de haven van Nelson. Daar was die ochtend een schip van Van Oord binnen gekomen, waar ook een collega vanuit Brisbane naar toe gekomen was om allerlei dingen te regelen. We kregen dus een privé rondleiding over het schip, een goede gelegenheid ook voor Milan om weer een hoop vragen te stellen. Hij is kampioen vragen stellen, soms ook de meest onmogelijke waar je geen zinnig antwoord op kunt geven. Een favoriet is natuurlijk wanneer we precies op plaats van bestemming zijn, maar ook of een camping een speeltuin heeft of niet is van levensbelang.
Maar een leuke vraag in de haven is bijvoorbeeld ook “Wat zit er in al die containers die daar opgestapeld staan?” Tja, geen idee. Maar dan gewoon door blijven gaan met "Maar wat dénk je dat erin zit?" En als je dan iets bedenkt, wordt daar vervolgens weer op in gegaan om het hoe en waarom te weten. In de tussentijd hebben aan de hand van al zijn vragen al wel de hele evolutie besproken, alle ontdekkingsreizen van de wereld, het ei van Columbus, en nog veel en veel meer. Vaak leuk, maar soms ook wel eens erg vermoeiend als hij zich in iets vastbijt, terwijl niet overal een pasklaar antwoord voor is.
Onze eerste stop van die dag was een bijzonder bezoekje aan de haven van Nelson. Daar was die ochtend een schip van Van Oord binnen gekomen, waar ook een collega vanuit Brisbane naar toe gekomen was om allerlei dingen te regelen. We kregen dus een privé rondleiding over het schip, een goede gelegenheid ook voor Milan om weer een hoop vragen te stellen. Hij is kampioen vragen stellen, soms ook de meest onmogelijke waar je geen zinnig antwoord op kunt geven. Een favoriet is natuurlijk wanneer we precies op plaats van bestemming zijn, maar ook of een camping een speeltuin heeft of niet is van levensbelang.
Maar een leuke vraag in de haven is bijvoorbeeld ook “Wat zit er in al die containers die daar opgestapeld staan?” Tja, geen idee. Maar dan gewoon door blijven gaan met "Maar wat dénk je dat erin zit?" En als je dan iets bedenkt, wordt daar vervolgens weer op in gegaan om het hoe en waarom te weten. In de tussentijd hebben aan de hand van al zijn vragen al wel de hele evolutie besproken, alle ontdekkingsreizen van de wereld, het ei van Columbus, en nog veel en veel meer. Vaak leuk, maar soms ook wel eens erg vermoeiend als hij zich in iets vastbijt, terwijl niet overal een pasklaar antwoord voor is.
Er stond trouwens een harde, frisse wind die ochtend, maar
tegen de tijd dat we aankwamen in het centrum van Nelson, was de wind gelukkig
weer wat gaan liggen en was het weer heerlijk in het zonnetje. We liepen door
de straatjes, bekeken de “oude” kathedraal van Nelson, slenterden langs de winkeltjes
en dronken ergens een kopje koffie met wat Franse crêpes. Een leuk stadje en
jammer dat we al weer door moesten naar Kaiteriteri die dag. Geen lange rit
gelukkig, iets meer dan een uur, maar wel lekker om alvast op plaats van
bestemming te zijn voor onze tocht langs het Abel Tasmanpark.
In Kaiteriteri, een klein plaatsje met maar één camping aan
het strand, hadden we zo’n beetje de laatste plek! Dat was ons nog niet overkomen,
tot nu was er altijd meer dan genoeg plek op de campings en hadden we de
plekken voor het uitzoeken. We hadden nog niet veel gemerkt van zomerdrukte,
maar dat was hier wel anders. We maakten vervolgens ook nog eens een klassieke
beginnersfout door niet eerst even goed te kijken hoe we onze camper neer
wilden zetten, waardoor we eindeloos moesten manoeuvreren tussen de caravans en
tenten om ons heen om een redelijke positie te vinden, waarbij onze kabel ook
nog in de stroomaansluiting paste. Onze buurman in spé zag ons met lede ogen
komen en hielp (uit behoud voor zijn caravan waarschijnlijk) mee met
aanwijzingen geven, terwijl zijn vrouw halverwege het steken paniekerig uit
haar raampje riep dat we volgens de regels minstens een meter afstand van hen
moesten houden.
 |
| Het doolhof op de vloer was een groot succes... |
Toen we eenmaal stonden en wat zweetdruppeltjes lichter waren (een zespersoonscamper is tenslotte een heel bakbeest), vloog Milan de camper uit omdat hij al kinderen had zien cricketen. Hij heeft daar op school al zo’n beetje de regels van geleerd, dus hij werd meteen in het spel opgenomen. We moesten hem bijna meesleuren om even bij het strand te gaan kijken zodat we onze trip voor de volgende dag vast konden boeken. We vonden uiteindelijk een gunstige tocht om 1 uur ’s middags, die ons tot het einde van het park zou brengen en ons op de terugweg op een strand af zou zetten, waarna we dan weer met een latere boot terug zouden gaan naar Kaiteriteri.
Na het eten werd er weer fanatiek gecricket, ditmaal ook met
Tijn erbij en hadden de heren al weer vrienden voor het leven gemaakt, onder
andere met de buurjongetjes van de andere kant. Thirza zorgde nog weer even voor een fotosessie met gekke bekken, waar haar broers uiteraard graag aan meehielpen. |
| Thirza is een echte grappenmaker |
Grotere kaart weergeven
Geen opmerkingen:
Een reactie posten