Na alle regen van de vorige dag, waren we aangenaam verrast dat het die ochtend stralend weer was. Een blauwe lucht en een zonnetje erbij, al signaleerden we ook wel wat donkere wolken in de verte. We probeerden dus een beetje bijtijds van de camping af te komen om de wandeltocht naar de gletcher te kunnen lopen. Voor de zekerheid namen we vesten, regenjassen en natuurlijk eten en drinken mee, dus bepakt en bezakt konden we, na weer een gezellige hobbeltocht richting de parkeerplaats, op pad. Al snel kwamen we op een soort steenvlakte, langs het water, met in de verte de schitterende gletcher.
De route volgens de bordjes zou 1,5 uur retour zijn, maar wij kunnen dat over het algemeen wel verdubbelen. We hebben te maken met plaspauzes, fotopauzes, ruziepauzes, stenen-in-het-water-gooien-pauzes, eetpauzes, drinkpauzes, etc. etc. en pauzes lijken per definitie niet combineerbaar.
Thirza ontdekte een Chinees meisje van haar leeftijd, waar ze een beetje verlegen achteraan hobbelde. Tijn was enthousiast over de sneeuw in de verte wat hem aardig op de been hield en Milan vermaakte zich ook wel met alles wat er in de omgeving te zien was. Ik vond het een schitterende route om te lopen, ook al lijkt het een verlaten steenlandschap waar je overheen loopt. Je weet van tevoren niet altijd precies wat je van iets moet verwachten, maar ik had het zeker niet willen missen.
Ons fotomodel...
Zonder gids kun je overigens niet op de gletcher zelf komen, dat is te gevaarlijk. Dus dat was even een teleurstelling voor Tijn, want op het eindpunt kun je wel de gletcher zien, maar niet aanraken of er op lopen. Al waren ze op dat moment ook allemaal al wel moe, en waren we al bijna 1,5 uur onderweg. Op magische wijze gaat de terugweg (gelukkig) altijd sneller, en konden we de terugweg in ongeveer een uur lopen. En dat zelfs terwijl er diverse fotosessies voor Thirza ingelast moesten worden. Ze had de geest weer gekregen en moest en zou poseren. En dan ook echt poseren, met haar hoofd schuin of en profile. Ik weet niet van wie ze het heeft, maar het zijn weer mooie foto's geworden. Het was inmiddels ook aardig warm geworden en de tassen met vesten en jassen waren absoluut niet nodig geweest. Er gingen zelfs shirts uit, waardoor ze er extra stoer uitzagen vonden ze zelf.
Weer terug bij de camper gingen dus gauw de korte broeken en shirts aan en was het lunchtijd. Na de mooie ervaring van de Franz Josef Glacier, wilden we toch ook nog wel graag even een kijkje nemen bij de 20 km verder gelegen Fox Glacier, ook al zou het dan wel weer laat worden voor onze tocht naar Wanaka. In de camper op weg naar Fox Glacier viel Thirza in slaap, dus half slapend tilden we haar het eerste stukje. We dachten dat we gewoon maar net even een stukje zouden lopen, het hoekje om zodat we zicht zouden hebben op de gletcher, omdat twee tochten ons wel wat veel leek voor het kleine volk. De tocht van die ochtend was toch best pittig geweest voor ze.
Maar, de ene pas werd de volgende en voor we het wisten hadden we allemaal het ritme weer te pakken en lonkte de gletcher. En in tegenstelling tot die ochtend liepen we nu zonder rugzakken met allerlei spullen en dartelde Thirza rond op haar crocs, want die had ze nog aan toen ze in slaap was gevallen in de camper. Maar goed, het was nog steeds prachtig weer en het uitzicht was weer adembenemend. In de rivier zagen we dit keer allerlei ijsblokken langs drijven, wat wel een apart gezicht was. Op het filmpje is het hoop ik wel te zien als je het weet. Met Thirza ben ik uiteindelijk naar een lager gelegen uitzichtpunt gelopen, want het (vrij steile) laatste stuk was toch echt wel wat te ver voor haar.
De heren met het dal van Fox Glacier
Tijn had peppillen in zijn benen, want die moest en zou de sneeuw zijn. Milan moest dit keer wat meer op gang komen, maar kon toch ook niet achterblijven bij zijn broer. Ook dit keer weer veels te veel foto's die te mooi zijn om niet te laten zien, dus wederom een filmpje. Wel een lange, 10 minuten, dus voor de liefhebber. Verder ook nog een filmpje van het hoogste punt van Fox Glacier (snik, snik, was ook een beetje voor mij omdat ik bij Thirza was gebleven). Alleen met een gids kon je echt verder en op het ijs lopen, dus ook dit keer weer een lichte teleurstelling voor Tijn.
Op de terugweg vonden ze het reuze interessant om te drinken van het heldere gletcherwater. We hoorden er een gids over vertellen, dus dat moesten ze natuurlijk ook. Was ook echt heerlijk, dat koele frisse water. Al met al een echte topdag, en we hadden hier rustig nog een paar dagen door kunnen brengen om nog wat andere tochten te lopen of om toch nog een keer met een gids verder op de gletcher te kunnen gaan. Helicopters vlogen ook af en aan om mensen hoog op de gletcher af te zetten, al moet je wel een paar keer goed slikken als je naar de prijzen daarvoor kijkt.
Maar goed, het was (weer) laat tegen de tijd dat we op pad gingen naar onze eindbestemming. Onze strakke reisschema vertelde ons dat eigenlijk Wanaka de eindbestemming zou moeten zijn voor die dag om weer terug te komen op ons oorspronkelijke schema. Toch nog wel zo'n 250 km verderop, dus een kleine 4 uur rijden. Daarbij hadden we ook al diverse borden gezien die aangaven dat de Haast pas, daar waar je de Nieuw Zeelandse Alpen oversteekt, om 18 uur dicht zou gaan. Geen tijd dus te verliezen als we niet gelijk weer achter wilden raken op schema. Milan wilde ook per se door, want hij had al weken uitgekeken naar Puzzling World in Wanaka.
De route was weer fantastisch mooi en je hebt soms het gevoel dat je als enige op de weg rijdt. Het was hoogseizoen, maar op de weg heb je daar eigenlijk geen idee van. Je merkt ook aan alles dat het sowieso rustige wegen zijn, want veel bruggen zijn "one lane": je moet dus om de beurt over de brug, maar zelden hoef je te wachten op een tegenligger. Het maakt het soms wel vermoeiender rijden met al die bruggen en het bochtenwerk. We wisselden dus meestal naar 1 a 1,5 uur rijden, al hadden we dan toch ook vaak een eet-, drink-, foto- of plaspauze.
Al met al vloog de tijd weer voorbij en zou het nog krap worden of we de pas zouden halen om 18 uur. Doortuffen dus en geen tijd meer voor een stop bij een mooie waterval die in de reisgidsen aanbevolen werd. We kregen, op een andere manier weliswaar, deja-vu's van onze bijna lege benzinetank, maar ook dit keer ging het allemaal nog net goed. Rond 17.58 reden we langs de klaarstaande wegafzetting en konden we weer even rustig ademhalen. Scheelde toch weer terugrijden naar de vorige camping en dan weer een lang stuk de volgende ochtend. Als beloning voor onszelf stopten we dus maar bij de volgende mooie waterval.
Steentjes gooien bij de waterval
Heerlijk steentjes gooien en stenen bouwen en genieten van het mooie uitzicht. We besloten om in het volgende dorpje (gehucht) aan het eind van Mount Aspiring National Park wat te gaan eten. We hadden nog wat eten in de koelkast, dus dat was wel makkelijk met ons eigen rijdende huisje. Veel stopplaatsen zagen we niet, tot we een gesloten benzinepomp met winkeltje zagen. We stopten en zagen dat het naastgelegen restaurant ook dicht was. Het leek ons dus niet heel erg als we gebruik zouden maken van de bijbehorende picknickbanken voor ons avondeten. Zo gezegd zo gedaan, terwijl Milan en Tijn keken naar de weg die totaal verlaten was. Niemand kwam meer vanaf de pas en niemand kon er meer naar toe. Een rare gewaarwording.
Lake Wanaka
Als snel kwam toen de eigenaar van de iets verder gelegen camping die boos was dat we op zijn picknicktafels waren gaan zitten. Een beetje een contrast met de over het algemeen erg vriendelijke Nieuw Zeelanders. We mochten uiteindelijk blijven, maar echt van harte ging het niet... Na het eten gauw weer door naar onze eindbestemming. We reden eerst langs Lake Wanaka en vervolgens langs Lake Hawea. En echt, het was zo verschrikkelijk mooi! Het avondlicht met de bergen erachter en dan dat azuurblauwe water, je kon er gewoon geen genoeg van krijgen. Echt schitterend! Bijna niet te doen om er goede foto's van te maken (vanuit de auto), maar adembenemend.
Op de camping bij Albert Town
Omdat het al laat was, besloten we dit keer voor een low cost camping te gaan bij Albert Town, naast Wanaka en dichtbij Puzzling World. Een mooi plekje tussen de bomen en naast de rivier en met de bergen als uitzicht aan de andere kant, wie daar niet blij van wordt... Nog even een laatste balletje trappen door de jongens en toen gauw naar bed na een lange, maar hele mooie dag.
Wat een mooie foto's!!! Echt gaaf dat jullie dit mee kunnen maken hoor! Moet toch es met Rob in gesprek over een Job-switch met dit soort mogelijkheden!! haha!!
Na alle regen van de vorige dag, waren we aangenaam verrast dat het die ochtend stralend weer was. Een blauwe lucht en een zonnetje erbij, al signaleerden we ook wel wat donkere wolken in de verte. We probeerden dus een beetje bijtijds van de camping af te komen om de wandeltocht naar de gletcher te kunnen lopen. Voor de zekerheid namen we vesten, regenjassen en natuurlijk eten en drinken mee, dus bepakt en bezakt konden we, na weer een gezellige hobbeltocht richting de parkeerplaats, op pad. Al snel kwamen we op een soort steenvlakte, langs het water, met in de verte de schitterende gletcher.
De route volgens de bordjes zou 1,5 uur retour zijn, maar wij kunnen dat over het algemeen wel verdubbelen. We hebben te maken met plaspauzes, fotopauzes, ruziepauzes, stenen-in-het-water-gooien-pauzes, eetpauzes, drinkpauzes, etc. etc. en pauzes lijken per definitie niet combineerbaar.
Thirza ontdekte een Chinees meisje van haar leeftijd, waar ze een beetje verlegen achteraan hobbelde. Tijn was enthousiast over de sneeuw in de verte wat hem aardig op de been hield en Milan vermaakte zich ook wel met alles wat er in de omgeving te zien was. Ik vond het een schitterende route om te lopen, ook al lijkt het een verlaten steenlandschap waar je overheen loopt. Je weet van tevoren niet altijd precies wat je van iets moet verwachten, maar ik had het zeker niet willen missen.
Maar, de ene pas werd de volgende en voor we het wisten hadden we allemaal het ritme weer te pakken en lonkte de gletcher. En in tegenstelling tot die ochtend liepen we nu zonder rugzakken met allerlei spullen en dartelde Thirza rond op haar crocs, want die had ze nog aan toen ze in slaap was gevallen in de camper. Maar goed, het was nog steeds prachtig weer en het uitzicht was weer adembenemend. In de rivier zagen we dit keer allerlei ijsblokken langs drijven, wat wel een apart gezicht was. Op het filmpje is het hoop ik wel te zien als je het weet. Met Thirza ben ik uiteindelijk naar een lager gelegen uitzichtpunt gelopen, want het (vrij steile) laatste stuk was toch echt wel wat te ver voor haar.
Op de terugweg vonden ze het reuze interessant om te drinken van het heldere gletcherwater. We hoorden er een gids over vertellen, dus dat moesten ze natuurlijk ook. Was ook echt heerlijk, dat koele frisse water. Al met al een echte topdag, en we hadden hier rustig nog een paar dagen door kunnen brengen om nog wat andere tochten te lopen of om toch nog een keer met een gids verder op de gletcher te kunnen gaan. Helicopters vlogen ook af en aan om mensen hoog op de gletcher af te zetten, al moet je wel een paar keer goed slikken als je naar de prijzen daarvoor kijkt.
Maar goed, het was (weer) laat tegen de tijd dat we op pad gingen naar onze eindbestemming. Onze strakke reisschema vertelde ons dat eigenlijk Wanaka de eindbestemming zou moeten zijn voor die dag om weer terug te komen op ons oorspronkelijke schema. Toch nog wel zo'n 250 km verderop, dus een kleine 4 uur rijden. Daarbij hadden we ook al diverse borden gezien die aangaven dat de Haast pas, daar waar je de Nieuw Zeelandse Alpen oversteekt, om 18 uur dicht zou gaan. Geen tijd dus te verliezen als we niet gelijk weer achter wilden raken op schema. Milan wilde ook per se door, want hij had al weken uitgekeken naar Puzzling World in Wanaka.
De route was weer fantastisch mooi en je hebt soms het gevoel dat je als enige op de weg rijdt. Het was hoogseizoen, maar op de weg heb je daar eigenlijk geen idee van. Je merkt ook aan alles dat het sowieso rustige wegen zijn, want veel bruggen zijn "one lane": je moet dus om de beurt over de brug, maar zelden hoef je te wachten op een tegenligger. Het maakt het soms wel vermoeiender rijden met al die bruggen en het bochtenwerk. We wisselden dus meestal naar 1 a 1,5 uur rijden, al hadden we dan toch ook vaak een eet-, drink-, foto- of plaspauze.
Al met al vloog de tijd weer voorbij en zou het nog krap worden of we de pas zouden halen om 18 uur. Doortuffen dus en geen tijd meer voor een stop bij een mooie waterval die in de reisgidsen aanbevolen werd. We kregen, op een andere manier weliswaar, deja-vu's van onze bijna lege benzinetank, maar ook dit keer ging het allemaal nog net goed. Rond 17.58 reden we langs de klaarstaande wegafzetting en konden we weer even rustig ademhalen. Scheelde toch weer terugrijden naar de vorige camping en dan weer een lang stuk de volgende ochtend. Als beloning voor onszelf stopten we dus maar bij de volgende mooie waterval.
1 opmerking:
Wat een mooie foto's!!! Echt gaaf dat jullie dit mee kunnen maken hoor! Moet toch es met Rob in gesprek over een Job-switch met dit soort mogelijkheden!! haha!!
Een reactie posten